Στον τόπο μας: Προσευχές της Σαρακοστής από "Time of Grace"Δείγμα

Για μερικούς Ρωμαίους στρατιώτες μια από τις πιο σημαντικές ημέρες της ανθρώπινης ιστορίας ήταν αρκετά συνηθισμένη. Το βλοσυρό τους καθήκον ήταν να εκτελέσουν δημόσια στην Ιερουσαλήμ τρεις ανθρώπους, μια μέρα πριν από το Σάββατο του Πάσχα. Έκαναν το μακάβριο καθήκον τους με δεξιοτεχνία, καθώς κάρφωναν τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια των θυμάτων τους.

Οι δύο ούρλιαζαν από πόνο και μίσος. Ο Ένας στη μέση υπέφερε σχεδόν σιωπηλός, εκτός από μια φορά που μίλησε για να ζητήσει από τον Πατέρα του να συγχωρήσει τους βασανιστές του. Καθώς ο Χριστός πέθαινε, άρχισε να καταλαβαίνει ο εκατόνταρχος που ήταν υπεύθυνος για τη σταύρωση, ποιος ήταν αυτός που κρεμόταν μπροστά του: “Βλέποντας ο Ρωμαίος εκατόνταρχος που ήταν εκεί, απέναντί του, ότι με τέτοια κραυγή ξεψύχησε, είπε: «Στ’ αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος ήταν Υιός Θεού!»” (Μάρκος 15:39). Εκείνος ο εκατόνταρχος πήγε πίσω στο στρατώνα του εκείνη την ημέρα κουβαλώντας τρία πράγματα: το μερίδιό του από τα ρούχα αυτών που είχαν εκτελέσει, την τρομερή ενοχή ότι είχαν σταυρώσει όχι απλώς έναν αθώο, αλλά τον ίδιο τον Υιό του Θεού, και το ευαγγελικό μήνυμα της συγχώρησης που προσφέρεται ακόμη και σε φονιάδες σαν αυτόν. Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πάρουμε εσύ κι εγώ από αυτήν την τρομερή σκηνή, δύο όμως έχουν περισσότερη σημασία από όλα τα άλλα. Πρώτα, η σταύρωση του Χριστού μας δείχνει πόσο κακές είναι οι αμαρτίες μας. Δεύτερον, η σταύρωσή του μας δείχνει ότι η εξαγορά της συγχώρησης για όλους ήταν επιτυχής. Τετέλεσται. Ο Σατανάς τελείωσε. Ο Χριστός σε ελευθέρωσε.