امثال 1:10-16

امثال سلیمان: پسر حکیم، مایۀ شادمانی پدر است، اما پسر نادان مادر خویش را غصه‌دار می‌سازد. گنجهای حاصل از شرارت سودی ندارد، اما پارسایی از مرگ رهایی می‌بخشد. خداوند پارسایان را گرسنه نمی‌گذارد، اما شریران را از رسیدن به آرزویشان بازمی‌دارد. دستانِ کاهل، فقیر می‌سازد، دستانِ کاری، دولتمند. عاقل است پسری که در تابستان گِرد می‌آورد، اما پسری که در فصل درو می‌خوابد، شرمسار می‌سازد. بر سَرِ پارسایان، برکتها قرار می‌گیرد، اما خشونت، دهان شریران را می‌بندد. یادِ پارسایان برکت خواهد بود، اما نام شریران خواهد پوسید. دانادل، احکام را می‌پذیرد، اما نادانِ پرگو تلف خواهد شد. آن که در صداقت گام برمی‌دارد در راهِ بی‌خطر است، اما آن که به راهِ کج می‌رود رسوا خواهد شد. آن که رِندانه چشمک می‌زند دلریش می‌سازد، اما آن که بی‌پرده نکوهش می‌کند باعث صلح می‌شود. دهان پارسایان چشمۀ حیات است، اما دهان شریران خشونت را پنهان می‌سازد. نفرت، نزاعها برمی‌انگیزد، اما محبت، خطاپوش است. حکمت، بر لبهای فهیمان یافت می‌شود، اما چوب برای پشت کم‌عقلان است. حکیمان، دانش‌را می‌اندوزند، اما زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد. توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست، اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد. مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود، عایدی شریران، به گناه.