សុភា‌សិត 26

26
1ការ​ដែល​ហិមៈ​ធ្លាក់​នៅ​រដូវ​ក្តៅ
ហើយ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​នៅ​រដូវ​ចម្រូត​មិន​សម​យ៉ាង​ណា
កិត្តិ‌យស​ក៏​មិន​សម
នឹង​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។
2ការ​ដែល​ចាប​ហើរ​ទៅ​បាត់
ហើយ​សត្វ​ត្រចៀក‌កាំ​ចេះ​តែ​ហើរ​ទៅ​មក​យ៉ាង​ណា
នោះ​បណ្ដាសា​ឥត​ហេតុ
ក៏​មិន​ទំ​ជាប់​យ៉ាង​នោះ​ដែរ
3មាន​ត្មោង​សម្រាប់​សេះ មាន​បង្ហៀរ​សម្រាប់​លា
ហើយ​រំពាត់​ក៏​សម្រាប់​ខ្នង​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​ដែរ។
4កុំ​ឲ្យ​ឆ្លើយ​តប​នឹង​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ
តាម​សេចក្ដី​ចម្កួត​របស់​គេ​ឡើយ
ក្រែង​អ្នក​ក៏​បាន​ដូច​ជា​គេ​ដែរ
5ចូរ​ឆ្លើយ​តប​នឹង​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ
ឲ្យ​ចំ​នឹង​សេចក្ដី​ចម្កួត​របស់​គេ​ចុះ
ក្រែង​គេ​មើល​ខ្លួន​ដោយ​សេចក្ដី​អំនួត​ថា
ជា​អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា
6អ្នក​ណា​ដែល​ប្រើ​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​ឲ្យ​នាំ​ដំណឹង​ទៅ
នោះ​ឈ្មោះ​ថា កាប់​ផ្តាច់​ជើង​របស់​ខ្លួន
ហើយ​ក៏​ផឹក​ស្រូប​សេចក្ដី​អន្ត‌រាយ​ដែរ
7ជើង​របស់​មនុស្ស​ដែល​ដើរ​ចាក់​ខ្ញើច
បាន​ខ្សោយ​យ៉ាង​ណា នោះ​ពាក្យ​សុភា‌សិត
នៅ​ក្នុង​មាត់​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​ក៏យ៉ាង​នោះ​ដែរ
8អ្នក​ដែល​ចង​ក្រួស​ភ្ជាប់​ក្នុង​ខ្សែ​ដង្ហក់
ជា​យ៉ាង​ណា
នោះ​អ្នក​ដែល​លើក​មុខ​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ
ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ
9បន្លា​មុត​ចូល​ក្នុង​ដៃ​របស់​មនុស្ស​ស្រវឹង
ជា​យ៉ាង​ណា
នោះ​ពាក្យ​សុភា‌សិត​នៅ​ក្នុង​មាត់​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ
ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ
10ពល​ធ្នូ​ម្នាក់​ដែល​ជំនាញ​បាញ់​ឲ្យ​របួស​ទាំង​អស់
ជា​យ៉ាង​ណា
អ្នក​ដែល​ជួល​មនុស្ស​ខ្លៅ​អនាថា ឬ​មនុស្ស​ប្រមឹក
ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ។
11មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​ដែល​ចេះ​តែ​ធ្វើ​អំពើ​ចម្កួត​របស់​គេ
ច្រំ‌ដែល​ទៀត
នោះ​ធៀប​ដូច​ជា​ឆ្កែ​ដែល​ត្រឡប់​ទៅ​ស៊ី​កម្អួត​វា​វិញ
12អ្នក​ដែល​ឃើញ​មនុស្ស​ដែល​ប្រកាន់​ថា
ខ្លួន​មាន​ប្រាជ្ញា​ឬ​ទេ?
មាន​សង្ឃឹម​ចំពោះ​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ
ជា​ជាង​អ្នក​នោះ​ទៅ​ទៀត។
13មនុស្ស​ខ្ជិល​ច្រអូស​តែង​តែ​ថា
«មាន​សិង្ហ​មួយ​នៅ​កណ្ដាល​ថ្នល់
មាន​សិង្ហ​មួយ​នៅ​ត្រង់​ផ្លូវ»។
14មនុស្ស​ខ្ជិល​ច្រអូស​ចេះ​តែ​បម្រាស់
ននៀល​នៅ​លើ​គ្រែ បែប​ដូច​ទ្វារ
ដែល​បិទ​បើក​ទៅ​មក​ជាប់​នៅ​ត្រចៀក​ដែរ
15មនុស្ស​ខ្ជិល​ច្រអូស​គេ​លូក​ដៃ​ទៅ​ក្នុង​ចាន
ហើយ​ដែល​ដក​មក​បញ្ចុក​មាត់​វិញ​នោះ
ក៏​រួយ​ដៃ​ដល់​គេ​ណាស់
16មនុស្ស​ខ្ជិល​ច្រអូស​គេ​តែង​ប្រកាន់​ថា
ខ្លួន​មាន​ប្រាជ្ញា​ជា​ជាង​មនុស្ស​ប្រាំពីរ​នាក់
ដែល​តប​ឆ្លើយ​ដោយ​វាង‌វៃ។
17អ្នក​ណា​ដែល​កំពុង​តែ​ដើរ​តាម​ផ្លូវ
ព្រម​ទុក​ឲ្យ​ខ្លួន​ក្តៅ​ក្រហាយ
ដោយ​ការ​ឈ្លោះ​ប្រកែក​របស់​អ្នក​ដទៃ
នោះ​ធៀប​ដូច​ជា​មនុស្ស​ដែល​ចាប់​ត្រចៀក​ឆ្កែ
18ដូច​ជា​មនុស្ស​ឆ្កួត​ដែល​បោះ​អង្កត់​ឧស
កំពុង​ឆេះ​ចោល និង​ព្រួញផង ហើយ​ត្រូវ​ស្លាប់
19មនុស្ស​ដែល​បញ្ឆោត​អ្នក​ជិត​ខាង
រួច​ពោល​ថា «ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ធ្វើ​លេង​ទេ​តើ»
20ទី​ណា​ដែល​ឥត​មាន​ឧស នោះ​ភ្លើង​ក៏​រលត់
ហើយ​ទី​ណា​ដែល​ឥត​មាន​អ្នក​បេះ‌បួយ
នោះ​សេចក្ដី​ទាស់‌ទែង​គ្នា​ក៏​បាត់​អស់​ទៅ​ដែរ។
21មនុស្ស​ដែល​ចេះ​តែ​រក​រឿង
គេ​រមែង​អុច‌អាល​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ទាស់‌ទែង​គ្នា
ឧបមា​ដូច​ជា​ដាក់​ធ្យូង​នៅ​លើ​រងើក​ភ្លើង
ហើយ​ដូច​ជា​ដាក់​ឧស​នៅ​លើ​ភ្លើង​ដែរ
22ពាក្យ​សម្ដី​របស់​មនុស្ស​បេះ‌បួយ
ធៀប​ដូច​ជា​ចំណី​ដែល​ឆ្ងាញ់​ពិសា
ក៏​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពោះ​របស់​មនុស្ស។
23បបូរ​មាត់​ហៃ​ខាង​និយាយ តែ​ចិត្ត​អាក្រក់
ធៀប​ដូច​ជា​ភាជនៈ​ដី​ស្រោប​ដោយ​អាចម៍​ប្រាក់។
24អ្នក​ណា​ដែល​ស្អប់​គេ
នោះ​រមែង​ក្លែង​ពាក្យ​ដោយ​បបូរ​មាត់
នោះ​ក៏​ប្រមូល​ទុក​សេចក្ដី​បញ្ឆោត​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ដែរ
25កាល​ណា​អ្នក​នោះ​ពោល​ពាក្យ​ល្អ
នោះ​កុំ​ឲ្យ​ជឿ​ឲ្យ​សោះ
ដ្បិត​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​គេ​មាន​សេចក្ដី​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​ប្រាំពីរ​មុខ
26ទោះ​បើ​សេចក្ដី​សម្អប់​របស់​គេ​បាន​គ្រប​បាំង
ដោយ​ពុត​មាយា​ក៏​ដោយ
គង់​តែ​សេចក្ដី​អាក្រក់​របស់​គេ
នឹង​សម្ដែង​ចេញ​ឲ្យ​ច្បាស់
នៅ​ចំពោះ​មុខ​ពួក​ជំនុំ។
27អ្នក​ណា​ដែល​ជីក​រណ្តៅ
អ្នក​នោះ​នឹង​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​រណ្តៅ​នោះ​ឯង
ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ប្រមៀល​ថ្ម
ថ្ម​នោះ​នឹង​រមៀល​ត្រឡប់​មក​កិន​ខ្លួន​វិញ
28ឯ​អណ្ដាត​ភូត​ភរ នោះ​រមែង​ស្អប់​ដល់​ពួក​អ្នក
ដែល​វា​បាន​ធ្វើ​ទុក្ខ​នោះ
ហើយ​មាត់​បញ្ចើច​តែង​តែ​បណ្ដាល​ឲ្យ​វិនាស។

ទើបបានជ្រើសរើសហើយ៖

សុភា‌សិត 26: គកស១៦

គំនូស​ចំណាំ

ចែក​រំលែក

ចម្លង

None

ចង់ឱ្យគំនូសពណ៌ដែលបានរក្សាទុករបស់អ្នក មាននៅលើគ្រប់ឧបករណ៍ទាំងអស់មែនទេ? ចុះឈ្មោះប្រើ ឬចុះឈ្មោះចូល