Աստվածաշնչի հայտնի հատվածներ Łukasza 18-ից

Կիսվել

Innym razem Jezus opowiedział uczniom przypowieść, przez którą chciał im uzmysłowić wagę wytrwałej modlitwy.

A Bóg, który jest prawy, czyż nie weźmie w obronę tych, których przygarnął i którzy z ufnością – dniem i nocą – do Niego wołają? Czy myślicie, iż pozwoli On, by ich cierpienie trwało w nieskończoność? Bądźcie pewni tego, że On – w pewnym, zupełnie niespodziewanymmomencie – przyjdzie i weźmie ich w obronę. Jednak czy ponownie przychodząc na Ziemię w osobie Syna człowieczego, znajdzie na niej ludzi trwających w ufności do Niego?

Jezus zaś odrzekł: — Patrząc po ludzku – nikt, lecz to, co nie jest możliwe dla ludzi, leży w mocy Boga.

Lecz sędzia nie chciał jej słuchać. W końcu jednak pomyślał: „Choć nie zależy mi na tym, co Bóg lub ludzie sobie o mnie myślą, to jednak zajmę się jej sprawą i obronię ją przed krzywdzicielem, gdyż mam już dość jej namolności. Inaczej pewnie i tak nie da mi spać w spokoju”.

Co więcej: oświadczam wam, że jeśli ktoś nie przyjmie Królestwa Bożego z taką ufnością, z jaką czynią to dzieci, nie wejdzie do niego!

Jezus jednak przywołał ich do siebie, a uczniom powiedział: — Pozwólcie dzieciom zbliżać się do mnie i nie utrudniajcie im tego, gdyż do takich jak one należy Boże Królestwo.

Wówczas Jezus rzekł: — Zatem przejrzyj na nowo! Zaufanie, które mi okazałeś, przyniosło ci uzdrowienie!

Na to Jezus rzekł: — Dlaczego nazywasz mnie dobrym? Przecież nikt, oprócz samego Boga, nie jest dobry.