႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 4:35-41

ထို​ေန႔ ညေနခ်မ္း​အခ်ိန္​ေရာက္​ေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္​က“တစ္ဖက္ကမ္း​သို႔​ကူး​ၾက​စို႔”​ဟု တပည့္​ေတာ္​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ​တို႔​သည္ လူထု​ပရိသတ္​ကို​ခ်န္ထား​ခဲ့​၍ ေလွ​ေပၚ၌​ရွိ​ေန​ေသာ​ကိုယ္ေတာ္​ကို ေခၚေဆာင္​သြား​ၾက​၏။ အျခား​ေသာ​ေလွ​မ်ား​သည္​လည္း ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ​လိုက္ပါ​ၾက​၏။ ထိုအခါ ျပင္းထန္​ေသာ​ေလ​မုန္တိုင္း​က်ေရာက္​လာ​၍ လႈိင္း​မ်ား​သည္ ေလွ​ကို​႐ိုက္ခတ္​သျဖင့္ ေလွ​သည္ ေရ​ႏွင့္​ျပည့္​လုနီးပါး​ျဖစ္​ေလ​၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ေလွ​ပဲ့​ပိုင္း​တြင္ ေခါင္းအုံး​အုံး​လ်က္ အိပ္စက္​ေန​ေတာ္မူ​၏။ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ကို​ႏႈိး​လ်က္ “ဆရာ၊ အကြၽႏ္ုပ္​တို႔​ေသ​ရ​ေတာ့မည္​ကို ကိုယ္ေတာ္​ဂ႐ုမစိုက္​ဘဲ​ေန​ေတာ္မူ​သေလာ”​ဟု ေလွ်ာက္​ၾက​၏။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္​သည္​ထ​၍ ေလ​ကို​ဆုံးမ​ကာ ပင္လယ္​အား“တိတ္ဆိတ္​ၿငိမ္သက္​ေလာ့”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​ရာ ေလ​သည္​ၿငိမ္​သျဖင့္ အလြန္​ၿငိမ္သက္​သာယာ​သြား​ေလ​၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​က“အဘယ္ေၾကာင့္ ေၾကာက္​တတ္​သနည္း။ ယခု​ထိ ယုံၾကည္​ျခင္း​မ​ရွိ​ၾက​ေသး​သေလာ”​ဟု သူ​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ သူ​တို႔​သည္ အလြန္​ေၾကာက္႐ြံ႕​တုန္လႈပ္​လ်က္ “ဤ​သူ​ကား မည္သူ​ျဖစ္​သနည္း။ ေလ​ႏွင့္​ပင္လယ္​တို႔​ပင္လွ်င္ သူ႔​ကို​နာခံ​ၾက​ပါ​သည္​တကား”​ဟု အခ်င္းခ်င္း​ေျပာဆို​ၾက​၏။