ایوب 8:5-27

به اشتراک گذاشتن

ایوب 8:5-27 هزارۀ نو (NMV)

«اگر من بودم، خدا را طلب می‌کردم، و دعویِ خویش به خدا می‌سپردم؛ او که اعمال عظیم و تفحص‌ناپذیر می‌کند، و عجایبِ بی‌شمار به عمل می‌آورَد: باران بر سطح زمین می‌بارانَد، و آب بر صحرا جاری می‌سازد. افتادگان را به جایگاه رفیع می‌رساند، و ماتمیان را به جای امن برمی‌افرازد. تدبیرهای حیله‌گران را عقیم می‌گذارد، تا دستانشان موفقیتی کسب نکند. حکیمان را به تَرفندِ خودشان گرفتار می‌سازد، و نقشه‌های مکاران به‌سرعت باطل می‌گردد. در روز به تاریکی می‌خورند، و به وقتِ ظهر چون شبْ کورمال راه می‌روند. اما نیازمندان را از شمشیرِ دهان ایشان می‌رهانَد، و آنان را از دست زورمندان نجات می‌بخشد. پس برای بینوایان امید هست، و ظلمْ دهان خویش فرو می‌بندد. «خوشا به حالِ آن که خدا تأدیبش کند؛ پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار. زیرا او مجروح می‌سازد، اما التیام نیز می‌دهد؛ زخمی می‌کند، اما دستش شفا نیز می‌بخشد. تو را از شش بلا خواهد رهانید، و در هفت بلا، گزندی به تو نخواهد رسید. در قحطی تو را از مرگ فدیه خواهد داد، و در جنگ، از دمِ شمشیر. از زخمِ زبان در امان خواهی بود، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید. بر هلاکت و قحطی پوزخند خواهی زد، و از وحوش صحرا بیم نخواهی داشت. زیرا با سنگهای صحرا هم‌پیمان خواهی بود، و وحوش صحرا با تو صلح خواهند کرد. از امنیتِ خیمه‌ات مطمئن خواهی بود؛ آغلِ خود را بازرسی خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت. خواهی دانست که نسلت کثیر خواهد بود، و فرزندانت چون علف زمین. در کهنسالی به گور خواهی رفت، چون بافۀ گندم که در موسمش برداشت شود. هان این را تفحّص کرده‌ایم، و چنین است. پس آن را بشنو و خودْ فرا گیر!»

ایوب 8:5-27 Persian Old Version (POV-FAS)

و لکن من نزد خدا طلب میکردم، ودعوی خود را بر خدا میسپردم، که اعمال عظیم و بیقیاس میکند و عجایب بیشمار؛ که بر روی زمین باران میباراند، و آب بر روی صخرهها جاری میسازد، تا مسکینان را به مقام بلند برساند، و ماتمیان به سلامتی سرافراشته شوند. که فکرهای حیله گران را باطل میسازد، به طوری که دستهای ایشان هیچ کار مفیدنمی تواند کرد. که حکیمان را در حیله ایشان گرفتار میسازد، و مشورت مکاران مشوش میشود. در روز به تاریکی برمی خورند و به وقت ظهر، مثل شب کورانه راه میروند. که مسکین را از شمشیر دهان ایشان، و از دست زورآور نجات میدهد. پس امید، برای ذلیل پیدا میشود و شرارت دهان خود را میبندد. «هان، خوشابحال شخصی که خدا تنبیهش میکند. پس تادیب قادر مطلق را خوار مشمار. زیرا که او مجروح میسازد و التیام میدهد، ومی کوبد و دست او شفا میدهد. در شش بلا، تو را نجات خواهد داد و در هفت بلا، هیچ ضرر برتو نخواهد رسید. در قحط تو را از موت فدیه خواهد داد، و در جنگ از دم شمشیر. ازتازیانه زبان پنهان خواهی ماند، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید. بر خرابی وتنگسالی خواهی خندید، و از وحوش زمین بیم نخواهی داشت. زیرا با سنگهای صحراهمداستان خواهی بود، و وحوش صحرا با توصلح خواهند کرد. و خواهی دانست که خیمه تو ایمن است، و مسکن خود را تجسس خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت. وخواهی دانست که ذریتت کثیر است و اولاد تومثل علف زمین. و در شیخوخیت به قبرخواهی رفت، مثل بافه گندم که در موسمش برداشته میشود. اینک این را تفتیش نمودیم وچنین است، پس تو این را بشنو و برای خویشتن بدان.»

ایوب 8:5-27 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

اگر من جای تو بودم، مشکل خود را نزد خدا می‌بردم. زیرا او معجزات شگفت‌انگیز می‌کند و کارهای عجیب و خارق‌العادهٔ بی‌شمار انجام می‌دهد. بر زمین باران می‌باراند و کشتزارها را سیراب می‌کند، فروتنان را سرافراز می‌گرداند و رنجدیدگان را شادی می‌بخشد. او نقشه‌های اشخاص حیله‌گر را نقش بر آب می‌کند تا کاری از پیش نبرند. حکیمان را در زیرکیِ خودشان به دام می‌اندازد و توطئه‌های ایشان را خنثی می‌نماید. روز روشن برای آنها مانند شب تاریک است و در آن کورمال کورمال راه می‌روند. خدا مظلومان و فقیران را از چنگ ظالمان می‌رهاند. او به فقیران امید می‌بخشد و دهان ظالمان را می‌بندد. خوشا به حال کسی که خدای قادرمطلق تأدیبش می‌کند. پس وقتی او تو را تأدیب می‌نماید، دلگیر نشو. اگر خدا تو را مجروح کند خودش هم زخمهایت را می‌بندد و تو را شفا می‌بخشد. او تو را از هر بلایی می‌رهاند تا گزندی به تو نرسد. خدا تو را هنگام قحطی از مرگ نجات خواهد داد و در موقع جنگ از دم شمشیر خواهد رهانید. از زخم زبان در امان خواهی بود و وقتی هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید. بر هلاکت و قحطی خواهی خندید و از حیوانات وحشی هراس به دل راه نخواهی داد. زمینی که شخم می‌زنی خالی از سنگ خواهد بود و جانوران خطرناک با تو در صلح و صفا به سر خواهند برد. خانهٔ تو در امان خواهد بود و از اموال تو چیزی دزدیده نخواهد شد. نسل تو مانند علف صحرا زیاد خواهند بود، و تو همچون خوشهٔ گندم که تا وقتش نرسد درو نمی‌شود، در کمال پیری، کامیاب از دنیا خواهی رفت. تجربه به من ثابت کرده است که همهٔ اینها حقیقت دارد؛ پس به خاطر خودت نصیحت مرا بشنو.

ایوب 8:5-27 مژده برای عصر جدید (TPV)

ولی اگر من به جای تو بودم، برای حل مشکل خود به سوی خدا باز می‌گشتم، زیرا او کارهای عجیب و معجزات حیرت‌انگیز و بی‌‌شمار انجام می‌دهد. باران را می‌فرستد و کشتزارها را آبیاری می‌کند. فروتنان را سرفراز، و ماتمیان را شادمان می‌سازد. نقشهٔ حیله‌گران را باطل می‌کند و آنها را در کارهایشان ناکام می‌سازد. خودشان در دامی که برای دیگران گذاشته‌اند، گرفتار می‌شوند؛ و توطئهٔ آنها نقش برآب می‌گردد. روزِ روشنِ آنها به شبِ تاریک مبدّل می‌شود و کورمال‌کورمال راه می‌روند. امّا خدا نیازمندان و فقیران را از ظلمِ ظالم و از چنگِ زورمندان نجات می‌دهد. به مسکینان امید می‌بخشد و دهان شریران را خواهد بست. خوشا به حال کسی‌که خدا او را تنبیه می‌کند، پس تو نباید از تنبیه قادر مطلق آزرده شوی، زیرا اگر خدا کسی را مجروح می‌کند، خودش هم جراحت او را می‌بندد، بیمار می‌سازد و شفا می‌دهد. او بارها تو را از بلاهای گوناگون نجات خواهد داد. در وقت قحطی تو را از مرگ رهایی می‌بخشد و هنگام جنگ از دَم شمشیر. از زخمِ زبان در امان خواهی بود و از هلاکت، تو را خواهد رهانید. به جنگ و قحطی خواهی خندید و از حیوانات وحشی نخواهی ترسید. زمینی را که شخم می‌زنی بدون سنگ خواهد بود و با حیوانات وحشی در صلح و صفا زندگی خواهی کرد. خانه‌ات محفوظ بوده و اموال تو دزدیده نخواهد شد. فرزندانت همچون علف صحرا، زیاد خواهند شد. مانند خوشهٔ رسیدهٔ گندم، که در موسمش درو می‌شود، در پیری و سالخوردگی از جهان خواهی رفت. ما همه را تحقیق کردیم و تمام اینها حقیقت دارند. پس تو باید بپذیری.