Jana 2
2
Pierwszy znak chwały Jezusa – przemienienie wody w wino
1Trzy dni później odbywało się w Kanie Galilejskiej#Mała miejscowość odległa o około 7 km od Nazaretu. wesele, przy którym pomagała matka Jezusa#Ponieważ tekst nie wspomina o Józefie, głowie rodziny, w której wychował się Jezus, mamy tu wyraźny sygnał, że w tym czasie Józef już nie żył.. 2Zaproszono tam również Jezusa wraz z Jego uczniami. 3A kiedy zabrakło wina, matka Jezusa zwróciła się do Niego, mówiąc:
— Nie mają już wina.
4 # Mt 12,48; Mk 1,24 Jezus zaś tak jej odpowiedział:
— Kobieto, dlaczego przychodzisz z tym do mnie? Przecież to wesele # Tekst przekładu NPD podaje tu dynamiczny ekwiwalent hebrajskiego idiomu, który, przełożony na grekę, dosłownie brzmi: „Co mnie i tobie, kobieto?”. Drugie zdanie brzmi dosł. „Moja godzina jeszcze nie nadeszła”. Zdanie to Jezus wypowiadał kilkakrotnie (J 7,30; J 8,20; J 12,23; J 13,1; J 17,1), za każdym razem z bardzo konkretnym zamysłem, wskazując cel swojej misji. W tym wypadku miał na myśli swoje wesele, podczas którego On będzie Oblubieńcem, a oblubienicą – społeczność ludzi, którzy w Nim złożyli swoją nadzieję (por. Mt 9,15; Mt 25,1‐13; Ap 21,2; Ap 21,9; Ap 22,17). Uwagę Jezusa nie tylko więc uzasadniała Jego misja, ale była ona także w pełni osadzona w realiach kulturowych, gdyż to w gestii pana młodego (oblubieńca) leżało zadbanie o odpowiednią ilość wina na weselu. Dlatego starosta weselny (w J 2,10) zwrócił się z komentarzem odnośnie do przedstawionego mu wina właśnie do pana młodego. nie jest moje. Mój czas jeszcze nie nadszedł.
5Lecz Jego matka poleciła sługom:
— Czyńcie to, co On wam poleci!
6A było tam sześć kamiennych stągwi#Stągiew – rodzaj wielkiej kadzi (o pojemności beczki) używanej do przechowywania płynów. służących do żydowskich rytualnych oczyszczeń#Żydzi praktykowali rozbudowany system oczyszczeń. Były one powszechnie stosowane nie tylko przed posiłkami, ale także w wielu różnych życiowych sytuacjach. Do tych celów potrzebowali zwykle dużo wody.. Każda z nich miała pojemność od osiemdziesięciu do stu dwudziestu litrów#Dosł. „2–3 metret”. Metreta była miarą płynów równą około 40 litrom. Cała ilość wody, jaką Jezus przemienił w wino, miała objętość 480–720 litrów, których odpowiednikiem było, przekładając na współczesne standardowe butelki (o pojemności 0,75 l), 640–960 butelek. Pokazuje to pewną istotną cechę Jezusa, który dając, nigdy nie skąpi. Jego błogosławieństwo zawsze charakteryzuje się obfitością, a nawet nadmiarem. To samo widzimy w Mt 14,19‐20, gdzie opisane jest dokonane przez Niego pomnożenie chleba i ryb. Jedzenia było tyle, że kilkanaście tysięcy ludzi (5 tys. mężczyzn + kobiety i dzieci) w pełni się nasyciło, a na zebranie odpadków potrzebowano jeszcze 12 koszy.. 7Jezus zaś powiedział:
— Napełnijcie stągwie wodą.
Słudzy więc napełnili je aż po brzegi. 8Wtedy Jezus nakazał im:
— Teraz zaczerpnijcie nieco ze stągwi i zanieście staroście weselnemu.
Oni posłusznie uczynili, co powiedział.
9Kiedy starosta spróbował wody, która stała się winem, przywołał pana młodego, który nie wiedział, skąd jest wino, chociaż słudzy wiedzieli. 10I tak rzekł do niego:
— Zwykle jest tak, że ludzie raczą swoich gości najpierw dobrym winem, a gdy oni już sobie popiją, dają gorsze. Dlaczego więc ty tak znakomite wino zachowałeś aż do teraz?
11 # J 1,14; J 2,23; J 3,2; J 6,14; J 12,37 W taki sposób w Kanie Galilejskiej Jezus dał początek ciągowi znaków#Dosł. „znaków” (gr. semeion). Znakami nazywane są w Biblii cudowne (nadnaturalne) wydarzenia, do których doprowadzał Bóg przez proroków w celu wskazania na coś. W ten sposób Najwyższy poświadczał autentyczność posłannictwa swoich proroków. wskazujących na Jego Boską chwałę. Widząc to, Jego uczniowie uwierzyli#Słowo „wierzyć” ma w kulturze semickiej nieco inne znaczenie niż w polskiej. Kładzie ono znacznie mocniejszy nacisk na pojęcie ufności. Oznacza ufne poleganie na kimś, a nie samą tylko intelektualną czegoś świadomość (por. Jk 2,19). w Niego. 12#Mt 12,46‐50Po weselu Jezus, Jego matka, kuzyni#Gr. adelfoi. Słowo to często jest tłumaczone jako „bracia”, jednak w kulturowym sensie mogło ono oznaczać nie tylko rodzonych braci, lecz także kuzynów i dalszą rodzinę. Żydzi mieli słabo rozwiniętą terminologię koligacji rodzinnych. Więcej patrz w przypisie do J 19,27 oraz we wstępie do Listu Jakuba. oraz uczniowie udali się do Kafarnaum#Kafarnaum (znaczenie: „osada Nahuma”) to miejscowość położona na północno‐zachodnim brzegu Jeziora Galilejskiego na granicy między Galileą a Judeą. W mieście tym pobierano podatek graniczny (cło). Stąd pochodzili Apostołowie: Piotr, Andrzej, Jakub (Starszy), Jan i Mateusz (były poborca podatkowy). W Kafarnaum nauczanie Jezusa nie znalazło większego odzewu, dlatego zapowiedział On jego zagładę (symbolika nieuchronnej wiecznej Śmierci, jaka wiąże się z obojętnością wobec dzieła Jezusa). Archeolodzy nie mają pewności co do dokładnej lokalizacji tej miejscowości, ale przyjęło się utożsamiać ją z miejscem znanym obecnie jako Park Narodowy Kafarnaum, w którym zachowane są pozostałości osady rybackiej., gdzie pozostali przez dłuższy czas.
13Kiedy zbliżała się żydowska Pascha, Jezus udał się do Jerozolimy#Prawo religijne nakazywało wszystkim Żydom mieszkającym w promieniu do ok. 30 km od Jerozolimy obchodzenie Święta Paschy w tym właśnie mieście. Inni nie byli zobowiązani do takiej pielgrzymki, choć wielu praktykowało ten zwyczaj często.. 14#Mt 21,12‐17; Mk 11,15‐19; Łk 19,45‐48Gdy wszedł na teren świątyni, ujrzał sprzedawców wołów, owiec i gołębi, a także ludzi, którzy wymieniali pieniądze#Każdy Izraelita powyżej 19. roku życia był zobowiązany zapłacić pół sykla świątynnego podatku, aby świątynia wraz z jej systemem ofiarniczym mogła funkcjonować bez przeszkód. Owe pół sykla było równowartością dwóch dniówek pracy robotnika rolnego. Z uwagi na to, że świątynia należała do Żydów, wymagano zapłaty podatku wyłącznie w walucie żydowskiej. Inna była uważana za rytualnie nieczystą. Tak więc w rachubę wchodziły tylko sykle galilejskie lub sykle świątynne, czyli specjalny rodzaj waluty przeznaczonej do rozliczania podatku świątynnego. W świątyni funkcjonowały kantory wymiany waluty, ponieważ oprócz lokalnych Żydów przybywali tu także Żydzi z innych krajów, którzy dysponowali pieniędzmi tam używanymi. Wymieniano tam obcą walutę na środki płatnicze prawnie uznane za ofiarniczo czyste. Biorąc pod uwagę sposób opodatkowania oraz ustalania różnic kursowych i prowizji przez funkcjonujących na terenie świątyni „bankierów”, cały ten system był zorganizowanym zdzierstwem i wyzyskiem funkcjonującym pod płaszczykiem religijności. Przy pojedynczej wymianie ludzie zwykle tracili około jednej czwartej sykla, a więc równowartość jednej dniówki. Czytając ten tekst w przekładach dosłownych, często myślimy, że Jezus wpadł tam w gniew, jednak w tekście oryginalnym nie ma żadnej wzmianki o emocjach Jezusa. na walutę świątynną. 15#Ml 3,1‐4Skręcił wówczas bicz z rzemieni i wygnał nim z terenu świątyni wszystkich handlarzy, a z nimi ich owce i woły. Powywracał stoły bankierów, rozrzucając złożone na nich pieniądze, 16a do sprzedawców gołębi powiedział:
— Zabierzcie stąd te ptaki i nie róbcie targowiska z domu mego Ojca # Jezus potraktował sprzedawców gołębi nieco inaczej. Gdyby bowiem powywracał i pootwierał klatki z ptakami, to one odleciałyby, czyniąc sprzedawcom niepowetowaną stratę. Celem Jezusa nie było działanie przynoszące komukolwiek stratę, lecz napomnienie sprzedawców oraz usunięcie ich poza teren świątynny. Zarówno sprzedawcy bydła, jak i obsługujący kantory z łatwością mogli zebrać wszystko, co Jezus porozrzucał, i udać się z całym swym dobytkiem poza teren świątynny. .
17 # Ps 69,9‐10 Wtedy uczniowie Jezusa przypomnieli sobie, iż jest napisane: Gorliwość o dom Twój mnie rozpala#Por. Ps 69,10.. 18#J 3,2; J 4,48Tymczasem przywódcy religijni, w reakcji na Jego działanie, spytali:
— Jakiego cudu możesz dokonać na znak potwierdzenia prawa do tego, co czynisz?
19 # Mt 26,61; Mt 27,40; Mk 14,58; Dz 6,14 W odpowiedzi Jezus rzekł:
— Zburzcie tę świątynię, a ja w ciągu trzech dni ją odbuduję!
20Lecz oni z kpiną tak Mu odparli:
— Od czterdziestu sześciu lat trwa budowa tej świątyni#Chodzi o odnowienie zdewastowanej świątyni, które zostało zainicjowane przez Heroda Wielkiego w latach 20‐19 p.n.e., a Ty twierdzisz, że postawisz ją w ciągu trzech dni?
21 # J 17,21; 1 Kor 3,16; 1 Kor 6,19 On jednak mówił o świątyni swego Ciała#Społeczność wierzących (kościół lokalny) jest żywym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 10,17 oraz 1 Kor 12,27) na Ziemi. Jest również nową świątynią Boga Żywego (por. J 4,21‐24; Dz 17,24; 1 Kor 3,16‐17 i 2 Kor 6,16), którą Jezus obiecał ustanowić w miejsce świątyni jerozolimskiej.. 22#Łk 24,6‐8; J 5,39; J 12,16; J 14,26Kiedy już powstał z martwych, uczniowie przypomnieli sobie, iż Jezus zapowiedział to wydarzenie, i dopiero wówczas w całej pełni uwierzyli Pismu i każdemu Słowu, które On wyrzekł.
23 # J 7,31; J 11,47‐48 Podczas tej Paschy#Święto Paschy obchodzone było przez osiem dni (wliczając w to Dzień Przygotowania)., gdy Jezus przebywał w Jerozolimie, wielu ludzi deklarowało wiarę w Niego z uwagi na cuda, których dokonywał#Jezus wielokrotnie mocno podkreślał, że oczekuje od ludzi wiary, ale nie takiej, która bazuje na zachwytach z powodu oglądanych cudów, lecz opartej na zaufaniu do Słowa, które On głosi (tzn. do Jego nauczania). To rozróżnienie jest szczególnie ważne w perspektywie zapowiadanego przez Niego duchowego zwodzenia. W Mt 24,24 (oraz Mk 13,22) Jezus wyraźnie stwierdził, że również siły ciemności będą zwodziły ludzi (nawet wierzących, o ile się to da uczynić) widzialnymi „cudami”, niezwykłymi, nadnaturalnymi manifestacjami. Nie cuda zatem, ale Boże Słowo ma być fundamentem wiary, tzn. zaufania pokładanego w PANU (zob. także niezwykle ważną wypowiedź Jezusa zapisaną w J 20,29). Cuda, które Jezus czynił, Jan nazwał znakami, ponieważ – niczym wskazówki rozpoznawcze – miały wskazywać cel i sens Jego misji. Miały uwiarygadniać nie tylko samego Jezusa, ale przede wszystkim Jego nauczanie. Więcej w Komentarzu NPD → Znaki i cuda.. 24#J 1,48Jednak Jezus nie polegał na ich deklaracjach, gdyż znał charaktery#„Znać charakter” to dynamiczny ekwiwalent gr. wszystkich. 25#Mk 2,8Nie potrzebował też żadnych ludzkich oświadczeń#Dosł. „niczyjego świadectwa”. W dzisiejszym chrześcijaństwie głoszony jest czasami pogląd, że wystarczy zadeklarować wiarę w Chrystusa (zaprosić Jezusa do swego życia), by od razu uzyskać darmowy „bilet do nieba”. Nic bardziej mylnego. Jezus nie oczekuje od ludzi ustnych deklaracji (por. Mt 15,8; Mk 7,6), ale głębokiej przemiany serca, która – jako odpowiedź na Jego Słowo – objawia się wewnętrznym opamiętaniem (gr. metanoia)., ponieważ sam doskonale wiedział, co kryje się w sercu każdego człowieka#Przenikanie ludzkich serc jest zdolnością Boga (por. Ps 7,10b)..
اکنون انتخاب شده:
Jana 2: NT NPD
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
Jana 2
2
Pierwszy znak chwały Jezusa – przemienienie wody w wino
1Trzy dni później odbywało się w Kanie Galilejskiej#Mała miejscowość odległa o około 7 km od Nazaretu. wesele, przy którym pomagała matka Jezusa#Ponieważ tekst nie wspomina o Józefie, głowie rodziny, w której wychował się Jezus, mamy tu wyraźny sygnał, że w tym czasie Józef już nie żył.. 2Zaproszono tam również Jezusa wraz z Jego uczniami. 3A kiedy zabrakło wina, matka Jezusa zwróciła się do Niego, mówiąc:
— Nie mają już wina.
4 # Mt 12,48; Mk 1,24 Jezus zaś tak jej odpowiedział:
— Kobieto, dlaczego przychodzisz z tym do mnie? Przecież to wesele # Tekst przekładu NPD podaje tu dynamiczny ekwiwalent hebrajskiego idiomu, który, przełożony na grekę, dosłownie brzmi: „Co mnie i tobie, kobieto?”. Drugie zdanie brzmi dosł. „Moja godzina jeszcze nie nadeszła”. Zdanie to Jezus wypowiadał kilkakrotnie (J 7,30; J 8,20; J 12,23; J 13,1; J 17,1), za każdym razem z bardzo konkretnym zamysłem, wskazując cel swojej misji. W tym wypadku miał na myśli swoje wesele, podczas którego On będzie Oblubieńcem, a oblubienicą – społeczność ludzi, którzy w Nim złożyli swoją nadzieję (por. Mt 9,15; Mt 25,1‐13; Ap 21,2; Ap 21,9; Ap 22,17). Uwagę Jezusa nie tylko więc uzasadniała Jego misja, ale była ona także w pełni osadzona w realiach kulturowych, gdyż to w gestii pana młodego (oblubieńca) leżało zadbanie o odpowiednią ilość wina na weselu. Dlatego starosta weselny (w J 2,10) zwrócił się z komentarzem odnośnie do przedstawionego mu wina właśnie do pana młodego. nie jest moje. Mój czas jeszcze nie nadszedł.
5Lecz Jego matka poleciła sługom:
— Czyńcie to, co On wam poleci!
6A było tam sześć kamiennych stągwi#Stągiew – rodzaj wielkiej kadzi (o pojemności beczki) używanej do przechowywania płynów. służących do żydowskich rytualnych oczyszczeń#Żydzi praktykowali rozbudowany system oczyszczeń. Były one powszechnie stosowane nie tylko przed posiłkami, ale także w wielu różnych życiowych sytuacjach. Do tych celów potrzebowali zwykle dużo wody.. Każda z nich miała pojemność od osiemdziesięciu do stu dwudziestu litrów#Dosł. „2–3 metret”. Metreta była miarą płynów równą około 40 litrom. Cała ilość wody, jaką Jezus przemienił w wino, miała objętość 480–720 litrów, których odpowiednikiem było, przekładając na współczesne standardowe butelki (o pojemności 0,75 l), 640–960 butelek. Pokazuje to pewną istotną cechę Jezusa, który dając, nigdy nie skąpi. Jego błogosławieństwo zawsze charakteryzuje się obfitością, a nawet nadmiarem. To samo widzimy w Mt 14,19‐20, gdzie opisane jest dokonane przez Niego pomnożenie chleba i ryb. Jedzenia było tyle, że kilkanaście tysięcy ludzi (5 tys. mężczyzn + kobiety i dzieci) w pełni się nasyciło, a na zebranie odpadków potrzebowano jeszcze 12 koszy.. 7Jezus zaś powiedział:
— Napełnijcie stągwie wodą.
Słudzy więc napełnili je aż po brzegi. 8Wtedy Jezus nakazał im:
— Teraz zaczerpnijcie nieco ze stągwi i zanieście staroście weselnemu.
Oni posłusznie uczynili, co powiedział.
9Kiedy starosta spróbował wody, która stała się winem, przywołał pana młodego, który nie wiedział, skąd jest wino, chociaż słudzy wiedzieli. 10I tak rzekł do niego:
— Zwykle jest tak, że ludzie raczą swoich gości najpierw dobrym winem, a gdy oni już sobie popiją, dają gorsze. Dlaczego więc ty tak znakomite wino zachowałeś aż do teraz?
11 # J 1,14; J 2,23; J 3,2; J 6,14; J 12,37 W taki sposób w Kanie Galilejskiej Jezus dał początek ciągowi znaków#Dosł. „znaków” (gr. semeion). Znakami nazywane są w Biblii cudowne (nadnaturalne) wydarzenia, do których doprowadzał Bóg przez proroków w celu wskazania na coś. W ten sposób Najwyższy poświadczał autentyczność posłannictwa swoich proroków. wskazujących na Jego Boską chwałę. Widząc to, Jego uczniowie uwierzyli#Słowo „wierzyć” ma w kulturze semickiej nieco inne znaczenie niż w polskiej. Kładzie ono znacznie mocniejszy nacisk na pojęcie ufności. Oznacza ufne poleganie na kimś, a nie samą tylko intelektualną czegoś świadomość (por. Jk 2,19). w Niego. 12#Mt 12,46‐50Po weselu Jezus, Jego matka, kuzyni#Gr. adelfoi. Słowo to często jest tłumaczone jako „bracia”, jednak w kulturowym sensie mogło ono oznaczać nie tylko rodzonych braci, lecz także kuzynów i dalszą rodzinę. Żydzi mieli słabo rozwiniętą terminologię koligacji rodzinnych. Więcej patrz w przypisie do J 19,27 oraz we wstępie do Listu Jakuba. oraz uczniowie udali się do Kafarnaum#Kafarnaum (znaczenie: „osada Nahuma”) to miejscowość położona na północno‐zachodnim brzegu Jeziora Galilejskiego na granicy między Galileą a Judeą. W mieście tym pobierano podatek graniczny (cło). Stąd pochodzili Apostołowie: Piotr, Andrzej, Jakub (Starszy), Jan i Mateusz (były poborca podatkowy). W Kafarnaum nauczanie Jezusa nie znalazło większego odzewu, dlatego zapowiedział On jego zagładę (symbolika nieuchronnej wiecznej Śmierci, jaka wiąże się z obojętnością wobec dzieła Jezusa). Archeolodzy nie mają pewności co do dokładnej lokalizacji tej miejscowości, ale przyjęło się utożsamiać ją z miejscem znanym obecnie jako Park Narodowy Kafarnaum, w którym zachowane są pozostałości osady rybackiej., gdzie pozostali przez dłuższy czas.
13Kiedy zbliżała się żydowska Pascha, Jezus udał się do Jerozolimy#Prawo religijne nakazywało wszystkim Żydom mieszkającym w promieniu do ok. 30 km od Jerozolimy obchodzenie Święta Paschy w tym właśnie mieście. Inni nie byli zobowiązani do takiej pielgrzymki, choć wielu praktykowało ten zwyczaj często.. 14#Mt 21,12‐17; Mk 11,15‐19; Łk 19,45‐48Gdy wszedł na teren świątyni, ujrzał sprzedawców wołów, owiec i gołębi, a także ludzi, którzy wymieniali pieniądze#Każdy Izraelita powyżej 19. roku życia był zobowiązany zapłacić pół sykla świątynnego podatku, aby świątynia wraz z jej systemem ofiarniczym mogła funkcjonować bez przeszkód. Owe pół sykla było równowartością dwóch dniówek pracy robotnika rolnego. Z uwagi na to, że świątynia należała do Żydów, wymagano zapłaty podatku wyłącznie w walucie żydowskiej. Inna była uważana za rytualnie nieczystą. Tak więc w rachubę wchodziły tylko sykle galilejskie lub sykle świątynne, czyli specjalny rodzaj waluty przeznaczonej do rozliczania podatku świątynnego. W świątyni funkcjonowały kantory wymiany waluty, ponieważ oprócz lokalnych Żydów przybywali tu także Żydzi z innych krajów, którzy dysponowali pieniędzmi tam używanymi. Wymieniano tam obcą walutę na środki płatnicze prawnie uznane za ofiarniczo czyste. Biorąc pod uwagę sposób opodatkowania oraz ustalania różnic kursowych i prowizji przez funkcjonujących na terenie świątyni „bankierów”, cały ten system był zorganizowanym zdzierstwem i wyzyskiem funkcjonującym pod płaszczykiem religijności. Przy pojedynczej wymianie ludzie zwykle tracili około jednej czwartej sykla, a więc równowartość jednej dniówki. Czytając ten tekst w przekładach dosłownych, często myślimy, że Jezus wpadł tam w gniew, jednak w tekście oryginalnym nie ma żadnej wzmianki o emocjach Jezusa. na walutę świątynną. 15#Ml 3,1‐4Skręcił wówczas bicz z rzemieni i wygnał nim z terenu świątyni wszystkich handlarzy, a z nimi ich owce i woły. Powywracał stoły bankierów, rozrzucając złożone na nich pieniądze, 16a do sprzedawców gołębi powiedział:
— Zabierzcie stąd te ptaki i nie róbcie targowiska z domu mego Ojca # Jezus potraktował sprzedawców gołębi nieco inaczej. Gdyby bowiem powywracał i pootwierał klatki z ptakami, to one odleciałyby, czyniąc sprzedawcom niepowetowaną stratę. Celem Jezusa nie było działanie przynoszące komukolwiek stratę, lecz napomnienie sprzedawców oraz usunięcie ich poza teren świątynny. Zarówno sprzedawcy bydła, jak i obsługujący kantory z łatwością mogli zebrać wszystko, co Jezus porozrzucał, i udać się z całym swym dobytkiem poza teren świątynny. .
17 # Ps 69,9‐10 Wtedy uczniowie Jezusa przypomnieli sobie, iż jest napisane: Gorliwość o dom Twój mnie rozpala#Por. Ps 69,10.. 18#J 3,2; J 4,48Tymczasem przywódcy religijni, w reakcji na Jego działanie, spytali:
— Jakiego cudu możesz dokonać na znak potwierdzenia prawa do tego, co czynisz?
19 # Mt 26,61; Mt 27,40; Mk 14,58; Dz 6,14 W odpowiedzi Jezus rzekł:
— Zburzcie tę świątynię, a ja w ciągu trzech dni ją odbuduję!
20Lecz oni z kpiną tak Mu odparli:
— Od czterdziestu sześciu lat trwa budowa tej świątyni#Chodzi o odnowienie zdewastowanej świątyni, które zostało zainicjowane przez Heroda Wielkiego w latach 20‐19 p.n.e., a Ty twierdzisz, że postawisz ją w ciągu trzech dni?
21 # J 17,21; 1 Kor 3,16; 1 Kor 6,19 On jednak mówił o świątyni swego Ciała#Społeczność wierzących (kościół lokalny) jest żywym Ciałem Chrystusa (por. 1 Kor 10,17 oraz 1 Kor 12,27) na Ziemi. Jest również nową świątynią Boga Żywego (por. J 4,21‐24; Dz 17,24; 1 Kor 3,16‐17 i 2 Kor 6,16), którą Jezus obiecał ustanowić w miejsce świątyni jerozolimskiej.. 22#Łk 24,6‐8; J 5,39; J 12,16; J 14,26Kiedy już powstał z martwych, uczniowie przypomnieli sobie, iż Jezus zapowiedział to wydarzenie, i dopiero wówczas w całej pełni uwierzyli Pismu i każdemu Słowu, które On wyrzekł.
23 # J 7,31; J 11,47‐48 Podczas tej Paschy#Święto Paschy obchodzone było przez osiem dni (wliczając w to Dzień Przygotowania)., gdy Jezus przebywał w Jerozolimie, wielu ludzi deklarowało wiarę w Niego z uwagi na cuda, których dokonywał#Jezus wielokrotnie mocno podkreślał, że oczekuje od ludzi wiary, ale nie takiej, która bazuje na zachwytach z powodu oglądanych cudów, lecz opartej na zaufaniu do Słowa, które On głosi (tzn. do Jego nauczania). To rozróżnienie jest szczególnie ważne w perspektywie zapowiadanego przez Niego duchowego zwodzenia. W Mt 24,24 (oraz Mk 13,22) Jezus wyraźnie stwierdził, że również siły ciemności będą zwodziły ludzi (nawet wierzących, o ile się to da uczynić) widzialnymi „cudami”, niezwykłymi, nadnaturalnymi manifestacjami. Nie cuda zatem, ale Boże Słowo ma być fundamentem wiary, tzn. zaufania pokładanego w PANU (zob. także niezwykle ważną wypowiedź Jezusa zapisaną w J 20,29). Cuda, które Jezus czynił, Jan nazwał znakami, ponieważ – niczym wskazówki rozpoznawcze – miały wskazywać cel i sens Jego misji. Miały uwiarygadniać nie tylko samego Jezusa, ale przede wszystkim Jego nauczanie. Więcej w Komentarzu NPD → Znaki i cuda.. 24#J 1,48Jednak Jezus nie polegał na ich deklaracjach, gdyż znał charaktery#„Znać charakter” to dynamiczny ekwiwalent gr. wszystkich. 25#Mk 2,8Nie potrzebował też żadnych ludzkich oświadczeń#Dosł. „niczyjego świadectwa”. W dzisiejszym chrześcijaństwie głoszony jest czasami pogląd, że wystarczy zadeklarować wiarę w Chrystusa (zaprosić Jezusa do swego życia), by od razu uzyskać darmowy „bilet do nieba”. Nic bardziej mylnego. Jezus nie oczekuje od ludzi ustnych deklaracji (por. Mt 15,8; Mk 7,6), ale głębokiej przemiany serca, która – jako odpowiedź na Jego Słowo – objawia się wewnętrznym opamiętaniem (gr. metanoia)., ponieważ sam doskonale wiedział, co kryje się w sercu każdego człowieka#Przenikanie ludzkich serc jest zdolnością Boga (por. Ps 7,10b)..
اکنون انتخاب شده:
:
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.