ایوب 1:20-10

آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت: «افکار پریشانم مرا به پاسخ گفتن وا می‌دارد، زیرا که به‌غایت برانگیخته شده‌ام. سرزنشی می‌شنوم که اهانت‌آمیز است، و فهمِ من مرا به پاسخ گفتن برمی‌انگیزد. «آیا این را از قدیم ندانسته‌ای، از آن زمان که انسان بر زمین قرار داده شد، که شادیِ شریران اندک زمانی است، و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟ اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد، و سر به ابرها بسایَد، اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد، و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“ همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛ مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد. چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید، و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست. فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد، و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.