Ik verklaar de oorlog: 4 sleutels om de strijd met jezelf te winnenVoorbeeld

De wedstrijd vóór de wedstrijd

Toen we in huis een kastje aan het opruimen waren, vonden mijn vrouw en ik een collectie oude preeknota's van de tijd toen ik begon te preken. In die eerste dagen liep ik ijsberend de boodschap in te spreken in een kleine draagbare taperecorder. Daarna speelde ik het af om te horen hoe het zou klinken. En soms, als ik het dan niet goed vond, startte het hele proces weer van vooraf aan. Toen ik deze oude nota's zag, ging ik onmiddellijk 16 jaar terug in de tijd, naar de dagen waar ik letterlijk misselijk werd alvorens het podium op te gaan. Ik voelde me net als Eminem in de film "8 Mile" die moest spugen in de toiletten van de club waar hij zijn allereerste hip-hop optreden zou geven. Het kwam niet door de spaghetti van mijn moeder (ik kon nooit spreken met zware en rijke voeding in mijn maag), maar ik moest altijd kokhalzen alvorens te spreken. Dat heeft zeker een jaar of zo geduurd. Ik stond te trillen, was duizelig en echt doodsbang dat ik een black-out zou krijgen als ik probeerde de sleutelmomenten in mijn boodschap op te halen. Gewoonlijk voelde ik me beter nadat ik gespuugd had. Ook voelde ik me altijd direct goed vanaf het moment dat ik het podium besteeg. Al de kriebels verdwenen en ik voelde me als een vis in het water. Ik deed datgene waarvoor ik geboren was. Het was alleen een strijd om er te komen. Luister goed. De brug tussen al die oefeningen en het optreden zelf is het "voorspel". Dit gebeurt bij vrijwel alles wat je graag wil ondernemen. Je moet eerst de strijd in jezelf overwinnen alvorens je de strijd aan de buitenkant kan winnen. 

Tegenwoordig zal ik nooit gaan preken zonder dit belangrijke ritueel: ik ga op mijn knieën in gebed en belijd mijn zwakte, zodat ik bekleed kan worden met de kracht van Christus. Sommige dingen uit mijn voorbereiding heb ik geleerd van atleten. 

De beste atleten weten precies hoe ze zichzelf rustig kunnen maken terwijl ze zich klaarmaken voor de wedstrijd. De Braziliaan Pelé is een van de grootste voetbalspelers aller tijden. Gary Mack, die een boek schreef over geestelijke gymnastiek, interviewde Pelé over zijn voorspel voor de echte wedstrijd. Dit was zijn ritueel: hij ging naar de kleedkamer, waar hij enkele kussens nam (geen voetbal dus). Dan ging hij ergens alleen op de vloer liggen. Hij legde een kussen onder zijn hoofd en eentje op zijn gezicht. Dat is al vreemd, maar het wordt nog mooier. Tijdens die momenten ging hij in gedachten terug naar zijn kindertijd. Hij zag zichzelf weer spelen op het strand, want daar begon zijn eerste liefde voor het spelletje. Hij speelde niet voor geld maar omdat hij zo van deze sport hield. Dan flitsten zijn gedachten voorwaarts en hij begon te denken aan alle hoogtepunten uit zijn carrière. Hij beeldde zich de beste momenten in waar hij exact gepresteerd had zoals hij het gewild had. Nadat hij al deze prachtige momenten uit zijn carrière gezien had, keek hij weer vooruit naar vandaag, naar wat hij hier kwam doen, wat de reden was waarom hij in dit stadion was. Dan begon hij te denken aan de manier waarop hij wilde spelen. Het voelde aan alsof hij in de filmzaal van zijn gedachten naar zichzelf keek terwijl hij deed waarvoor hij gekomen was. Dan stond hij op, ging naar zijn team, warmde zijn spieren op, en was klaar om het stadion binnen te lopen als een niet te stoppen kracht. Hij was kalm en rustig — hij had zichzelf al zien winnen. Nu kwam het er alleen nog op aan om het te doen.  

Toen ik dit las, moest ik meteen denken aan iets wat Petrus zei. Hij schreef: "Gebruik dus uw verstand en wees nuchter." (1 Petrus 1:13, HTB)

Dat herken ik ook in Mozes. Mozes wist wat hij moest doen. Richt een natie op van slaven, bewerk eenheid tussen de stammen, breng Gods volk naar het beloofde land. Maar hij improviseerde niet. Iedere stap werd hem gegeven: zijn staf die een slang werd, zijn hand die melaats werd en weer genas, het water dat in bloed veranderde, en hij deed dit alles twee keer voor hij naar het hof van de farao ging op de dag van de "wedstrijd". Hij bereidde zijn gedachten voor op de actie en verzekerde zichzelf dat hij alles op een rijtje had. 

Als het eropaan komt om te gaan gebruiken wat God in jou gelegd heeft, mogen we de voorbereiding niet over het hoofd zien. Wat als we je tijd met Jezus in de ochtend niet meer "stille tijd" zouden noemen, maar ernaar zouden verwijzen als "je wedstrijdgezicht opzetten". Neem even pauze, haal eens diep adem, luister naar God, breng tijd door in zijn Woord en laat zijn waarheid je overspoelen.

Het maakt niet uit wat je uitdaging vandaag is. Of het nu een stadion vol mensen is waar je voor moet optreden, of een raketlancering naar Mars, een klas vol studenten die je moet toespreken, of een kleuter waar je ouder voor mag zijn, wat ik nu zeg is de waarheid: je bent niet klaar om de wedstrijd te beginnen, zolang je niet eerst je wedstrijdgezicht opgezet hebt. 

Stel jezelf deze vragen:

1. Welke dingen zou ik moeten weglaten uit mijn ochtendroutine om mijn dag sterk te starten? Welke dingen moet ik toevoegen?
2. Is er iets wat God in mijn leven heeft gelegd maar wat niet gebruikt kan worden omdat ik mijn gedachten niet voorbereid heb op actie?