Mateusza 1

Królewski rodowód Jezusa Chrystusa

(Łk 3,23‐38)

1 # Ps 132,11; Iz 9,6; Dz 13,22‐23; Ga 3,16; Ap 22,16 Oto rodowód Jezusa Chrystusa, potomka Dawida, potomka Abrahama. 2#Rdz 21,3.12; 1 Krn 1,34Abraham zrodził Izaaka, a Izaak zrodził Jakuba, a Jakub zrodził Judę i jego braci. 3Juda zrodził Faresa i Zarę z Tamar, a Fares zrodził Ezroma, a Ezrom zrodził Arama. 4#Rt 4,13‐22Aram zrodził Aminadaba, a Aminadab zrodził Naassona. Naasson zaś zrodził Salmona, 5#1 Krn 2,10‐12.15; Hbr 11,31a Salmon, ze związku z Rachab, zrodził Booza. Booz, ze związku z Rut, zrodził Jobeda. Z kolei Jobed zrodził Jessego, 6#Rt 4,17.22; 2 Sm 12,24a Jesse zrodził Dawida, który był królem. Dawid zrodził Salomona z kobiety, którą odebrał Uriaszowi, 7#1 Krn 3,10a Salomon zrodził Roboama. Roboam zrodził Abiasza, a Abiasz zrodził Azafa. 8#1 Krn 3,11Azaf zrodził Jozafata, a Jozafat zrodził Jorama. Joram zrodził Ozjasza, 9#1 Krn 3,12a Ozjasz zrodził Joatama. Joatam zaś zrodził Achaza, a Achaz zrodził Ezechiasza. 10#1 Krn 3,13Ezechiasz zrodził Manassesa, a Manasses zrodził Amosa. Z kolei Amos zrodził Jozjasza, 11#2 Krl 24,14‐16; Jr 27,20; Dn 1,1‐2a Jozjasz w czasie przesiedlenia babilońskiego zrodził Jechoniasza i jego braci.

12 # 1 Krn 3,17.19 Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz zrodził Salatiela, a Salatiel zrodził Zorobabela. 13Zorobabel zrodził Abiuda, a Abiud zrodził Eliakima. Eliakim zrodził Azora, 14a Azor zrodził Sadoka. Sadok zaś zrodził Achima, a Achim zrodził Eliuda. 15Eliud zrodził Eleazara, a Eleazar zrodził Mattana. Z kolei Mattan zrodził Jakuba, 16#Mt 27,17.22; Łk 2,11a Jakub zrodził Józefa. Ten zaś poślubił Marię, z której narodził się Jezus zwany Chrystusem#Greckie słowo Christos (pol. Chrystus) jest tożsame z hebrajskim Masziah (pol. Mesjasz) – etymologiczne znaczenie obu słów to „Namaszczony”..

17W ten sposób licząc, pomiędzy Abrahamem a Jezusem były czterdzieści dwa pokolenia, z czego czternaście przypadło na czasy od Abrahama do Dawida, czternaście na czasy od Dawida do przesiedlenia babilońskiego i czternaście na okres od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa#Nie jest to genealogia kompletna, lecz selektywna, co spełniało wymogi tradycji żydowskiej, która w zakresie pochodzenia wymagała wykazania „kamieni milowych” pochodzenia. Ważnym jej aspektem jest fakt, iż z oczywistych względów nie dotyczy ona Ojca, ale ojczyma Jezusa. Jest to zasadnicza przyczyna tego, iż genealogie przedstawione przez Łukasza i Mateusza nie są ani kompletne, ani komplementarne. Obie jednak dowodzą powiązania Jezusa z Dawidem, co jest ważnym elementem spełnienia się proroctw ST. Rodowód podany przez Mateusza został spisany według jednej z żydowskich zasad, którą jest podporządkowanie nadrzędnemu celowi. Nie musi więc być on kompletny, byle w wiarygodny sposób dokumentował wszystkie istotne ogniwa gwarantujące przekazanie dziedzictwa. Dlatego zawiera on imiona tylko tych potomków, którzy z punktu widzenia tradycji byli najistotniejsi. Mateusz koncentruje się na udowodnieniu prawa Jezusa do tronu króla Dawida „po mieczu”, ponieważ swoją wersję Dobrej Wiadomości spisał dla Żydów. Ze związku Dawida z Batszebą przyszło na świat troje dzieci. Pierwsze z nich umarło, co było karą za grzech Dawida wobec Uriasza, męża Batszeby. Drugim dzieckiem był Natan (od którego swój wywód genealogiczny prowadzi Łukasz), a trzecim Salomon, który dla Mateusza jest ważnym ogniwem w drzewie genealogicznym Jezusa. Ta „genealogia po mieczu” może jednak w swej końcówce nastręczać pewnych trudności czytelnikowi niewprowadzonemu w tajniki żydowskiego prawa dziedziczenia. Skoro bowiem Józef, którego żoną była Maria, nie był faktycznie ojcem Jezusa, jak mógł przekazać Chrystusowi prawo do tronu Dawida? Odpowiedź odnajdujemy w żydowskim prawie adopcji (usynowienia). Józef usynowił Jezusa, więc Ten – zgodnie z Prawem żydowskim – nabył wszelkie prawa do dziedziczenia po Józefie. Ciekawa w tym kontekście jest wiadomość, że prorok Jeremiasz (por. Jr 22,30) zapowiedział, że żaden z fizycznych potomków króla Jechoniasza (jeden z potomków Dawida w genealogii sporządzonej przez Mateusza) nie zasiądzie na tronie Dawida. I tak rzeczywiście się stało. Jezus, choć wg tej linii nabył prawo do tronu Dawida, to jednak nie jako fizyczny potomek, ale jako adoptowany syn Józefa..

Narodziny Jezusa

(Łk 2,1‐38)

18 # Łk 1,27.35; Łk 2,5; Ga 4,4 A z narodzeniem Jezusa Mesjasza#W tekście występuje słowo gr. Christos („Namaszczony”). Jednak z uwagi na fakt, że Mateusz kierował swój zapis głównie do Żydów, Redakcja NPD zdecydowała się na umieszczenie tu hebrajskiego odpowiednika tego słowa – Mesjasz. było tak: Jego matka, Maria, została poślubiona#W starożytnej kulturze żydowskiej małżeństwa zawierano w inny sposób, niż obecnie czyni się to w kulturze zachodniej. Zawarcie związku było procesem dokonującym się w 3 etapach. Pierwszy (zasadniczy) to formalne zaślubiny, które były czymś znacznie ważniejszym niż w naszej kulturze zaręczyny. Drugim etapem było przygotowanie mieszkania przez oblubieńca, a trzecim – właściwe wesele oraz finalne skonsumowanie małżeństwa. Więcej w Komentarzu NPD → Zaślubiny w kulturze hebrajskiej. W Biblii wielokrotnie znajdujemy analogie pomiędzy procesem zawarcia żydowskiego związku małżeńskiego a procesem zbawienia. W obu wypadkach mamy 3 istotne wydarzenia: (1) wstępne zaślubiny (nowe narodzenie jako warunek konieczny zbawienia); (2) wytrwanie oblubienicy w wierności podczas oczekiwania na przybycie oblubieńca (wytrwanie ludu w wierności i uświęceniu); (3) właściwe wesele (weselne gody Baranka Bożego z wiernie wyczekującą Go oblubienicą – ekklesią). Józefowi. Zanim jednak odbyło się ich wesele#W kulturze hebrajskiej zawieranie małżeństwa odbywało się w 3 etapach. Pierwszym były formalne zaślubiny, podczas których młodzi stawali się formalnie mężem i żoną, jednak nadal mieszkali ze swymi rodzicami, nie podejmując współżycia seksualnego. Drugim etapem było oczekiwanie, w czasie którego oblubieniec budował dom dla przyszłej rodziny, a oblubienica w oddaniu i czystości oczekiwała na jego przybycie. Musiała być zawsze gotowa (we dnie i w nocy), aby natychmiast udać się z oblubieńcem, gdy po nią przybędzie. Trzecim etapem było wesele w domu ojca oblubieńca, skąd młodzi udawali się do swego nowego domu, gdzie mogli skonsumować małżeństwo. Trzeci etap nie był określony w czasie. Dokonywał się wtedy, gdy ojciec pana młodego zdecydował, że jest już na to czas. Więcej w Komentarzu NPD → Zaślubiny w kulturze hebrajskiej. i zamieszkali razem, Maria zaszła w ciążę, co się dokonało z woli Ducha Świętego Boga#Chociaż w tekście gr. jest PNEUMATOS HAGIU bez rodzajników, to jednak inne teksty ewangelii wskazują, że chodzi tu o działanie mocy Bożej (por. Łk 1,35), z którą Żydzi utożsamiali Bożego Ducha. Kontekst zatem zdecydował o wyborze formy przekładu.. 19#Pwt 24,1W tej sytuacji Józef – jej oblubieniec#Chociaż słowo „oblubieniec” nie jest często używane we współczesnym języku polskim, to Redakcja NPD zdecydowała się na użycie go w miejscach odnoszących się do zawierania małżeństw wg tradycji żydowskiej, uważając, iż lepiej odda ono relację między dwojgiem poślubionych sobie osób. Tradycja żydowska przewidywała bowiem trzyetapowe zawieranie związku. Najpierw był ślub, po którym państwo młodzi stawali się formalnie mężem i żoną, ale nadal jeszcze mieszkali w domach swoich rodziców i nie podejmowali współżycia seksualnego. Dopiero po pewnym czasie związek finalizowano godami weselnymi. Po weselu pan młody zabierał swą wybrankę do domu, gdzie konsumowali małżeństwo. Użycie popularnego w Polsce słowa „narzeczony” czy „narzeczona” na opisanie sytuacji prawnej młodych ludzi po pierwszym etapie małżeństwa nie byłoby dokładne, bowiem legalnie byli już mężem i żoną. – nie wiedząc, co się wydarzyło, postanowił rozwieść się z nią po kryjomu. Był bowiem człowiekiem godnym i nie chciał jej wystawić na publiczny osąd#Dosł. „wystawić na pokaz (aby dać przykład)” – gr. deigmatidzo. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym za domniemaną zdradę małżeńską Marii groziło nie tylko uznanie jej za nierządnicę, ale nawet publiczne ukamienowanie.. 20#Mt 1,18; Łk 1,35Wtedy we śnie ukazał się mu wysłannik PANA i rzekł do niego:

— Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do domu Marii, swej oblubienicy, gdyż Dziecię, które się w niej poczęło, zostało powołane do życia mocą Świętego Ducha#Por. przypis do Mt 1,18.. 21#Ps 130,8; Dz 4,12; Dz 5,31; Dz 13,22‐23; Hbr 7,25A kiedy ona już porodzi Syna, nadasz Mu imię Jezus#Etymologicznie imię Jezus (hebr. Jehoszua, w skrócie Jeszua) znaczy: „JHWH jest zbawieniem (ratunkiem, uwolnieniem, wyzwoleniem)”. Druga część tego wersetu precyzyjnie wyjaśnia, że zasadniczym celem zbawienia nie jest uratowanie kogoś przed wiecznym potępieniem, ale uwolnienie go z mocy oraz od wpływów, konsekwencji i obecności grzechu. Oczywiście człowiek zbawiony od grzechu (tzn. wyzwolony z jego mocy i uwolniony spod jego wpływu), jeśli wytrwa w Chrystusie, będzie także uratowany od wiecznego potępienia (uratowany od konsekwencji i obecności grzechu). Jest to jednak „produkt uboczny” zasadniczego celu zbawienia, jakim jest wyzwolenie z grzechu. Słowo Boże używa trzech czasów na opisanie zbawienia człowieka, który zaufał Słowu Bożemu, które wcielone przyszło na świat w osobie Jezusa Chrystusa. Mówi ono, że chrześcijanin: (a) już jest zbawiony, (b) jest aktualnie zbawiany i (c) będzie zbawiony. Więcej w Komentarzu NPD → Zbawienie., gdyż On uwolni swój lud#Żydzi (w tym wielu tzw. Żydów mesjańskich) odczytują określenie „swój lud” w sposób literalny i odnoszą je wyłącznie do narodu żydowskiego, sugerując zwykle, że inne narody mogą mieć udział w zbawieniu jedynie przez włączenie się w tzw. izraelską wspólnotę narodów (to tylko jedno z używanych przez nich określeń). Jednak duchowe spojrzenie na tę wypowiedź Bożego posłańca łączy ją z Obietnicą, którą otrzymał Abraham. Bóg obiecał mu, że będzie ojcem (w wierze) wielu narodów, a więc wielu ludów rozumianych w sposób etniczny. Zgodnie z nauczaniem Apostoła Pawła Ludem Bożym jest lud, który ma wiarę taką jak Abraham (por. Rz 2,28‐29; Rz 4,16; Rz 10,12). W tym kontekście Jezus w J 8,39‐44 uzmysłowił swym uczniom, że dla osobistego zbawienia pochodzenie żydowskie nie ma żadnego znaczenia, ponieważ ważne jest tylko pochodzenie duchowe (Boże DNA), czyli szczera ufność (wiara) złożona w Nim (tzn. w Chrystusie). Religijnym Żydom, którzy pojęcie Bożego ludu sprowadzali do ekskluzywizmu etnicznego, a nie do zaufania Słowu Chrystusa, powiedział wprost, że diabeł jest ich ojcem (por. J 8,39‐44). Sprawy te dokładniej wyjaśnia Paweł Apostoł m.in. w Ga 3,28 lub w Ef 2,14. od ich grzechów#Głównym celem przyjścia Jezusa na Ziemię było wyzwolenie (uratowanie) ludzi z mocy i więzów grzechu, a nie załatwienie im wejściówek do „niebiańskiego parku rozrywki”. W oczach Boga grzech był i jest największym problemem każdego człowieka oraz całej ludzkości..

22 # Iz 7,14; Dz 3,16; Dz 4,12 To wszystko wydarzyło się zgodnie z tym, co było zapowiedziane w Słowie PANA przekazanym przez proroka: 23#Iz 7,14; Iz 8,8.10; J 1,14; 1 Tm 3,16Oto dziewica pocznie i porodzi Syna, i nazwą Go EMMANUEL, to znaczy BÓG Z NAMI#Por. Iz 7,14. Zob. także Kol 1,27, który wyjaśnia, na czym polega obecność Boga w Jego ludzie..

24Józef po przebudzeniu uczynił dokładnie tak, jak mu zasugerował#Gr. prostasso. Słowo to składa się z dwóch członów: przyimka pros (do, w kierunku) oraz czasownika tasso (zaaranżować coś). Widać tu wyraźnie, że Józef nie był do niczego zmuszony. Miał możliwość odmówienia Bogu. Jednak, jak się ostatecznie okazało, większe znaczenie miało dla niego pełnienie woli Bożej niż względy ludzkie. wysłannik PANA – wziął do swego domu Marię jako małżonkę#Dosł. „swoją kobietę” (gr. gynaika autu). Nie tylko język hebrajski, ale i grecki nie mają specjalnego słowa, które określałoby kobietę w roli żony czy mężczyznę w roli męża. W każdym wypadku używane są słowa „kobieta” i „mężczyzna”. Aby podkreślić formalny związek między dwojgiem ludzi (zwany powszechnie małżeństwem), teksty biblijne stosują formy opisowe: „jego kobieta” lub „jej mężczyzna”. W ST spotykamy także zapisy „kobieta jego młodości” lub „mężczyzna jej młodości”. Te określenia odnoszą się wprost do pierwszego aktu współżycia seksualnego zarówno kobiety, jak i mężczyzny, i wskazują, że w oczach Bożych dwoje ludzi, którzy wcześniej z nikim jeszcze nie współżyli intymnie, staje się mężem i żoną w czasie pierwszego aktu płciowego. W ten sposób przyjmują Boży dar seksualności zaplanowany przez Najwyższego jedynie dla ich stałego związku (małżeństwa). W różnych kulturach na świecie ludzkie autorytety wprowadziły własne obrzędy, przepisy i certyfikaty (zarówno świeckie, jak i religijne) określające, jaki związek jest małżeństwem, a jaki nie. Zastąpiły one Boże standardy.. 25#Łk 1,31; Łk 2,7Jednak nie współżył z nią do czasu#Ta fraza wyraźnie sugeruje, że Józef i Maria już po narodzeniu Jezusa podjęli współżycie jako małżeństwo. Zgodnie ze świadectwem biblijnym i tradycją żydowską współżycie seksualne w małżeństwie jest wielkim błogosławieństwem danym ludziom przez Boga, a nie grzechem. Grzechem jest cudzołóstwo (gr. moicheia)., aż porodziła Syna, którego nazwał imieniem Jezus.

Dewis Presennol:

Mateusza 1: NT NPD

Uwcholeuo

Rhanna

Copi