Изге Язма

Ахырда Аллаһы, Нухны һәм аның белән бергә көймәдә булган барлык хайваннарны исенә төшереп, җир өстенә җил истерде. Суның артуы бетте. Күк капулары ябылып, төпсез упкыннар эченнән коеп яуган яңгыр туктады. Йөз дә илле көн кичкәннән соң, җир өстендәге сулар кими башлады. Җиденче айның унҗиденче көнендә көймә Арарат таулары түбәсенә утырды. Суның кимүе унынчы айга кадәр дәвам итте. Унынчы айның беренче көнендә тау башлары күренде.
Кырык көн үткәч, Нух үзе ясаган көймәнең тәрәзәсен ачты. Тәрәзәдән бер козгынны тышка очырды. Козгын, җир өсте сулардан арынганга кадәр, бер очып китеп, бер очып кайтып йөрде. Җир өстеннән су китеп беткәнме-юкмы икәнен белер өчен, Нух күгәрченне очырды. Күгәрчен, аякларына кунар җир тапмыйча, Нух янына көймәгә кире әйләнеп кайтты; чөнки җир өстеннән су китеп бетмәгән иде әле. Нух, куллары белән тәрәзәдән сузылып, күгәрченне көймә эченә, үз янына алды. Нух тагын җиде көн узганны көтеп торды да күгәрченне янә тышка очырды. Кичен күгәрчен, томшыгына яшь зәйтүн яфрагы эләктереп, кире кайтты. Шуңардан Нух җир өстендәге суларның кимегәнлеген белде. Җиде көн үткәннән соң, Нух күгәрченне тагын очырды. Бу юлы күгәрчен кире әйләнеп кайтмады.
Нух гомеренең алты йөз дә беренче елында, беренче айның беренче көнендә җир өстендәге сулар китеп бетте. Нух көймәнең түбәсен ачып карады һәм җирнең коры икәнлеген күрде. Икенче айның егерме җиденче көнендә туфрак тәмам кипте. Аллаһы Нухка:
– Хатының, угылларың һәм киленнәрең белән бергә көймәдән чык, – диде. – Синең белән бергә яныңдагы барлык төр җан ияләре: кошлар, хайваннар, җир өстендә сөйрәлүче хәшәрәтләр – һәммәсе көймәдән чыксыннар; чыгып, җир йөзенә таралсыннар, үрчеп, ишәеп, җир өстен тутырсыннар.
Нух үзенең хатыны, угыллары һәм киленнәре белән бергә көймәдән чыкты. Җир йөзендә хәрәкәт итүче төрле токымдагы барлык җан ияләре – хайваннар, кошлар, хәшәрәтләр көймәне ташлап чыктылар. Раббы хөрмәтенә Нух бер мәзбәх корды һәм, чиста саналган хайван һәм кошлар арасыннан берничәсен сайлап алып, ут өстендә яндырып корбан китерде. Хуш истән күңеле булган Раббы үзалдына әйтте:
– Кешеләр аркасында җир йөзен бүтән нәгъләтләмәячәкмен, – диде. – Чөнки кешенең йөрәгендә туа торган явызлыклар аның балачагыннан ук килә; инде терек дөньяны, бу юлы эшләгәнем кебек, кабат үлемгә дучар итмәячәкмен. Дөньяның киләчәк яшәешендә чәчү дә, уру да булыр, суык та, эссе дә булыр, җәй дә, кыш та булыр, көн дә, төн дә булып торыр.

بشنويد Яратылыш 8