Lukan jevanheli 17မှ လူကြိုက်နှစ်သက်သော ကျမ်းပိုဒ်များ။

မျှဝေရန်

Ta Hiän šano miehellä: «Nouše ta mäne, šiun uško pelašti šiut».

Vaikka hiän šeiččemen kertua päiväššä ruatanou šiula pahua ta šeiččemen kertua tullou ta šanonou: ‘Mie ruavoin pahoin’, niin prosti häntä.»

No kun yksi heistä näki, jotta piäsi tauvista, hiän myöšty jälelläh Iisussan luo. Tulleššah hiän šuurella iänellä ylenti Jumalua, šiitä heittäyty očin Iisussalla jalkoih ta šano Hänellä passipot. A še mieš oli samarijalaini.

Olkua varoillana! Kun velleš ollou ruatan šiula pahua, kiruo häntä. A kun hiän jättänöy pahat ruavot ta kyšynöy proškenjua, prosti häntä.

Iisussa kyšy: «Eiköš kaikki kymmenen puhaššuttu? A missäpä ne muut yhekšän ollah?

Hospoti vaštasi heilä: «Kun teilä ois uškuo hoti gorčitsan šiemenen verran, työ voisija šanuo tällä šulkkupuulla: ‘Nouše juurineš muašta ta issuta iččeš mereh’, ta še tottelis teitä.

Ken tahtou šäilyttyä oman elämän, še mänettäy šen, a ken mänettäy oman elämän, še šäilyttäy šen.

Iisussa šano opaššettavilla: «Muanitukšie varmašti tulou, no voi šitä ihmistä, ken toisie pahah muanittau! Šillä ois parempi, kun hänet melličänkivi kaklašša lykättäis mereh. Paha periy šen, ken muanittau pahah yhenki näistä pienistä.

Niin kuin oli Noijan päivinä, šamoin käyt niinä päivinä, konša Ihmisen Poika tulou. Ihmiset šyötih ta juotih, akotuttih ta mäntih miehellä. Näin oli šiih päiväh šuate, kuna Noija mäni laivah. Šiitä tulvavesi nousi ta hävitti hiät kaikki.