ایوب 1:5-7

به اشتراک گذاشتن

ایوب 1:5-7 Persian Old Version (POV-FAS)

«الان استغاثه کن و آیا کسی هست که تو راجواب دهد؟ و به کدامیک از مقدسان توجه خواهی نمود؟ زیرا غصه، احمق رامی کشد و حسد، ابله را میمیراند. من احمق رادیدم که ریشه میگرفت و ناگهان مسکن او رانفرین کردم. فرزندان او از امنیت دور هستند ودر دروازه پایمال میشوند و رهانندهای نیست. که گرسنگان محصول او را میخورند، و آن رانیز از میان خارها میچینند، و دهان تله برای دولت ایشان باز است. زیرا که بلا از غبار درنمی آید، و مشقت از زمین نمی روید. بلکه انسان برای مشقت مولود میشود، چنانکه شرارهها بالامی پرد.

ایوب 1:5-7 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

فریاد برآور و کمک بطلب، ولی آیا کسی گوش می‌دهد؟ کدام یک از فرشتگان به دادت می‌رسد. سرانجام در عجز و درماندگی از غصه می‌میرند. کسانی که از خدا برمی‌گردند، ظاهراً کامیاب هستند، ولی بلای ناگهانی بر آنها نازل می‌شود. فرزندان ایشان بی‌پناه می‌گردند و در محکمه محکوم می‌شوند و کسی از آنها حمایت نمی‌کند. محصولاتشان را گرسنگان می‌خورند و ثروتشان را حریصان غارت می‌کنند. بلا و بدبختی هرگز بدون علّت دامنگیر انسان نمی‌شود. بدبختی از خود انسان سرچشمه می‌گیرد، همچنانکه شعله از آتش برمی‌خیزد.

ایوب 1:5-7 مژده برای عصر جدید (TPV)

فریاد برآور، ببین که آیا کسی به داد تو می‌رسد؟ دست به دامان کدام‌یک از مقدّسین خواهی شد؟ غصّه، نادان را می‌کشد و حسادت، شخص ساده لوح را. آنها برای مدّتی موفّق هستند، امّا بلای ناگهانی بر خانهٔ‌شان نازل می‌شود. فرزندانشان بی‌پناه می‌گردند؛ در امنیّت نیستند و کسی از آنها حمایت نمی‌کند. مردمانِ گرسنه محصولات آنها را حتّی اگر در میان خارها باشد، خواهند خورد و اشخاص حریص، دارایی آنها را غارت خواهند نمود. شرارت در خاک رشد نمی‌کند و مشکلات هیچ‌گاه از زمین نمی‌رویند، بلکه همان‌طور که شعله از آتش بلند می‌شود، بدبختی هم از خود انسان سرچشمه می‌گیرد.

ایوب 1:5-7 هزارۀ نو (NMV)

«حال فریاد سَر دِه؛ آیا کسی هست که پاسخت گوید؟ از کدامین یک از مقدسان یاری خواهی جُست؟ براستی که خشم، احمق را می‌کُشد، و حسد، ساده‌لوح را از پا درمی‌آورد. احمق را دیدم که ریشه می‌گرفت، اما به ناگاه مسکنِ او لعن شد. فرزندان او از امنیت به دورند؛ در محکمه پایمال می‌شوند، و ایشان را رهاننده‌ای نیست. گرسنگان محصول او را می‌خورند، و آنها را حتی از میان خارها برمی‌چینند؛ و تشنگان برای ثروت او لَه لَه می‌زنند. زیرا مصیبت از خاک برنمی‌خیزد، و مشقت از زمین نمی‌روید؛ بلکه آدمی برای مشقت زاده می‌شود، چنانکه شراره به بالا می‌جهد.