مزمور 1:95-7
مزمور 1:95-7 Persian Old Version (POV-FAS)
بیایید خداوند را بسراییم و صخره نجات خود را آواز شادمانی دهیم! به حضور او با حمد نزدیک بشویم! و با مزامیر او راآواز شادمانی دهیم! زیرا که یهوه، خدای بزرگ است، و پادشاه عظیم بر جمیع خدایان. نشیبهای زمین در دست وی است و فرازهای کوهها از آن او. دریا از آن اوست، او آن رابساخت؛ و دستهای وی خشکی را مصور نمود. بیایید عبادت و سجده نماییم و به حضورآفریننده خود خداوند زانو زنیم! زیرا که اوخدای ما است! و ما قوم مرتع و گله دست اومی باشیم! امروز کاش آواز او را میشنیدید!
مزمور 1:95-7 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)
بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم! با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم! زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان میراند. اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او میباشد. آبها و خشکیها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند. بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم. ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را میشنوید که میفرماید
مزمور 1:95-7 مژده برای عصر جدید (TPV)
بیایید خداوند را بسراییم و برای او که پشتیبان و نجاتدهندهٔ ماست، آواز شادمانی سر دهیم. با شکرگزاری به پیشگاه او بیاییم و با سراییدن سرودهای شاد، او را پرستش نماییم. زیرا خداوند، خدای متعال است، پادشاه بزرگ بر تمام خدایان. او فرمانروای سراسر زمین است، از اعماق اقیانوسها تا فراز بلندترین قلّهها. زمین و دریاها همه به او تعلّق دارند زیرا که او آنها را ساخته است. بیایید در پیشگاه او، سرِ تعظیم فرود آوریم و او را بپرستیم، بیایید در حضور او زانو بزنیم، زیرا که او ما را آفریده است. او خدای ما و ما قوم او هستیم، ما گلّهٔ او و او شبان ماست.
مزمور 1:95-7 هزارۀ نو (NMV)
بیایید خداوند را شادمانه بسراییم، و برای صخرۀ نجات خویش فریاد بلند سر دهیم! به پیشگاهش با شکرگزاری نزدیک شویم و به فریاد بلند برایش سرود بخوانیم. زیرا یهوه، خدای بزرگ است، پادشاه بزرگ بر همۀ خدایان! نشیبهای زمین در دست اوست، و فرازهای کوهها از آن او. دریا از آنِ اوست، او آن را بساخت، و دستانش خشکی را شکل داد. بیایید تا پرستش و سَجده کنیم، و در پیشگاه آفرینندۀ خویش، خداوند، زانو زنیم. زیرا او خدای ماست، و ما قومِ چراگاه، و گلۀ دست اوییم.