Vuur uit de hemel!

Er waren door de jaren heen, altijd weer profeten

mannen, die een hele boel van de bijbel weten

Eén van hen, dat was Elia, velen kenden hem al goed

Hij was ‘t, die de mensen leerde, dat je God liefhebben moet!   

Profeten die zijn uitgekozen, om dit werk voor God te doen

En Elia, ja dat zag je, was geliefd bij ieder toen.

Wat voor hem verdrietig was, het volk vergat God telkens weer

bad tot de verkeerde goden, tot hun Vader dus niet meer

Dat was jammer, want de mensen hadden het heel zwaar

Zij smeekten dagelijks om regen, na een droogte van drie jaar!

De koning zei: ‘Bid tot Baäl, ja, hij heeft nog steeds gezwegen

maar als jullie offers brengen, let op, dan komt er regen’        

Helaas, wat het volk ook deed, nergens een wolkje aan de lucht

‘Ach, ze leren het ook nooit’ zei Elia met een zucht …  

Daarom kwam hij met een plan, om twee altaren te bouwen

Voor God, en voor de Baäl, dat werd dus stenen sjouwen!

‘Vraag dan aan jullie God: ‘Zend ons vuur, al is ‘t maar klein

’t Is duidelijk, de God die antwoordt, zal de ware zijn’

De priesters zij begonnen, het ging maar door, de hele dag  

Er werd gedanst, geroepen, maar niemand, die een vonkje zag!  

Toen was het Elia’s beurt, als je ’t ziet, geloof je ‘t pas

hij goot water op zijn altaar, tot er geen droge plek meer was!

Daarna bad hij tot zijn Vader: ‘Doe een wonder, in dit uur

dat mensen zien: U bent God, alstublieft Heer, geef ons vuur!’    

Wat daar toen gebeurde zeg, kwam er verand’ring in het weer?

Een hard geraas, een felle vlam, vuur kwam uit de hemel neer! 

De vlammen knetterden en loeiden en wat ook een wonder was

‘t vuur liet zich niet tegenhouden, zelfs niet door een waterplas!

Alle mensen, die dit zagen, waren er nu heel zeker van:

Elia’s God, Hij is de ware, want echt niemand, die dit kan!

Maar Elia bad in stilte: ‘Dit volk wil u weer dienen, Heer

wil toch hun gebed verhoren, geef hen nu ook regen weer!’

 

En God zag al die mensen, met hun zorgen en hun vragen

liet toen de regen komen, al binnen enk’le dagen … 

Door Maria Riksten-Brouwer