Oblíbené biblické verše z لوقای انجیل 18

Sdílet

عیسی شاگردؤنِ به یکته حیکایت بأرده تا نیشون بَدای که باید همیشک دوعا بکونن و هَرگی دیلسردَ نَبؤن.

مگه خُدا خوشِ انتخاب بوبؤکونِ دادِ، که شب و روز اونه درگاه سو منت کوئنن، نرسنه؟ مگه ایی کارِم هیطو، عقب تؤدِئنه؟ شمره گونَم که خیلی زود ایشونه دادِ رسنه. هینه واسه زمؤنی که انسون ریکه بای، زمین سر ایمؤنی پیدا کوئنه؟»

عیسی بفرماسّه: «اوچی که آدمی به ناممکنه، خُدا به ممکن ایسّه.»

قاضی چَن وختی اونه مَحل نوده. امّا سرآخر خوش أمره بُوته: ”هرچَن خُداجی واهیمه ندئنَم و خُدا خلق هم ندِه بو گینم، امّا چونکه ایی بیوه زناک همیشک می مزاحم بنه، اونه دادِ هگینَم، ده نبی که تندتند بأی مَه وازده بأری!“‌»

راست راستِ، شمره گونَم، هرکس خُدا پادشاییِ یکته زاک مورسؤن قبول نکونی، اونه میئن نشنه.»

امّا عیسی اوشونه خوشِ ورجه جومه گوده و بوته: «بدارین زاکون می ورجه باَئن؛ ایشونِ جُلُو نگیرین، چونکه خُدا پادشاهی هیجور کَسؤنِ شِه.

عیسی اونه بوته: «بَین! تی ایمون تَه شفا بَدَه.»

عیسی جواب بَدَه: «چره مَه خوروم دُخوبِئنی؟ هیشکه خوروم نیه جز خُدا.