اِسے طرح آسمان، زِیمی تے اِنہاں وِچ ساریاں چیزاں نے پیدا کرنے نا کم مُکی گیا۔ ستویں دیہاڑے اللّٰہ تعالیٰ کی بہیل لبھی، کِیئانکہ اُدُوں تک اُس اپݨا سارا کم پُورا کری کِہندا سی. اُس سَتویں دیہاڑے کی برکت دِتی تَے اُس کی مقدس بݨایا، کِیئانکہ او اُس دیہاڑے اپݨے سارے کماں کولوں بہیلا ہوئی گیا سی۔
اے زِیمی تے آسمان نی پیدائِش نا بیان اے.
جدوں رب تعالیٰ زِیمی تے آسمان بݨائے، تے شروع وچ چہاڑیاں تے بُوٹے ہالے نی جمے سݨ. وجہ اے سی کہ رب تعالیٰ بارش نا انتظام نی کیتا سی، تے ہالے انسان وی پیدا نی ہویا سی کہ زِیمی پر کھیتی باڑی کرے۔ بلکہ پاݨی زِیمی وِچوں نکلݨا سی جیہڑا ساری زِیمی کی وتر دیݨا سی۔ فِر رب تعالیٰ زِیمی نی مِٹی نال انسان بݨایا، تے اُس وِچ زندگی نا ساہ بایا. اِس طرح بندہ جیݨا جی ہوئی گیا۔
رب تعالیٰ مشرق آلے پاسے عَدن نے عِلاقے وِچ اِک باغ لایا، تے بݨائے وے انسان کی اِس وِچ رخیا۔ رب تعالیٰ ہر طرح نے سوہݨے درخت اُتھے جمائے، جیہڑے چنگا پھل دیݨے سݨ. باغ نے بِشکار دو درخت سݨ: اِک نا پھل کھاݨے نال زندگی لبھݨی سی، تے دُوئے نا پھل کھاݨے نال اچھے تے بُرے نی پہچان.
اِک دریا باغے کی پاݨی دیݨے واسطے عدن تُوں بغݨا سی، تے اُتھوں او چوآں دریاواں وِچ بنڈݨ گیا۔ ‏پہلے دریا نا ناں فیسُون اے۔ او مُلکِ حَوِیلہ کی کیہری کے بغݨا، جِتھے خالص سونا، قیمتی عطر تے عقیقِ سلیمانی لبھݨے۔ دُوئے دریا نا ناں جیحُون اے، جس مُلکِ کُوش نی ساری زِیمی کی کیہرے وِچ رخیا ہویا اے۔ ترِیئے دریا نا ناں دِجلہ اے، جیہڑا مُلکِ اسُور نے مشرق آلے پاسے جاݨا اے. تے چوتھے دریا نا ناں فرات اے۔
فِر رب تعالیٰ بندے کی کہنی کے باغِ عدن وِچ رخیا، تانکہ او اُس باغے نی باغبانی تے دیکھ بھال کرے۔ رب تعالیٰ اُس کی حکم دِتا، ”تُوں باغے نے اِنہاں ساریاں درختاں نے پھل بغیر روکݨے ٹوکݨے توں کھا۔ پر اچھے تے بُرے نی پہچان دیݨے آلے درخت نا پھل کدے ناں کھایاں. جے تُوں اُس کی کھاسیں، تے ضرُور مری جاسیں۔“
فِر رب تعالیٰ سوچیا، ”بندے نا کہلا رہݨا چنگا نی. تے میں اُس واسطے اِک چنگی مدد گار بݨاساں۔“
رب تعالیٰ اِنسان کول او سارے جانور تے سارے پرندے کِہنی آیا جیہڑے اُس مٹی نال بݨائے سݨ، تانکہ پتہ لغے کہ اِنسان اِنہاں نے کَے ناں رخݨا. اِس طرح ہر جانور تے پرندے کی اِنسان نی طرفوں ناں لبھی گیا. اِس طرح بندے ساریاں مال ڈنگراں، پرندیاں تے جنگلی جانوراں نے ناں رخے. پر اِنسان واسطے کوئی وی چنگی مدد گار نی سی۔
فِر رب تعالیٰ بندے پر بہُوں ڈونگی نیندر پہیجی. جدُوں او ڈُونگی نِندر سُتا ہویا سی، تے اللّٰہ تعالیٰ بندے نی پسلیاں وِچوں اِک پسلی کڈی کے اُس جغہ وِچ گوشت پہری شوڑیا۔ فِر اُس پسلی تُوں اِک زناݨی بݨائی، تے اُس زناݨی کی بندے کول آندا۔
بندے آخیا،
”اے مہاڑیاں ہڈیاں وِچوں ہڈی اے،
تے مہاڑے گوشتے وِچوں گوشت اے!
ہُݨ اِس کی ”اِشّاہ“ یعنی ”عورت“ آخیا جاسی،
کِیئانکہ او ”اِیش“ یعنی ”مرد“ وِچوں کِہندی گئی اے۔“
(اِس واسطے بندہ اپݨے ماؤ پیؤ نالوں لادا ہوئی کے اپݨی زناݨی نال مِلیا رہݨا، تے او دوئے اِک ہوئی جاݨے اݨ۔)
او دوئے ننگے سݨ، پر او اِک دُوئے کولوں شرم نی کرنے سݨ۔

Сонсох توریت شریف: پَیدایش 2