امثال 17
17
1لقمه‌ای نانِ خشک در آرامش،
بِه از خانۀ پرضیافت که در آن جدال باشد.
2غلام حکیم بر پسرِ شرم‌آفرین حکم خواهد راند،
و همچون یکی از برادران از میراث سهم خواهد برد.
3بوته برای نقره است و کوره برای طلا،
اما خداوند است آزمایندۀ دلها.
4شخص بدکار به لبهای فتنه‌انگیز گوش می‌سپارد؛
دروغگو به زبان خرابکار.
5آن که فقیران را تمسخر کند به آفرینندۀ آنها اهانت می‌ورزد؛
آن که از مصیبت شادمان شود، بی‌سزا نمی‌ماند.
6تاجِ سَرِ پیران، نوادگانند،
و شوکت فرزندان، پدران ایشان.
7سخنان فاضلانه، جاهل را نشاید،
چقدر کمتر، زبان دروغگو شریفان را.
8رشوه در نظر اهل آن سنگ جادویی است
که به هر جا روی نمایند، کامیابشان می‌سازد.
9آن که خطایی را می‌پوشاند، محبت را می‌گسترد؛
آن که مسئله را بازگو می‌کند، میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند!
10اثر یک نکوهش بر شخص فهیم،
بیش از صد ضربه شلاق است بر پشت نادان.
11بدکار تنها در پی طغیان است؛
مأمور بی‌رحم علیه او گسیل خواهد شد.
12برخوردن به خرسی که توله‌هایش را دزدیده‌اند،
بهتر است از دیدار با احمق در حماقتش.
13آن که در برابر نیکی بدی کند،
بلا از خانه‌اش دور نخواهد شد.
14آغازِ مشاجره همچون رخنۀ آب است؛
پس، از آن دست بدار، پیش از آنکه به منازعه بینجامد.
15تبرئۀ مجرمان و محکوم کردن بی‌گناهان!
خداوند از هر دو کراهت دارد.
16بهای خریدِ حکمت در دست جاهل به چه کار آید،
چه او را دل برای این کار نیست.
17دوست در همه حال محبت می‌کند،
و برادر برای روز تنگی به دنیا آمده است.
18مرد کم‌عقل دست می‌دهد
و ضامن دیگری می‌شود.
19آن که نافرمانی را دوست دارد، مشاجره را دوست دارد؛
آن که دَرِ خانۀ خویش در بلندی می‌سازد،#17:19 این اصطلاح عبری، یعنی «ساختن دَرِ خانۀ خود در جای بلند» (دور از دسترس دیگران) احتمالاً به کبر و غرور و از خود راضی بودن اشاره دارد؛ مقایسه کنید با ۱۶:۱۸.
به استقبال ویرانی می‌رود.
20کج‌دِل، کامروا نخواهد شد؛
آن که زبان فریبکار دارد به بلا گرفتار می‌آید.
21آن که فرزندِ نادان دارد غصه‌دار می‌شود؛
پدرِ فرزندِ ابله شادی به خود نمی‌بیند.
22دل شادمان داروی شفابخش است،
اما روح افسرده استخوانها را خشک می‌کند.
23شریر، پنهانی رشوه می‌گیرد
تا عدالت را منحرف سازد.
24مرد فهیم بر حکمت چشم می‌دوزد،
اما چشمان شخص نادان تا به کرانهای زمین سرگردان است.
25فرزند نادان، پدر خود را به ستوه می‌آورد
و مایۀ تلخی جانِ مادر خویش است.
26نشاید مجازات بی‌گناهان،
یا زدنِ مردمان شریف به سبب صداقتشان!
27آن که زبان خود را بازمی‌دارد صاحب معرفت است،
فهیم است مردی که خوی آرامی دارد.
28نادان نیز اگر خاموش بماند، حکیمش می‌شمارند،
آن که دهانش را بسته نگاه می‌دارد، فهیم شمرده می‌شود.
اکنون انتخاب شده:
امثال 17: nmv
های‌لایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
The Persian New Millennium Version © 2014, is a production of Elam Ministries. All rights reserved.
www.kalameh.com/shop
امثال 17
17
1لقمه‌ای نانِ خشک در آرامش،
بِه از خانۀ پرضیافت که در آن جدال باشد.
2غلام حکیم بر پسرِ شرم‌آفرین حکم خواهد راند،
و همچون یکی از برادران از میراث سهم خواهد برد.
3بوته برای نقره است و کوره برای طلا،
اما خداوند است آزمایندۀ دلها.
4شخص بدکار به لبهای فتنه‌انگیز گوش می‌سپارد؛
دروغگو به زبان خرابکار.
5آن که فقیران را تمسخر کند به آفرینندۀ آنها اهانت می‌ورزد؛
آن که از مصیبت شادمان شود، بی‌سزا نمی‌ماند.
6تاجِ سَرِ پیران، نوادگانند،
و شوکت فرزندان، پدران ایشان.
7سخنان فاضلانه، جاهل را نشاید،
چقدر کمتر، زبان دروغگو شریفان را.
8رشوه در نظر اهل آن سنگ جادویی است
که به هر جا روی نمایند، کامیابشان می‌سازد.
9آن که خطایی را می‌پوشاند، محبت را می‌گسترد؛
آن که مسئله را بازگو می‌کند، میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند!
10اثر یک نکوهش بر شخص فهیم،
بیش از صد ضربه شلاق است بر پشت نادان.
11بدکار تنها در پی طغیان است؛
مأمور بی‌رحم علیه او گسیل خواهد شد.
12برخوردن به خرسی که توله‌هایش را دزدیده‌اند،
بهتر است از دیدار با احمق در حماقتش.
13آن که در برابر نیکی بدی کند،
بلا از خانه‌اش دور نخواهد شد.
14آغازِ مشاجره همچون رخنۀ آب است؛
پس، از آن دست بدار، پیش از آنکه به منازعه بینجامد.
15تبرئۀ مجرمان و محکوم کردن بی‌گناهان!
خداوند از هر دو کراهت دارد.
16بهای خریدِ حکمت در دست جاهل به چه کار آید،
چه او را دل برای این کار نیست.
17دوست در همه حال محبت می‌کند،
و برادر برای روز تنگی به دنیا آمده است.
18مرد کم‌عقل دست می‌دهد
و ضامن دیگری می‌شود.
19آن که نافرمانی را دوست دارد، مشاجره را دوست دارد؛
آن که دَرِ خانۀ خویش در بلندی می‌سازد،#17:19 این اصطلاح عبری، یعنی «ساختن دَرِ خانۀ خود در جای بلند» (دور از دسترس دیگران) احتمالاً به کبر و غرور و از خود راضی بودن اشاره دارد؛ مقایسه کنید با ۱۶:۱۸.
به استقبال ویرانی می‌رود.
20کج‌دِل، کامروا نخواهد شد؛
آن که زبان فریبکار دارد به بلا گرفتار می‌آید.
21آن که فرزندِ نادان دارد غصه‌دار می‌شود؛
پدرِ فرزندِ ابله شادی به خود نمی‌بیند.
22دل شادمان داروی شفابخش است،
اما روح افسرده استخوانها را خشک می‌کند.
23شریر، پنهانی رشوه می‌گیرد
تا عدالت را منحرف سازد.
24مرد فهیم بر حکمت چشم می‌دوزد،
اما چشمان شخص نادان تا به کرانهای زمین سرگردان است.
25فرزند نادان، پدر خود را به ستوه می‌آورد
و مایۀ تلخی جانِ مادر خویش است.
26نشاید مجازات بی‌گناهان،
یا زدنِ مردمان شریف به سبب صداقتشان!
27آن که زبان خود را بازمی‌دارد صاحب معرفت است،
فهیم است مردی که خوی آرامی دارد.
28نادان نیز اگر خاموش بماند، حکیمش می‌شمارند،
آن که دهانش را بسته نگاه می‌دارد، فهیم شمرده می‌شود.
اکنون انتخاب شده:
:
های‌لایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
The Persian New Millennium Version © 2014, is a production of Elam Ministries. All rights reserved.
www.kalameh.com/shop