Mateusza 24
24
1Po tych słowach Jezus opuścił świątynię. Gdy był już w pewnej odległości od niej, a towarzyszący Mu uczniowie przystanęli i z zachwytem spoglądali na zabudowania kompleksu świątynnego, 2#Łk 19,44On powiedział:
— Podziwiacie to? Posłuchajcie uważnie, co mówię: kamień na kamieniu z tego się nie ostanie! Wszystko zostanie zburzone # Kolejne wersety ze słowami Jezusa są zwieńczeniem kilkudniowej burzliwej debaty, jaką stoczył On ze starszyzną żydowską i uczonymi w Piśmie w ostatnim tygodniu swego ziemskiego życia przed ukrzyżowaniem. Tydzień ten rozpoczął się mesjańskim wjazdem Jezusa do Jerozolimy (była to niedziela, zwana dzisiaj „palmową''). Zarzucał im głęboką hipokryzję, niewiarę, nieposłuszeństwo. Zapowiedział także, iż z powodu postawy, jaką Izraelici mieli przez wieki w stosunku do Najwyższego, Królestwo Boże zostanie im odebrane, a ziemia (dom) Izraela spustoszona. Niestety, pomimo wspaniałych wyjątków ludzi pełnych wiary cała historia Izraela jako narodu była historią ciągle powtarzającego się nieposłuszeństwa, systematycznego łamania Przymierza, buntu i nieustannego odrzucania Boga. Ostatnim akordem (wręcz podsumowaniem) tej dyskusji jest właśnie rozdział Mt 24, w którym Jezus ujawnił uczniom nie tylko, co ich czeka, ale również, co w niedługim czasie stanie się z Izraelem. Jego zapowiedź upadku Izraela i zburzenia świątyni stanowiła sygnał zakończenia istotnego okresu historii zbawienia, jakim był judaizm świątynny oparty na Prawie Mojżeszowym. Wydarzenia zapowiedziane przez Jezusa dokonały się w roku 70 n.e., gdy armia rzymska pod wodzą przyszłego cesarza Tytusa Flawiusza, po spacyfikowaniu Galilei i oblężeniu Jerozolimy, zniszczyła świątynię w dniu 11 września 70 r. !
Ostrzeżenie uczniów przed nadchodzącymi prześladowaniami i zapowiedź końca epoki Izraela jako narodu wybranego
(Mk 13,3‐13; Łk 21,7‐24)
3 # Łk 17,22‐37; Dz 2,17‐21; 1 Tes 5,2‐5; 2 Tm 3,1‐5; 2 P 3,9‐12 Później, gdy zatrzymali się na Górze Oliwnej, by odpocząć, uczniowie podeszli do siedzącego na uboczu Jezusa z prośbą:
— Powiedz nam, kiedy to się stanie! Wyjaw nam również, jaki znak będzie zwiastunem Twojego przybycia i kiedy ten czas dobiegnie końca#Konieczne jest zwrócenie uwagi, że w tym momencie uczniowie zadali Chrystusowi trzy pytania sprowokowane debatą Jezusa z przywódcami żydowskimi oraz wspaniałym widokiem świątyni jerozolimskiej, jaki mieli przed sobą: (1) kiedy nastąpi zniszczenie świątyni (kiedy to się stanie?); (2) jaki będzie znak Jego triumfalnego wkroczenia do zniszczonej Jerozolimy (jaki znak będzie zwiastunem Twojego przybycia?) oraz (3) kiedy nastąpi koniec obecnego eonu (gr. aion) (kiedy ten czas dobiegnie końca?), w którym Rzymianie okupują Izrael? Mamy tu więc do czynienia z trzema pytaniami dotyczącymi losów ówczesnego Izraela. Uczniowie bowiem cały czas nosili w sercach myśl, iż Mesjasz wyzwoli Izrael spod wrogiej okupacji. Tymczasem Jezus swoją odpowiedzią sprowadził ich na ziemię. Historia potwierdziła, że wszystko, co zapowiedział, zrealizowało się w pierwszym wieku n.e. Jezus wkroczył do Jerozolimy w triumfalnym pochodzie, ale nie jako polityczny przywódca powstania narodowego (czego oczekiwali Żydzi od Mesjasza), tylko jako uniżony Sługa, który przybył, by dokonać duchowego odkupienia ludzkości z mocy grzechu. Jerozolima ze świątynią, została całkowicie zniszczona i w ten sposób nastąpił koniec epoki Izraela jako narodu wybranego do realizacji misji ogłoszenia chwały Najwyższego. Być może błędy interpretacyjne, jakie popełnia część biblistów, wynikają z przylgnięcia do literalnych przekładów nieuwzględniających uwarunkowań kontekstualnych. Np. słowo parusia („przybycie”, „pojawienie się”) zostało przez wieki bardzo mocno obciążone w teologii myślą eschatologiczną, jednak w tamtych czasach używano go powszechnie w odniesieniu do podróży (por. 1 Kor 16,17; 2 Kor 7,6 czy Flp 1,26). Tak też wypowiedzieli je Apostołowie przeświadczeni o bliskim triumfalnym wkroczeniu Jezusa do Jerozolimy, co miałoby zainicjować żydowskie powstanie przeciwko Rzymianom. Ale nie to było planem Jezusa. Oczekiwania żydowskie doprowadziły jednak w końcu do powstania (w latach 66‐73 n.e.), które już wcześniej Jezus zapowiedział (w Mt 10,23). W jego wyniku świątynia została zniszczona, zgodnie z zapowiedzią z Mt 24,4‐22. Dokonało się to 11 września 70 r. Po tym wydarzeniu wszczęto prześladowania Izraela, a jednocześnie Dobra Wiadomość o ratunku w Chrystusie, obwieszczająca Bożą chwałę, zaczęła być głoszona na całej Ziemi. W ten sposób niespełniona misja Izraela jako herolda Bożej chwały została definitywnie zakończona..
4 # Łk 20,46; 1 Tm 1,3‐11; Tt 3,9‐11 A Jezus tak im odparł:
— Przede wszystkim bądźcie ostrożni, by ktoś was nie zwiódł, 5#J 5,43; 1 J 2,18gdyż pojawi się wielu takich, którzy – podszywając się pode mnie – twierdzić będą, że są namaszczeni#Mamy tu do czynienia z grą słów. Namaszczony po hebrajsku to Mesjasz, a po grecku Chrystus. Historia potwierdza, że w pierwszych dwóch wiekach n.e. wielu przywódców rewolt żydowskich podawało się za mesjaszy. W wiekach późniejszych dużo osób pretendowało do posiadania Bożego namaszczenia (bycia swoistym chrystusem).i zwiodą wielu! 6#Dn 2,28‐29.45; Dn 8,3‐27Ale gdy zewsząd będą napływać wieści o wojnach, nie wpadajcie w panikę. To musi się wydarzyć, lecz nie tak będzie wyglądał koniec. 7#2 Krn 15,6‐7; Iz 19,2Przyjdzie taki czas, że narody powstaną przeciwko sobie, a królestwa przeciwko królestwom. Pojawią się głód i trzęsienia ziemi. 8#1 Tes 5,3‐4; Ap 12,1‐2Lecz wszystko to – niczym pierwsze bóle porodowe – będzie zaledwie początkiem. 9#Mt 10,17‐22; J 16,2; Hbr 12,12; Ap 12,11; Ap 20,4Potem nadejdzie okres wielkich prześladowań, w czasie których, jako moi uczniowie, będziecie znienawidzeni i zabijani przez innych ludzi. 10#Mt 10,21.35‐37Dla wielu z was stanie się to powodem duchowego upadku. Wtedy będziecie się wzajemnie zdradzać i nienawidzić! 11#Mt 7,15; Mt 24,5.24; 2 Tes 2,3; 1 J 4,1Pojawi się też między wami wielka liczba fałszywych proroków#Historia Żydów po zburzeniu świątyni jerozolimskiej w roku 70 mówi o pojawieniu się niespotykanej wręcz liczby fałszywych proroków i nauczycieli (rabinów). W teologii ten okres nazywa się judaizmem rabinicznym (talmudycznym). Jedną z jego dominujących cech było całkowite odcięcie się od nauczania Jezusa. W ten sposób wyznawcy judaizmu stali się antychrześcijańscy., którzy zaczną was zwodzić. 12#2 Tes 2,10; 2 Tm 3,1‐5Powszechnie nasilająca się nieprawość spowoduje, iż serca wielu z was ogołocą się z postawy ofiarnej Bożej miłości! 13#Mt 10,22; Ap 13,10I tylko ten, kto wytrwa we mnie do końca, zostanie uratowany#Patrz przypisy do Mt 10,21‐23.! 14#Mt 10,18; Mt 28,19; Rz 10,18; Ap 3,10W tym czasie Dobra Wiadomość o Królestwie Niebios będzie rozchodziła się pomiędzy wszystkimi narodami Ziemi. Wtedy dopiero nastąpi koniec#Jezus nie precyzuje czasu, kiedy nastanie koniec epoki (eonu) Izraela jako narodu, który został wybrany do ogłoszenia chwały Bożej. Wskazuje jedynie, że czas ten nastąpi, gdy Dobra Wiadomość o Bożym Królestwie rozejdzie się pomiędzy wszystkimi narodami, a więc gdy Boża chwała zostanie powszechnie ogłoszona. Biorąc pod uwagę fakt, że Izrael nie zrealizował tego zadania, zasklepiając się w swoim poczuciu ekskluzywizmu, całkowicie zrozumiałe jest, że Bóg zdecydował się ujawnić swoją chwałę światu w inny sposób. Na nowo zdefiniował pojęcie ludu wybranego do tego zadania. Tym razem powierzył tę misję nowej zbiorowości ludzi ze wszystkich narodów (gr. ethnos), którzy wiarą (zaufaniem) odpowiedzieli na Jego dzieło w Chrystusie. Historia nowożytna jasno pokazuje, iż ta zapowiedź Jezusa zaczęła się bardzo szybko realizować, a misja Izraela rozumianego etnicznie jako lud Boży bezpowrotnie się zakończyła.!
Zapowiedź prześladowań w Judei
(Mk 13,14‐23; Łk 21,20‐24)
15 # Dn 9,26‐27; Dn 11,31; Dn 12,11; 2 Tes 2,3‐4 Już niedługo ujrzycie ohydne spustoszenia # Jezus odnosi się do Dn 9,27; Dn 11,31 oraz Dn 12,11. Prorok ten zwiastował wydarzenia, jakie będą udziałem narodu żydowskiego w końcowej fazie jego misji jako narodu wybranego do ogłoszenia chwały Boga Najwyższego. Więcej informacji historycznych o tle tamtych wydarzeń znajduje się w księgach deuterokanonicznych: 1 Mch 1,54 oraz 2 Mch 8,17. Proroctwo Daniela wypełniło się dosłownie w latach 176‐63 p.n.e., gdy król syryjski Antioch IV Epifanes wzniósł na miejscu ołtarza całopaleń ołtarz Zeusa Olimpijskiego. Na ołtarzu tym składano ofiary ze świń, które Prawo Mojżeszowe określało mianem zwierząt nieczystych. Zabudowania świątynne przekształcono w tym czasie w dom publiczny. Nieco inna sytuacja nastąpiła po zburzeniu świątyni jerozolimskiej przez Rzymian w roku 70 n.e. Ruiny świątyni przez długi czas były zaniedbane i skrajnie profanowane. Stacjonujący w Jerozolimie żołnierze traktowali to miejsce jako wychodek. Po przejęciu tego terenu przez muzułmanów wzniesiono tam (w roku 691 n.e.) budowlę, zwaną „Kopuła na skale” (Meczetem Omara), która wraz z później wybudowanym meczetem Al‐Aksa stanowi dziś trzeci co do ważności kompleks świątynny w świecie islamskim. Biorąc pod uwagę relację Łukasza z Łk 21,20‐24, Redakcja NPD skłania się do poglądu, że określenie „ohydne spustoszenia” (inni tłumaczą „ohyda spustoszenia”) dotyczyło spustoszeń, jakich w Jerozolimie i Judei dopuściła się armia rzymska. , które się dokonają w tym miejscu, gdzie obecnie stoi główna część przybytku # Dosł. „miejsce święte”. Świątynia jerozolimska składała się zasadniczo z trzech obszarów: (1) otoczenia – tzn. różnych dziedzińców; (2) tzw. miejsca świętego, którym był zasadniczy budynek przybytku i (3) miejsca najświętszego (tzw. świętego świętych) – wydzielonego obszaru wewnątrz przybytku, do którego mógł wchodzić raz w roku (w Dzień Przebłagania – hebr. Jom Kippur) tylko aktualnie urzędujący arcykapłan i tylko ze specjalną ofiarą krwi. Opis ten odpowiada wydarzeniom, jakie miały miejsce po zburzeniu świątyni jerozolimskiej. W rozumieniu żydowskim Rzymianie splugawili przybytek i stan tej ohydy trwa do dzisiaj. . Ohyda ta będzie porównywalna tylko do wydarzeń z okresu, o którym mówił prorok Daniel. Kto go czytał, niech bacznie obserwuje nadchodzący czas. 16Gdy to zacznie się dziać, niech mieszkańcy Judei uciekają w góry! 17#Łk 17,31‐32Gdyby ktoś, stojąc na tarasie swego domu, zobaczył armię niosącą spustoszenie, niech nie marnuje czasu na pakowanie się, lecz natychmiast ucieka! 18A jeśli ktoś, podczas pracy w polu, ujrzy tę armię, nawet niech nie myśli, by wracać do domu po płaszcz. 19Będzie to czas straszliwych cierpień, których w szczególny sposób doświadczą kobiety brzemienne i karmiące. 20#Dz 1,12Módlcie się żarliwie, aby czas waszej ucieczki nie wypadł w zimę albo w szabat.
21 # Dn 12,1; Jl 2,2; Ap 3,10; Ap 7,14 Wtedy to w Judei zapanuje tak wielki ucisk i cierpienie, jakich nie było tu od początku świata i jakie już więcej się tu nie powtórzą # Redakcja NPD skłania się ku interpretacji, że cała zapowiedź Mt 24,4‐26 odnosi się do wojny żydowsko‐rzymskiej zakończonej zdobyciem i całkowitym zniszczeniem Jerozolimy przez Rzymian w 70 r. n.e. Według historyka i uczestnika tej wojny, Józefa Flawiusza, zginęło wtedy ok. miliona Żydów, a do niewoli dostało się blisko 100 tys. Są jednak interpretatorzy, którzy zapowiedzi te odnoszą do sytuacji, która będzie miała miejsce przy końcu świata. Redakcja NPD dostrzega jednak, że w roku 70 nastąpił niezwykły koniec – okresu judaizmu świątynnego. Od zburzenia świątyni wypełnianie Prawa Mojżeszowego stało się po prostu niemożliwe, co było ostatecznym sygnałem dla narodu Izraela, by zwrócić się do Chrystusa i przyjąć Jego wieczną ofiarę za grzechy. Jednak Izrael ponownie nie odczytał Bożego przekazu i, prowadzony przez swych przywódców i nauczycieli, wkroczył w zupełnie nową epokę, zwaną judaizmem rabinicznym, który do dzisiaj charakteryzuje się wielkim rozczłonkowaniem teologicznym. Zgodnie z zapowiedzią Jezusa tak wielki pogrom Żydów nie powtórzył się już więcej w Judei. Jednak przyszły kolejne – poza Judeą – jak np. w XV wieku w Hiszpanii czy w czasie II wojny światowej, gdy Żydzi doświadczyli eksterminacji z rąk Niemców. Ich moralnym pogromem była także wielka deprawacja myślą marksistowską i sowiecką koncepcją bolszewizmu. Zaowocowały one tym, że obecna społeczność żydowska jest (w skali globalnej) ateistyczna (wg danych statystycznych 95‐97% Żydów to ateiści). Jezus zapowiedział wielki ucisk i prześladowania na okres od zburzenia Jerozolimy (wraz ze świątynią), aż do końca czasu (eonu) pogan, a więc do końca trwającego obecnie czasu łaski. Apostoł Paweł w Rz 11 wyjaśnił dokładnie to zagadnienie. Bóg dopuścił sąd nad narodem żydowskim z powodu jego niewierności i uczynił to, aby ostrzec wszystkich innych ludzi. . 22Gdyby te dni nie zostały skrócone, nikt by nie ocalał. Jednak z uwagi na tych, którzy odpowiedzieli na moje wezwanie#Gr. eklektos – słowo często tłumaczone jako „wybrany”, jednak jego etymologia wskazuje na to, iż może być tłumaczone również jako charakterystyka tego, „który odpowiedział na Boże wołanie (wezwanie)”. Eklektos to przymiotnik pochodzący od czasownika eklegomai. Czasownik ten natomiast jest stroną zwrotną złożenia przyimka ek („z”, „przez”, „od”, „wy‐”) oraz czasownika lego („mówić”, „wołać”, „wzywać”). Eklektos wiąże się semantycznie ze słowem ekklesia (społeczność tych, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie, czyli wspólnota wiary, kościół). Chodzi więc ostatecznie o tych, którzy całą swą nadzieję i zaufanie złożyli w Chrystusie., okres ten zostanie skrócony. 23#2 Tes 2,9‐10; 1 J 4,1‐3; Ap 13,13‐14Gdyby w tym czasie ktoś mówił wam, że tu lub tam pojawił się ktoś namaszczony#Jezus kontynuuje ostrzeżenia przed fałszywymi nauczycielami. Inni w tym miejscu tłumaczą literalnie „Chrystus” lub „Mesjasz”, jednak trzeba pamiętać, że mamy do czynienia z subtelną grą słów z uwagi na to, że rzeczownik gr. Christos, niekojarzony z imieniem Jezusa, jest rzeczownikiem pospolitym znaczącym po prostu „namaszczony”. Niekoniecznie więc owi nauczyciele muszą być szaleńcami twierdzącymi, że są Jezusem Chrystusem (Mesjaszem). Będą to raczej ludzie głoszący, że mają specjalne Boże namaszczenie. To samo dotyczy samozwańczych pseudoproroków, którzy w czasach ostatecznych będą mącić myślenie wierzących. Wiele takich postaci można zobaczyć w religijnych programach telewizyjnych emitowanych na całym świecie., nie wierzcie! 24#Pwt 13,1‐6; Mt 5,11; 2 Tes 2,3‐4.8‐9; Ap 13; Ap 16,13Powstaną bowiem oszuści podający się za ludzi namaszczonych#Gr. pseudochristoi.przez Boga, a także fałszywi prorocy#Gr. pseudoprofetai.. Będą oni dokonywać zadziwiających znaków i cudów tylko po to, by – o ile to będzie możliwe – zwieść nawet tych, których Bóg do siebie przygarnął#Gr. eklektos. Inni tłumaczą to jako „wybrani”. Jednak istota tego „wybrania” polega na tym, że są to ludzie, którzy zgodnie z odwiecznym planem Boga (z góry ustalonym) złożyli swoją ufność w Chrystusie. Jezus ostrzega, że nawet tacy mogą zostać zwiedzeni, jeśli nie zachowają odpowiedniej czujności.. 25Pamiętajcie jednak, że ja zawczasu was ostrzegałem! 26#Łk 17,23‐24; J 7,27Kiedy więc będą mówić, iż spotkacie mnie na pustkowiu#Być może chodzi o jakieś spotkania organizowane na pustych placach i miejscach.lub w ukrytych miejscach#Dosł. „w wewnętrznych pokojach”. Być może chodzi o spiskowe spotkania organizowane w zamkniętych budynkach lub o jakieś odosobnione pomieszczenia (cele) do medytacji.– nie wierzcie im i nie chodźcie tam!
Opis znaków, jakie będą towarzyszyć powtórnemu przyjściu Chrystusa
(Mk 13,24‐27; Łk 21,25‐28)
27 Bo gdy ja powtórnie przyjdę na Ziemię # Dopiero od tego zdania Jezus zaczyna mówić o dalszej, nieokreślonej czasowo, przyszłości. Uczniowie koncentrowali się na doczesności. Kwestia pozycji Izraela w świecie była droga ich sercu. Jednak Jezus wykorzystał to zainteresowanie, by skierować ich uwagę ku sprawom ostatecznym. Dopiero od tego wersetu tekst ten można w pewnym zakresie porównywać z objawieniem przekazanym w Apokalipsie. jako Syn człowieczy, będzie to wydarzenie tak potężne i przejmujące, jak błyskawica rozdzierająca nieboskłon swoją światłością od wschodniego krańca aż po zachodni.
28 # Łk 17,37 Strzeżcie się fałszywej nauki, gdyż wszędzie tam, gdzie znajduje się jakieś ścierwo # Gr. ptoma – słowo to oznacza zwłoki, padlinę, ścierwo. W duchowej przenośni może oznaczać lud pędzony na duchową rzeź, a więc tych, którzy są martwi wewnętrznie i duchowo kwalifikują się do tak drastycznego określenia. Miejscem, gdzie gromadziły się sępy, była dolina Ge‐Hinnom (gr. Gehenna) przylegająca do południowego muru Jerozolimy. Było to wielkie miejskie śmietnisko, do którego wyrzucano wszelkie nieczystości. Paliły się one tam bez przerwy i śmierdziały obrzydliwie. Wcześniej w miejscu tym sprawowano pogański kult Molocha. W nauczaniu Jezusa dolina symbolizowała zniszczenie i potępienie. Opis ten może niektórych mylić lub zaskakiwać, gdyż pozornie wydaje się sprzeczny z tekstem, jaki znajdujemy w 1 Tes 4,17. Jednak dla Żydów obraz ten był absolutnie czytelny. Sępy są tu symbolem fałszywych nauczycieli, o czym Jezus wspomniał na początku tego wersetu. zdatne do pożarcia, tam zjawiają się sępy # Gr. aetos. Określenie ptaka z rodziny jastrzębiowatych. Do grupy tej należą zarówno orły, jak i sępy. Różnią się one jednak tym, że orły nie jedzą padliny, natomiast sępy odżywiają się padliną (ścierwem). Jezus użył słowa ptoma (zwłoki), więc kontekst wskazuje, iż miał na myśli sępy. Jest to niewątpliwie symboliczna wypowiedź PANA, w której sępami nazwał fałszywych nauczycieli żerujących na ludziach duchowo martwych, tzn. na tych, którzy dają się zwodzić i idą na zatracenie. Oczywiście w życiu eklezjalnym (kościelnym) nie jest łatwo rozpoznać fałszywego nauczyciela. Trudność polega na tym, że fałszywi nauczyciele, podając się za posłańców światłości (jak szatan – por. 2 Kor 11,14), potrafią – oprócz kłamstw – wypowiadać dużo prawdziwych stwierdzeń, a nawet cytują Biblię (podobnie jak szatan w Mt 4,6), i dokonują znaków (cudów) (jak jest to opisane w Mt 7,22‐23), którymi starają się uwiarygodnić w oczach swych ofiar. Później, gdy już zdobędą zaufanie, żerują na nich i wciągają ich w swe sieci. Właśnie takie praktyki fałszywych nauczycieli Jezus potępiał w poprzednim rozdziale. Jedyną ochroną przed takimi ludźmi i ich zwodzeniem jest głębokie nasycenie Bożym Słowem, które – zgodnie z J 10,4‐5 oraz J 17,17 – jest zabezpieczeniem dla każdego Jego ucznia. !
29 # Iz 34,4; Jl 2,10‐11; Am 5,18; Ap 6,12‐14 Moje powtórne przyjście będzie poprzedzone powszechnym uciskiem i wielkim cierpieniem. Pod jego koniec słońce oblecze się w ciemność, a księżyc nie będzie już odbijał jego blasku. Gwiazdy zanikną, a rygle nieboskłonu zostaną zwolnione # Por. Iz 34,4 oraz Iz 13,10, a także: Jl 2,10; Jl 3,4; Jl 4,15; Ez 32,7. . 30#Dn 7,13‐14; Mt 16,27; Mt 26,64; Ap 1,7; Ap 19,11Wtedy na firmamencie pojawi się znak zapowiadający moje nadejście. A kiedy ja, Syn człowieczy, już przybędę z Niebios w obłoku#Por. Dn 7,13‐14., z mocą i majestatem, wówczas wszystkie ludy Ziemi zaczną bić się w piersi. 31#1 Kor 15,52; 1 Tes 4,16; Ap 8,1‐2; Ap 11,15Ja zaś roześlę mych posłańców na cztery strony świata, by od jednego horyzontu aż po drugi zebrali wszystkich, którzy wcześniej odpowiedzieli na moje wezwanie#Gr. eklektos. Słowo to najczęściej jest tłumaczone jako „wybrani”, lecz odnosi się ono również – przez związek lego („mówić”, „rzecz”, „wypowiadać”, „deklarować”) i kaleo („wołać”, „wzywać”, „zapraszać”, „powoływać”) – do słowa ekklesia oznaczającego zgromadzenie ludzi, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie w Chrystusie („wspólnota wierzących”, „społeczność wiernych”, „kościół lokalny”). Mamy tu szczególny, eschatologiczny obraz zgromadzenia wierzących, którzy zejdą się jako Kościół Powszechny dopiero w czasach końca – jako zgromadzenie wszystkich wierzących wszystkich czasów. Dopiero w czasach Sądu Ostatecznego wszystkie lokalne kościoły zgromadzą się razem i utworzą jedną społeczność wierzących – Kościół Powszechny, który będzie Oblubienicą Chrystusa. Warto zwrócić uwagę, że w Biblii słowem ekklesia, co do zasady, opisywane są kościoły lokalne. W Piśmie św. nie ma mowy o jakichkolwiek globalnych organizacjach kościelnych..
Seria wezwań do duchowej czujności, mądrości i odpowiedzialności
(Mk 13,28‐37; Łk 12,42‐48; Łk 17,26‐30; Łk 21,29‐36)
32 Nauczcie się zatem wyciągać właściwe wnioski z tego, co obserwujecie – podobnie jak to robicie, patrząc na drzewo figowe. Gdy jego gałązki nabrzmiewają sokami i wypuszczają liście, dochodzicie do wniosku, że zbliża się lato. 33#Jk 5,9Tak samo postępujcie i w tej sprawie: kiedy zobaczycie, że wydarzenia toczą się tak, jak wam powiedziałem, wiedzcie, że Królestwo Niebios jest już blisko, że stoi już u drzwi. 34#Jr 31,36‐37; Jr 31,40; Mt 10,23; Mt 16,28I jeszcze chcę was zapewnić, że lud Izraela nie wyginie#Inni tłumaczą „to pokolenie nie przeminie”, jednak Redakcja NPD uważa to za literalizm nieoddający sensu wypowiedzi Jezusa. Słowo gr. genea oznacza bowiem nie tylko „generację” czy „pokolenie”, ale przede wszystkim „okres”, „przestrzeń czasową”, „epokę”, a nawet „generację ludzką” i w eschatologicznym znaczeniu jest podobne do aion (eon, epoka). Sens tego wersetu leży więc w tym, że opisywany okres nie skończy się wcześniej, aż dopełnią się wszystkie kolejne zapowiedziane przez Jezusa wydarzenia, a nie w tym, że żyjący ludzie będą świadkami wszystkich tych wydarzeń. Historia to potwierdza. Jedynie w odniesieniu do zburzenia Jerozolimy i zakończenia epoki starożytnego Izraela (zniszczenia świątyni) można przyjąć dosłowne znaczenie tych słów Jezusa. Dramat ten rozegrał się ok. 27 lat po tym, jak Jezus je wypowiedział, a więc w ramach jednego pokolenia., aż wszystko, co wam mówię, zrealizuje się do końca. 35#Iz 51,6; Mt 5,18; Łk 16,17Obecne Niebiosa i obecna Ziemia kiedyś przeminą, lecz moje słowa nigdy nie przeminą! 36#Dz 1,7; 1 Tes 5,1‐2Jednak którego dnia lub o której godzinie konkretnie to nastąpi, tego nie wie nikt na Ziemi ani żaden posłaniec z Niebios, nawet Syn#Jezus bez wątpienia miał w sobie w pełni dwie natury: ludzką i Boską. Tu podkreśla ograniczoność poznania z punktu widzenia swej ludzkiej natury, co wcale nie umniejsza pełni Jego Boskiej chwały, gdyż, wcielając się w ludzką naturę, sam zdecydował się na przyjęcie wiążących się z nią ograniczeń (por. Flp 2,6‐7), by w całości zrealizować plan odkupienia i wyzwolenia ludzkości z grzechu.. O tym bowiem zdecyduje tylko Ojciec#Słuchacze Jezusa rozumieli, że odnosi się On do powszechnego zwyczaju w żydowskiej kulturze, w którym ceremonia zawierania małżeństwa składała się z trzech etapów. Pierwszym było formalne zawarcie małżeństwa. Po nim następował drugi, w którym oblubienica nadal pozostawała w domu swoich rodziców i, zachowując czystość i wierność, miała oczekiwać na przybycie oblubieńca. W tym czasie oblubieniec szykował mieszkanie dla siebie i swojej małżonki. Trzecim etapem było wesele, które urządzał ojciec oblubieńca. Po weselu pan młody zabierał swoją małżonkę do nowego domu i tam po raz pierwszy podejmowali współżycie intymne. Czas pomiędzy zawarciem małżeństwa a weselem nigdzie nie był w żaden sposób określony. Decydował o nim wyłącznie ojciec oblubieńca..
37 # Rdz 6,9‐13; Łk 17,26‐27 Bądźcie jednak pewni, że kiedy ja, Syn człowieczy # Mamy tu wyraźną zapowiedź powtórnego przyjścia Chrystusa, które zrealizuje się na końcu czasów, aby dokonał się Ostateczny Sąd (rozdzielenie). Od tego miejsca Mateusz zaczyna przytaczać szereg wypowiedzi Jezusa, które były skierowane wyłącznie do uczniów. Wskazują one wyraźnie, że słudzy Boży, którzy w swej posłudze okażą się gnuśni, nieuczciwi albo niewierni wobec Tego, który powołał ich do służby, trafią w to samo miejsce wiecznego potępienia, co ci, którzy od razu odrzucili przesłanie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie. , nadejdę w pełni chwały, świat ciągle będzie funkcjonował według swoich zasad – podobnie jak to się działo w czasach Noego. 38#Rdz 7,7.11‐23; 2 P 3,5‐6Do ostatniego dnia, w którym Noe wszedł do arki, ludzie pili, ucztowali i zakładali rodziny#Por. Rdz 7,7.. 39#1 Tes 5,3Nie chcieli bowiem uwierzyć, że nadciąga potop, który pochłonął ich wszystkich#Por. Rdz 7,6‐23 oraz 2 P 3,6.. Podobnie będą zaskoczeni chwilą, w której ja, Syn człowieczy, przybędę tu powtórnie, lecz tym razem w pełni mojego majestatu#Por. 2 P 3,11.. 40#Łk 17,34‐36I choćby dwaj razem w polu pracowali, to jeden zostanie zgarnięty#Gr. paralambanetai (od gr. paralambano). Czasownik paralambano może być tłumaczony w dwojakim sensie: (1) pozytywnym – oznaczając bycie „wziętym” jako wyróżnienie, „zaakceptowanym” do nagrody oraz (2) negatywnym – w znaczeniu bycia „chwyconym”, „zebranym” lub „zgarniętym” (tak jak są zgarniane plewy lub pielone chwasty, które potem wrzuca się do ognia) w celu ukarania, podczas gdy zdrowy plon (żniwo bez chwastów) zwozi się do spichlerzy. Sens negatywny, z jakim mamy tu do czynienia, odnosi się do zgarnięcia nieprawych (niczym plewy) na ich potępienie., a drugi ocalony#W sensie „pozostawiony (w pokoju)”, „uratowany”, „oszczędzony”. Mateusz nie podaje tego fragmentu wypowiedzi Jezusa w pełnym brzmieniu i dlatego łatwo jest zrozumieć ją opacznie. W Łk 17,22‐37 znajdziemy jej pełniejszą wersję. W apokaliptyce żydowskiej jasne było, że w strasznym Dniu PANA (Dniu Sądu Ostatecznego) ludzie uznani za sprawiedliwych wejdą do Bożego Odpocznienia (por. Hbr 4,8‐11), a uznani za niesprawiedliwych zostaną pochwyceni i usunięci („zebrani”, „zgarnięci”) na wieczną zagładę. W obecnych czasach wielu interpretatorów nie odróżnia tego obrazu od „pochwycenia Kościoła” (por. 1 Tes 4,17, w którym polski termin „pochwycenie” użyty został do przetłumaczenia zupełnie innego słowa – harpadzo – „porwanie”, „uprowadzenie”). Jest jednak zasadnicza różnica pomiędzy „pochwyceniem” (gr. paralambano) nieprawych niczym plewy i rzuceniem ich na potępienie a „porwaniem” (gr. harpadzo) wierzących i wzięciem ich w obłoki na spotkanie z nadchodzącym PANEM. Sprawę tę Jezus wyjaśnił ostatecznie w Łk 17,37. Aby ułatwić zrozumienie tekstu, Redakcja NPD użyła w tym wersecie odpowiednich ekwiwalentów dynamicznych.. 41A choćby dwie razem mieliły mąkę – jedna zostanie zgarnięta, a druga ocalona#Jezus nie pozostawia żadnej wątpliwości – w Dniu Sądu będą tylko dwie możliwości: potępienie lub ocalenie. Dotyczy to nie tylko chwastów zebranych w czasie żniwa z pola (por. Mt 13,30.39; Ap 14,15). Odnosi się to również do tych, którzy pracują nad dobrym ziarnem zebranym z Bożego pola. Żadne pośrednie stany nie są przez Boga przewidziane. W kontekście Mt 7,21‐23 widać wyraźnie, iż w chrześcijaństwie sprawdza się powiedzenie, że nie jest istotne, jak ktoś zaczyna, ale jak kończy (por. Mt 25,1‐13). Prawda przekazana przez Jezusa wyraźnie przeczy teologii „biletu do nieba”..
42 # Mt 25,13; Łk 12,40; 1 Tes 5,1.6; Ap 3,3; Ap 16,15 Czuwajcie zatem, bo nie wiecie, kiedy ja, wasz PAN, powrócę! 43#Łk 12,39‐46; 1 Tes 5,2‐6Zrozumcie, jak ważna jest nieustanna gotowość! Gdyby właściciel posiadłości wiedział, kiedy przyjdzie złodziej, to z pewnością by się do tego przygotował i nie pozwolił mu włamać się do swego domu. Skoro jednak nie ma takiej wiedzy, powinien nieustannie czuwać, by nie dać się zaskoczyć. 44#Ap 16,15Tak samo i wy bądźcie zawsze gotowi, bo i ja, Syn człowieczy, przybędę tu ponownie wtedy, gdy nikt nie będzie się tego spodziewał!
45 Z moim przybyciem # Tym Dniem może być zarówno dzień powrotu Chrystusa na Ziemię, jak i dzień odejścia człowieka z tej rzeczywistości, gdy stanie on przed Tronem Bożym, by zdać raport ze swego życia. będzie tak, jak z powrotem właściciela # Gr. kyrios – pan. Słowo to w potocznym znaczeniu określało również właściciela majątku. pewnej posiadłości, który, wyjeżdżając, ustanowił nad swoim gospodarstwem sługi, aby w odpowiednim czasie rozdzielali pokarm pomiędzy innymi współsługami. Nie wszyscy jednak okazali się na tyle roztropni, by dochować wierności swojemu panu! 46Błogosławieństwo od pana otrzyma więc tylko ten sługa, którego powracający właściciel zastanie przy pełnieniu powierzonego mu zadania. 47#Mt 19,28; Mt 25,20‐23Zapewniam was, że tylko on zachowa swoją pozycję#Gr. kathistemi – posadzić lub postawić kogoś gdzieś. Metaforycznie odnosi się to do usytuowania kogoś na bezpiecznej pozycji (zabezpieczenie go, umocowanie prawne).w tym, co należy do jego pana. 48#Koh 8,11Tych zaś, którzy – mając zło w sercach i myśląc, że ich pan szybko nie wróci – 49zaczęli ucztować z pijakami i gnębić inne sługi, 50pan – gdy nadejdzie niespodziewanie – 51#Mt 8,12; Mt 25,30każe odłączyć#Gr. dichotomeo. Słowo to składa się z dwóch rdzeni: dicha („osobno”) i tome („odcinać”). Wyraźnie nawiązuje do obrazu „oddzielenia”, „rozdzielenia” (gr. krisis), jakiego Jezus używał wielokrotnie na opisanie tego, co wydarzy się w Dniu Sądu Ostatecznego. Sąd ten będzie polegał na oddzieleniu jednych ludzi od drugich wg kryterium, jakim jest wytrwanie w Chrystusie (tzn. w Nim jako wcielonym Bożym Słowie, które jest nośnikiem Bożego Ducha Uświęcenia). Rozpowszechniony w zachodnim świecie obraz Sądu Ostatecznego, w czasie którego dokona się ważenie uczynków (dobrych i złych), wynika z popularyzacji pogańskiego mitu o Temidzie (tzw. bogini sprawiedliwości). Nie ma on jednak nic wspólnego z obrazem Bożego Sądu, który zapowiada Jezus. Niektóre przekłady tłumaczą dichotomeo jako rozczłonkowanie (ćwiartowanie).od sług wiernych i pośle do miejsca przeznaczonego dla obłudników i hipokrytów, gdzie panuje rozpacz – szloch i zgrzytanie zębami!#Jezus ponownie wyjaśnił, że w miejscu wiecznego potępienia znajdą się nie tylko hipokryci i obłudnicy (o nich mówił w Mt 23) oraz ludzie, którzy nigdy nie poddali Mu swego życia, ale także ci z Jego sług (sic!), którzy najpierw zostali powołani do Jego służby (nawet na wyeksponowanych stanowiskach Bożego gospodarstwa), lecz później sprzeniewierzyli się Mu i zaczęli prowadzić życie niezgodne ze Słowem PANA! Z nauczania Jezusa wyraźnie wynika, że nie istnieje „bilet do nieba”. W Dniu Bożego Gniewu (tak w Biblii nazywany jest również Dzień Sądu Ostatecznego) Jezus dokona weryfikacji każdego człowieka pod kątem tego, czy przyjął Jego ofiarę na krzyżu i zanurzył się w Jego Słowo w Duchu Uświęcenia. Te osoby, które postawił na eksponowanych stanowiskach, zweryfikuje ponadto pod kątem integralności charakteru, wierności i roztropności. Wszyscy członkowie obu grup, którzy nie przejdą tej weryfikacji pozytywnie, zostaną przez Niego odcięci i odrzuceni na wieki..
اکنون انتخاب شده:
Mateusza 24: NT NPD
هایلایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.