Mateusza 22
22
1Jezus tymczasem dalej mówił do nich w przypowieściach:
— 2#J 3,29; Ef 5,25‐27.30‐32; Ap 21,9Królestwo Niebios podobne jest do pewnego króla, który wyprawił wesele synowi. 3#Mt 21,34Rozesłał on swe sługi, by wezwali na wesele tych, którzy byli wcześniej zaproszeni#Z kontekstu wynika, że zaproszonymi wcześniej gośćmi byli członkowie narodu Izraela.. Oni jednak nie chcieli przyjść. 4#Mt 21,36Wysłał więc ponownie inne sługi, przykazując im: „Powiedzcie zaproszonym: «Ucztę już przygotowałem. Stoły są zastawione i mięsiwa czekają. Schodźcie się na wesele!»
5 Lecz zaproszeni zlekceważyli również i tę wiadomość. Jedni udali się na swoje pola, inni do swoich sklepów. 6#Mt 21,35Jeszcze inni pochwycili posłańców, znieważyli ich, a niektórych nawet pomordowali. 7#Mt 24,2; Łk 19,27Posłał więc król żołnierzy, by wytracili morderców, a ich miasto spalili. 8#Dz 13,46Na koniec rzekł do sług: „Wesele wprawdzie jest gotowe, lecz zaproszeni nie okazali się godni, by wziąć w nim udział. 9#Mt 13,47; Mt 21,43; Dz 13,46; Ap 19,7Idźcie zatem na ulice i zapraszajcie na przyjęcie każdego, kogo tylko spotkacie”.
10 # Mt 13,38.47‐48 Wyszli więc słudzy króla na ulice i zebrali wszystkich, jakich tam spotkali: złych i dobrych. W ten sposób sala weselna wypełniła się całkowicie przypadkowymi ludźmi. 11A kiedy król wszedł tam, by przyjrzeć się zgromadzonym, zobaczył między nimi kogoś bez stroju weselnego. 12#Mt 20,13; Mt 26,50; Ap 19,8Podszedł więc do niego i spytał: „Człowieku, jak się tu dostałeś, nie mając stroju weselnego?”. Ten zaś oniemiał. 13#Mt 8,12; Mt 13,42; Mt 24,51; Mt 25,30; Łk 13,28Wówczas król rozkazał sługom: „Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemność, gdzie panuje rozpacz – szloch i zgrzytanie zębami. 14#2 P 1,10; Ap 17,14Co prawda wielu zostało zaproszonych na moją ucztę, lecz niewielu się do niej przygotowało”#Boże wezwanie do zbawienia wymaga pozytywnej odpowiedzi oraz poddania się procesowi uświęcenia (por. Hbr 12,14), bez którego nikt nie ujrzy PANA. Apostoł Paweł nazywa to „obleczeniem się w nową naturę”. Właśnie tę nową naturę przedstawiono tu jako przywdzianie białych szat na weselną ucztę Chrystusa (Bożego Baranka). Wspomniana uczta weselna to finał procesu zbawienia, jaki dokona się po Sądzie Ostatecznym. W rozważanym tekście zobrazowane jest to różnicą, jaka istnieje pomiędzy słowem kletoi (zaproszeni, wezwani) a słowem eklektoi (ci, którzy odpowiedzieli na wezwanie Boże, ci, którzy przygotowali się, a więc postąpili zgodnie z Bożym wezwaniem). Dlatego też społeczność tych ostatnich nosi w Biblii określenie ekklesia. Jak wynika z tej przypowieści, nie wystarczy jednak zostać zaproszonym na weselną ucztę Chrystusa. Każdy zaproszony musi się na nią właściwie przygotować, oblekając się trwale w szaty weselne (nową naturę), co jest symbolem przyjęcia uświęcenia. Jeśli ktoś nie oblecze się w nową naturę, zostanie wyrzucony z sali weselnej „tam, gdzie będzie szloch i zgrzytanie zębami”..
Dyskusje Jezusa z elitami politycznymi
(Mk 12,13‐37; Łk 20,20‐44)
15Wtedy faryzeusze uradzili, że wciągną Jezusa w pułapkę Jego własnych słów, prowokując Go do jakiejś ryzykownej wypowiedzi. 16#Mk 3,6; J 3,2Wysłali więc do Niego swych uczniów wraz z ludźmi Heroda#Ludzie ze środowiska Heroda reprezentowali interesy cesarza rzymskiego, któremu Żydzi musieli płacić podatki. Służąc Herodowi, de facto wasalowi Rzymu, mieli prawdopodobnie specjalne uprawnienia, na których podstawie mogliby aresztować Jezusa, gdyby wypowiedział się w jakikolwiek sposób przeciwko władzy Rzymu. Nie byli to ludzie religijni. Nie dbali oni o przestrzeganie Prawa Mojżeszowego. Troszczyli się jedynie o przywileje i związane z nimi beneficja. To ludzie, którzy dla kariery byli gotowi sprzedać wszystko – wiarę i ojczyznę. Współpraca faryzeuszy z ludźmi Heroda (herodianami) stanowiła dla wszystkich wielkie zaskoczenie, gdyż te dwa ugrupowania zawsze były antagonistyczne. Faryzeusze uważali bowiem, że tylko Bóg jest prawdziwym królem Izraela (teokratyzm państwowy), a każdy Żyd jest poddanym jedynie Boga. Z tego powodu podatek pogłówny dla Cezara rozpalał ich narodowo‐religijne emocje. Ta sytuacja pokazuje, że w walce z prawdą jej wszelcy opozycjoniści są gotowi łączyć się ze sobą, choćby w innych sprawach byli zajadłymi przeciwnikami. w celu dokonania prowokacji. Ci zaś powiedzieli:
— Nauczycielu, wiemy, że jesteś prostolinijny i w prawdzie nauczasz drogi Bożej. Widzimy też, że nikogo nie faworyzujesz, ponieważ nigdy nie kierujesz się żadnymi zewnętrznymi pozorami. 17#Mt 17,25Powiedz więc nam, tak zupełnie szczerze, czy – według Ciebie – podatek pogłówny#Gr. kensos. Słowo to pochodzi od łacińskiego census (spis). Rzymianie pobierali trzy rodzaje podatków: (1) podatek gruntowy w postaci dziesiątej części wyprodukowanego ziarna oraz piątej części oliwy i wina; (2) podatek dochodowy w wysokości 1% całego dochodu danego człowieka oraz (3) podatek pogłówny (należny wg spisu ludności). Faryzeusze spytali Jezusa o ten ostatni rodzaj podatku (gr. kensos). Był on dla przeciętnego Żyda najbardziej kontrowersyjny – nie z powodu obciążenia, ale ze względów narodowo‐religijnych. To on wywołał kilka powstań żydowskich, gdyż według Prawa Mojżeszowego (por. Wj 30,11‐16) spisy narodowe miały się wiązać ściśle ze swoistym „podatkiem” dla PANA. W Prawie żydowskim była to cena wykupu człowieka ustalona na pół sykla (szekla) wg miary świątynnej (cięższej nieco niż zwykły szekiel). Skoro jednak Rzym pobierał podatek dla Cezara, a nie dla Boga, było to dla Żydów świętokradcze postępowanie. Oczywiście kapłani nie zaprzestali pobierania podatku pogłównego, który obok kilku innych podatków pobieranych w świątyni stanowił podstawę ich utrzymania. W ten sposób lud był zobowiązany płacić podwójny podatek pogłówny. należy płacić Cezarowi#Imię „Cezar”, traktowane jako tytuł, przybierali kolejni władcy imperium rzymskiego. W końcu stało się ono później rzeczownikiem pospolitym „cesarz”., czy nie?
18Jezus, rozpoznając ich niegodziwy podstęp#Judea w tamtych czasach znajdowała się pod okupacją rzymską. Pytanie o płacenie podatku pogłównego Cezarowi było wyraźną pułapką zastawioną na Jezusa. Odpowiedź twierdząca naraziłaby Go na utratę sympatii tłumów. Natomiast odpowiedź przecząca dowodziłaby, że występuje przeciwko władzy zaborców i mogłaby spowodować Jego aresztowanie jako buntownika. Taki też był cel przebiegłych faryzeuszy., powiedział:
— O, jakże wielkimi hipokrytami # Słowo „hipokryta” wywodzi się z gr. hypokrites (aktor). Aktorzy w starożytnej Grecji zakładali na twarze maski. W zależności od sytuacji jeden człowiek, zmieniając maski, mógł odgrywać kilka różnych ról, które często były sobie przeciwne. Prawdziwa twarz i przekonania wewnętrzne aktora były nieznane widzom. jesteście, starając się podejść mnie w taki sposób! 19Podajcie mi monetę podatkową#Dosł. „monetę podatku pogłównego”. Ustaloną przez Rzym wartością podatku pogłównego był jeden denar (równowartość jednej dniówki robotnika rolnego)..
Gdy podali Mu denara, 20zadał im pytanie:
— Czyj wizerunek i tytuł znajdują się na tej monecie # Rzymskie denary nosiły na sobie wizerunki cesarzy z czasów, w których były bite. W tym wypadku na monecie widniał wizerunek cesarza Tyberiusza wraz z łacińską inskrypcją na awersie: TiCaesar Divi AugF Augustus, co było skrótem od Ti(berius) Caesar Divi Aug(usti) F(ilius) Augustus, znaczącym Cesarz Tyberiusz, Syn Boskiego Augusta. ?
21 # Rz 13,7 A oni odpowiedzieli:
— Cezara.
Wtedy Jezus tak im rzekł:
— Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do niego, a Bogu to, co należy do Boga!
22 # J 8,9 Gdy usłyszeli Jego odpowiedź, zaniemówili. Odwrócili się więc i odeszli.
23 # Dz 23,6‐8; 1 Kor 15,12 Tego samego dnia przyszli do Jezusa saduceusze#Saduceusze – stronnictwo religijno‐polityczne zawiązane w II w. p.n.e. przez kapłanów z rodu Sadoka. Ich rodzimym środowiskiem były zamożne elity polityczne Izraela optujące za asymilacją z okupantem. W dziedzinie religijnej odgrywali rolę reformatorów odrzucających tradycję ustną, mistycyzm, koncepcję zmartwychwstania i mesjanizm. Politycznie byli przeciwnikami faryzeuszy., którzy uważali, że nie ma czegoś takiego jak zmartwychwstanie. Oni też, próbując pochwycić Go na jakimś błędzie w nauczaniu, powiedzieli:
— 24#Rdz 38,8; Pwt 25,5‐6Nauczycielu, Mojżesz powiedział, że jeśli ktoś umrze bezdzietnie, to jego brat poślubi po nim jego żonę i wzbudzi potomstwo swojemu bratu#Obyczaj ten znano i praktykowano już przed Prawem Mojżeszowym – por. Rdz 38,8. Polecenie zawarte w Prawie Mojżeszowym miało nieco szersze warunki niż przywołane tu przez saduceuszy. Obejmowały one m.in. wcześniejsze wspólne mieszkanie braci – por. Pwt 25,5.. 25Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy, już żonaty, umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił żonę swojemu bratu. 26Podobnie stało się z drugim bratem i z trzecim, i z każdym z siedmiu. 27Na końcu po nich wszystkich zmarła również i ta kobieta. 28Którego zatem z tych siedmiu braci miałaby być żoną po zmartwychwstaniu#Przewrotność tego pytania polega na tym, że saduceusze (jak to wskazuje werset 23) w ogóle nie wierzyli w zmartwychwstanie. Ich pytanie było więc jedynie pełną hipokryzji pułapką teologiczną., skoro w życiu doczesnym była żoną każdego?
29 # J 20,9 A Jezus tak im odrzekł:
— Wasze błądzenie bierze się z tego, że nie rozumiecie ani Bożego Słowa # Dosł. „Pism”. , ani Bożej mocy! 30#Kol 1,12Po zmartwychwstaniu ludzie nie będą już potrzebować związków małżeńskich, gdyż będą funkcjonować niczym niebiańscy aniołowie. 31A jeśli chodzi o to, czy umarli mogą powstawać z martwych, czy nie, to czyżbyście nie czytali tego, co Bóg powiedział do Mojżesza: 32#Wj 3,6.15‐16; Mt 8,11; Dz 7,32JA JESTEM Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka, Bogiem Jakuba!#Por. Wj 3,6.15nn.? A to wyraźnie oznacza, że On nie jest Bogiem umarłych, lecz tych, którzy mają Życie.
33 # Mt 7,28; Mt 13,54; Mk 11,18 Tłumy, słysząc Jego odpowiedzi, były pod wielkim wrażeniem. 34Faryzeusze zaś, gdy tylko usłyszeli, jak Jezus zamknął usta saduceuszom, zebrali się 35#Łk 10,25i wydelegowali spośród siebie znawcę Prawa, który, wystawiając Jezusa na próbę, spytał:
— 36#Mk 12,29‐31Nauczycielu, które z przykazań Prawa Mojżeszowego jest najważniejsze?
37 # Pwt 6,5; Mk 12,30 Jezus tak mu odpowiedział:
— Będziesz miłował PANA – Boga twego – całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem # Por. Pwt 6,5, a także Joz 22,5. . 38To jest największe i najważniejsze przykazanie. 39#Wj 20,12; Mt 5,43‐45; Łk 10,27; Rz 13,9; 1 J 3,18Zaś drugie co do ważności podobne jest do niego i brzmi: Będziesz miłował bliźniego#„Bliźni”, wg etymologii greckiego słowa plesion, oznacza osobę, która żyje i mieszka w pobliżu (np. sąsiada).swego jak siebie samego#Por. Kpł 19,18 oraz Kpł 19,34.. 40#Mt 7,12; Łk 10,25‐28; Rz 13,8‐10; Ga 5,14Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo, jak również Prorocy.
41Następnie Jezus zadał faryzeuszom, którzy Go otaczali, następujące pytanie:
— 42#J 7,42Powiedzcie mi, czyim synem – według was – jest Mesjasz?
A oni odpowiedzieli:
— Dawida.
43 # 2 Sm 7,1; 2 Sm 23,2; Mt 9,27; Dz 2,29‐32; 2 P 1,20‐21 Wtedy Jezus zapytał:
— Dlaczego w takim razie Dawid, natchniony przez Bożego Ducha, nazywa Go Panem # W tym miejscu w cytowanym przez Jezusa Ps 110,1 występuje hebr. słowo Adonai (gr. Kyrios – „PAN” w brzmieniu z Septuaginty). Można zatem przyjąć, że sam Jezus zasugerował interpretację słowa Adonai jako „Mesjasz”. To niezwykle doniosła obserwacja, która w zestawieniu z Iz 9,5 pokazuje, że oczekiwanym przez Izrael od wieków Mesjaszem jest sam Bóg. ? Powiedział przecież:
44 # Ps 110,1; Mt 26,64; Dz 2,33‐35; Hbr 1,13 Rzekł PAN # Jezus cytuje Ps 110,1. W brzmieniu hebrajskim ma on postać: „Rzekł JHWH do mego Adonai”. Rabini żydowscy, tłumacząc ten tekst na grecki (Septuaginta), zamiast słowa JHWH użyli KYRIOS (PAN), które również jest stosowane do przekładu Adonai. Redakcja NPD zróżnicowała wielkości liter, aby oddać semantyczną różnicę. do mego Pana # Gr. kyrios. :
„Zasiądź # Gr. kathemai. Słowo to oznacza „siedzenie”, „zasiadanie” – zarówno w sensie przebywania (siedziby) gdzieś, jak i przyjmowania pozycji nauczycielskiej (rabini zawsze nauczali w pozycji siedzącej). NT wielokrotnie wspomina, że Jezus bardzo często zasiadał na wzgórzach, w łodziach, w świątyni i przy stole. Wszystkie te określenia odnosiły się do Jego czynności nauczycielskich. Miejsce, w którym zasiadał nauczyciel, nazywało się miejscem nauczania (gr. kathedra – stąd wywodzi się słowo „katedra” w języku akademickim). W miarę rozwoju religijności obrzędowej w czasach średniowiecza słowem tym zaczęto określać świątynie, w których miał swą siedzibę biskup. w chwale i w potędze mego majestatu # Dynamiczny ekwiwalent klasycznego hebraizmu „Siądź po mej prawicy”, gdzie słowo „prawica” zawsze oznaczało pełnię mocy i władzy królewskiej. „Zajęcie miejsca po prawicy” było sformułowaniem używanym w sensie metonimicznym do opisania objęcia pełni władzy w chwale i majestacie królewskim. Dawid, jako prorok, w Ps 110 wyraził myśl w sposób antropomorficzny, nie przeczuwając pewnie niezwykłego znaczenia swego proroctwa wskazującego na to, że Boży Mesjasz okaże się ostatecznie wcielonym Bogiem Wszechmocnym (gr. Pantokratorem), który jako jedyny ma prawo i moc do nauczania (gr. kathemai). ,
a Ja Twoich wrogów jako podnóżek rzucę pod Twe stopy.”
45 Jeśli Dawid nazywa Go Panem, jakże może być On jego synem?
46 # J 8,58 I żaden z nich nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Od tego dnia nikt z uczonych w Piśmie nie śmiał już więcej pytać Go o cokolwiek.
اکنون انتخاب شده:
Mateusza 22: NT NPD
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.