Baverset oyo Eyebani Mpenza ewuti na KAJADIAN 17

Share

Mangsa yuswa Abram salapan puluh salapan taun, PANGERAN nembongan deui sarta ngandika, ”Ieu Kami, Allah Nu Maha Kawasa. Masing anut ka Kami ulah aya kuciwana.

Ti semet waktu ieu ngaran maneh lain Abram, tapi Ibrahim. Sabab ku Kami baris dijadikeun karuhun bangsa-bangsa loba pisan.

Ieu jangji ka maneh saanak incu nu baris gumelar, baris dipageuhan ngajadi perjangjian anu langgeng. Kami baris jadi Allah maneh jeung Allahna turunan-turunan maneh.

”Kieu perjangjian anu rek dibeungkeut jeung maneh teh: Kami jangji, maneh baris jadi karuhun bangsa-bangsa loba pisan.

Tapi Allah ngandika, ”Lain kitu. Sarah pribadi, pamajikan maneh, baris ngandung anak maneh, lalaki. Ku maneh kudu dingaranan Ishak. Eta budakna kaasup kana perjangjian Kami, kitu deui turunan-turunanana, keur salalanggengna.

Ieu tanah, tempat maneh ayeuna ngumbara, baris dibikeun ka maneh jeung turunan-turunan maneh. Salegana tanah Kanaan baris milik maneh salalawasna, sarta Kami Allahna.”

Bruk Ibrahim sujud nyium taneuh, tapi bari gumujeng, sabab ceuk manahna: ”Karah jelema geus umur 100 taun rek boga anak? Sarah nu geus 90 taun, karah baris anakan?”

Aya deui pangandika Allah ka Ibrahim, ”Pamajikan maneh ulah disebut deui Sarai. Ngaranna ayeuna mah Sarah.

Teu kaiwalkeun jalma-jalma anu karumawula ka maneh, boh anu asal lahir di maneh, boh anu beunang meuli ti nu sejen, kudu disarunatan.

Ngeunaan anak maneh Ishak, anu baris lahir ti Sarah taun hareup kira-kira tepung waktu ieu, perjangjian Kami tetep moal barobah.”

Ti semet ayeuna, sakur budak lalaki, umur dalapan poe kudu disunatan. Ieu hal pikeun nuduhkeun yen Kami jeung maneh geus nyieun perjangjian. Masing-masing kudu disunatan, pikeun ngajadi tanda dina awak, anu nuduhkeun langgengna perjangjian Kami ka maneh.