परमप्रभु परमेश्‍वरं दय्‌कादीपिं पशुत मध्‍ये सर्प दक्‍वसिबय् धूर्तम्‍ह खः। वं मिसायात धाल, “परमेश्‍वरं धात्‍थें हे क्‍यबय् च्‍वंगु गुगुं नं सिमाय् च्‍वंगु फल नये मते धाःगु खः ला?”
मिसां सर्पयात धाल, “क्‍यबय् च्‍वंगु न्‍ह्यागु सिमाय् च्‍वंगु फल नःसां ज्‍यू, तर परमेश्‍वरं ‘क्‍यबय् दथुइच्‍वंगु सिमाया फल छता नयेगु जक मखु, थी तक नं मते, मखुसा छिपिं सी धयादीगु दु।’”
सर्पं धाल, “छिपिं सी मखु। थ्‍व नल कि छिपिं नं परमेश्‍वर थें हे जुइ, छिमिगु मिखा चाली, अले छिमिसं छु भिं छु मभिं धयागु सी धकाः परमेश्‍वरं स्‍यूगुलिं हे अथे धाःगु खः।”
मिसां व सिमाय् च्‍वंगु फल नये हे साइख्‍वाः वःगु व ल्‍वःवनापुसे च्‍वंगु खन। अले हाकनं ज्ञां दय्‌केगु लोभ नं मनय् वःगुलिं वं सिमाय् च्‍वंगु फल खानाः नल। अले थः भाःतयात नं बिल। वया भाःतं नं व फल नल। व फल नयेवं इपिं निम्‍हय्‌सिगुं मिखा चाल। इमिसं थःपिं पचिनांगा धयागु वाःचाल। अले यःमरिमाया हःयागु लं सुयाः इमिसं थःपिनिगु म्‍ह त्‍वपुल।
बहनी परमप्रभु परमेश्‍वर क्‍यबय् चाःह्यूवःगु सः इमिसं ताल। अले इमिसं परमेश्‍वरयापाखें थःपिन्‍त बिसिकेत सिमां किकाः च्‍वन। तर परमप्रभु परमेश्‍वरं मनूयात सःतादिल, “छ गन दु?”
वं लिसः बिल, “जिं क्‍यबय् छिगु सः ताःगु खः। पचिंनांगा जूगुलिं ग्‍यानाः जि सुपिलाच्‍वना।”
परमेश्‍वरं धयादिल, “छ पचिनांगा धकाः सुनां धाल? छं जिं नये मते धयागु सिमाया फल नया ला?”
मनुखं लिसः बिल, “छिं जिलिसें तयेहःम्‍ह मिसां व सिमाया फल जितः बी हल। अले जिं नयाबिया।”
परमप्रभु परमेश्‍वरं व मिसायात धयादिल, “छं अथे छाय् यानागु?”
वं लिसः बिल, “सर्पं जितः झंगः लानाः व फल नकल।”
अले परमप्रभु परमेश्‍वरं सर्पयात धयादिल,
“छं थथे याःगुलिं छेँय् लहीपिं
व जंगलय् च्‍वनीपिं फुक्‍क पशु स्‍वयाः
छं अप्‍वः सराः फयेमाली।
प्‍वाथं चुयाः छ न्‍यासि वनेमाली।
अले मसीतले चा नयेमाली।
छंगु व मिसाया दथुइ
अले छं मस्‍त व मिसाया मस्‍तय् दथुइ
जिं ल्‍वापु थनाबी।
वं छंगु छ्यं तछ्याइ,
छं वयागु ग्‍वालिइ न्‍याइ।”
अले वय्‌कलं मिसायात धयादिल,
“जिं छन्‍त मचाबू ब्‍यथा अज्‍ज अप्‍वय्‌काबी।
छं तसकं दुःख सियाः मचा बुइकी।
अय्‌नं छंगु इच्‍छा भाःतपाखे हे क्‍वसालाच्‍वनी।
अले वं छन्‍त अधीनय् तइ।”
अले वय्‌कलं मनूयात धयादिल,
“छं थः कलाःयागु खँ न्‍यनाः
जिं नये मते धयागु सिमायागु फल नःगुलिं
बुं सराः फयेमाली।
छं मसीतले तसकं दुःखकष्‍ट यानाः
थुकिं अन्‍न सय्‌काः नयेमाली।
वं छंगु लागि कंमा व न्‍हाय्‌कं सय्‌की।
अय्‌सां छं धाःसा अन्‍न व वाउँचा नयेखनी।
चाय् तना मवंतले
छं हिचःति हाय्‌काः नयेमाली।
छाय्‌धाःसा छन्‍त चां हे दय्‌कूगु खः।
छ चा खः, अले चा हे जुयावनी।”

अले आदमं थः कलाःयागु नां हव्‍वा तल। छाय्‌धाःसा व फुक्‍क मनूतय् मां खः। अले परमप्रभु परमेश्‍वरं आदम व वया कलाःया लागि छेंगूया वसः दय्‌काः पुंकेबिल।
अनंलि परमप्रभु परमेश्‍वरं धयादिल, “आः मनू नं झीपिं थें भिं व मभिं स्‍यूम्‍ह जुइ धुंकल। वं जीवनया सिमायागु फल नयेदइ मखु, अले सदां म्‍वानाच्‍वने नं दइ मखु।” उकिं परमप्रभु परमेश्‍वरं मनूयात वयात दय्‌कूगु चाय् ज्‍या याकेत अदनया क्‍यबं पितिनाछ्वयादिल। मनूयात पितिनाछ्वये धुंकाः परमेश्‍वरं जीवनया सिमायागु लँ पाखे पाः तयेत अदनया क्‍यबया पुर्बपाखे करूबत व प्‍यखें चाःहिलाच्‍वनीगु दनदन च्‍यानाच्‍वंगु तरवार तयादिल।

Dengar उत्‍पत्ति 3