تیطُس 2:3-15

به آنها بگو كه از هیچ‌کس بدگویی نكنند و از مجادله دوری جسته، ملایم و آرام باشند. با تمام مردم کاملاً مؤدّب باشند، زیرا خود ما هم زمانی نادان و نافرمان و گمراه و بردگان انواع شهوات و عیّاشی بودیم و روزهای خود را به كینه‌جویی و حسادت می‌گذرانیدیم. دیگران از ما نفرت داشتند و ما از آنها متنفّر بودیم. امّا هنگامی‌كه مهر و محبّت نجات‌دهندهٔ ما خدا، آشكار شد، او ما را نجات داد. امّا این نجات به‌خاطر کارهای نیكویی كه ما كردیم نبود، بلكه به سبب رحمت او و از راه شستشویی بود كه به وسیلهٔ آن، روح‌القدس به ما تولّد تازه و حیات تازه بخشید. زیرا خدا روح‌القدس را به وسیلهٔ عیسی مسیح نجات‌دهندهٔ ما، به فراوانی به ما عطا فرمود تا به وسیلهٔ فیض او کاملاً نیک محسوب شده و مطابق امید خود، وارث حیات جاودانی گردیم. این سخن درست است و می‌خواهم به این مطلب اهمیّت مخصوصی بدهی تا آنانی كه به خدا ایمان دارند فراموش نكنند كه خود را وقف نیكوكاری نمایند، زیرا این چیزها برای آدمیان خوب و مفیدند. امّا از مباحثات احمقانه دربارهٔ شجره‌نامه‌ها و اختلافات و نزاعها بر سر شریعت دوری كن، زیرا اینها بیهوده و بی‌ارزش هستند. اگر شخصی ستیزه‌جو باشد، یكی دو بار به او گوشزد كن و بعد از آن، دیگر كاری با او نداشته باش. چون می‌دانی كه چنین شخصی منحرف شده و گناهانش نشان می‌دهند كه او خود را محكوم كرده است. هروقت كه «ارتیماس» یا «تخیكاس» را نزد تو فرستادم، عجله كن كه به شهر «نیكوپولیس» نزد من بیایی، زیرا تصمیم گرفته‌ام زمستان را در آنجا بگذرانم. و تا می‌توانی به «زیناس وكیل» و «اپلس» كمک كن تا به سفر خود ادامه دهند و مواظب باش كه به چیزی محتاج نشوند. اعضای كلیساهای ما باید یاد بگیرند كه چگونه خود را وقف نیكوكاری نمایند تا بتوانند نیازمندیهای واقعی مردم را رفع كنند و زندگی آنها بی‌ثمر نباشد. تمام کسانی‌که با من هستند به تو سلام می‌رسانند. به دوستانی كه با ما در ایمان متّحد هستند، سلام برسان. فیض خدا با همه شما باد.