១ ពង្សាវ‌តារ‌ក្សត្រ ពាក្យលំនាំ

ពាក្យលំនាំ

កណ្ឌគម្ពីរពង្សាវ‌តារ‌ក្សត្រទី ១ មានកត់‌ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់កូនចៅអ៊ីស្រា‌អែលបន្តពីគម្ពីរសាំយូ‌អែលទី ១ និង ទី ២។ នៅដើមដំបូង គម្ពីរនេះមានរៀបរាប់អំពីរាជ្យរបស់ព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូន និងស្តេចមួយចំនួនដែលស្នងរាជ្យព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូន។

នៅពេលដែលព្រះបាទដាវីឌមានវ័យចាស់‌ជរា ពុំអាចគ្រប់‌គ្រងលើកូនចៅអ៊ីស្រា‌អែលបានទៀត បុត្រពីរអង្គរបស់ស្តេចប្រជែងគ្នា ចង់ឡើងស្នងរាជ្យបិតា (១.១-២.១២)។ នៅទីបំផុត រាជ‌សម្បត្តិបានទៅលើព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូន។ ព្រឹត្តិ‌ការណ៍ដ៏សំខាន់ក្នុងរជ្ជ‌កាលរបស់ព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូន គឺការសង់ព្រះ‌វិហារ និងព្រះ‌បរម‌រាជ‌វាំង នៅក្រុងយេរូ‌សាឡិម។ ប៉ុន្តែ នៅចុងបញ្ចប់ ព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូនបានបែកចិត្តចេញពីព្រះ‌អម្ចាស់ ទៅថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ (២.១៣-១១.៤៣)។ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បណ្តោយឲ្យអ៊ីស្រា‌អែលបែកស្រុកជាពីរ កុល‌សម្ព័ន្ធនានានៅប៉ែកខាងជើង ពុំព្រមចុះចូលនឹងអំណាចបុត្ររបស់ព្រះបាទសាឡូម៉ូនទេ ដូច្នេះ ពួកគេតែង‌តាំងស្តេចមួយអង្គឲ្យគ្រងរាជ្យលើពួកគេ ហើយដាក់ឈ្មោះនគររបស់ខ្លួនថា «រាជា‌ណា‌ចក្រអ៊ីស្រា‌អែល» ដែលក្រោយមកមានរាជ‌ធានីនៅក្រុងសាម៉ារី។ រីឯកុល‌សម្ព័ន្ធពីរទៀតដែលនៅខាងត្បូង គឺយូដា និងបេនយ៉ាមីន នៅស្មោះ‌ត្រង់នឹងរាជវង្សរបស់ព្រះបាទដាវីឌ ដាក់ឈ្មោះនគររបស់ខ្លួនថា «រាជា‌ណា‌ចក្រយូដា» ដែលមានរាជ‌ធានីនៅក្រុងយេរូ‌សាឡិម (១២.១-១៤.២០)។ នគរទាំងពីរនេះស្ថិតនៅជានគរជិតខាងគ្នាអស់រយៈពេលប្រមាណពីរសតវត្សរ៍ ជួនកាលចងសម្ពន្ធ‌មិត្តជា‌មួយគ្នា ជួនកាលច្បាំងគ្នា (១៤.២១-២២.៥៣)។

កណ្ឌគម្ពីរនេះសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃភក្តីភាពរបស់ព្រះ‌មហា‌ក្សត្រចំពោះព្រះ។ ប្រសិន‌បើស្តេចស្មោះ‌ត្រង់នឹងព្រះ ស្រុកទេសក៏បានសុខ‌សាន្តត្រាណ ចម្រុង‌ចម្រើនដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើស្តេចបែកចិត្តចេញពីព្រះ ទៅគោរពថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ នោះស្រុកទេសត្រូវជួបនឹងមហន្តរាយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ព្រះបានចាត់ហោរាមួយចំនួន ឲ្យទៅរំឭកស្តេចអំពីមាគ៌ា និងក្រឹត្យ‌វិន័យរបស់ព្រះ‌អង្គ។ ក្នុងចំណោមហោរាទាំងនោះ លោកអេលីយ៉ាមានឈ្មោះល្បីជាងគេ (១៧-១៩, ២១)។

ទើបបានជ្រើសរើសហើយ៖

១ ពង្សាវ‌តារ‌ក្សត្រ ពាក្យលំនាំ: គកស១៦

គំនូសចំណាំ

ចែករំលែក

ចម្លង