Geen onemanshow

Jezus voert zijn roeping om mensen gezond te maken en demonen uit te drijven niet uit als een soort ‘onemanshow’. Al vrij snel betrekt Hij zijn leerlingen erbij. In Lucas 9 geeft Jezus de twaalf discipelen ‘macht en gezag over alle demonen en de kracht om ziekten te genezen.’ Er staat: over álle demonen en alle ziekten, niet bepaalde hoofddemonen of ziekten uitgezonderd. Daarna stuurt Hij hen erop uit om het koninkrijk te verkondigen en zieken te genezen.

Zijn leerlingen maken van alles mee. Wat zullen ze onder de indruk zijn geweest! God wil hen gebruiken! Als ze later met Jezus op pad zijn, raken ze in gesprek over wie van hen de belangrijkste is. Misschien waren ze zich wel met elkaar aan het vergelijken. “Bij mij zijn er zoveel zieken genezen.” “Ik heb wel twee keer een arm zien aangroeien.” “Maar bij mij ging een kromme rug recht staan!” Als Jezus merkt wat hen bezighoudt, neemt Hij een kind bij zich. Hij zegt: "Wie de kleinste onder jullie is, die is werkelijk groot"(Lucas 9:46-48, NBV). Jezus maakt duidelijk: het gaat er niet om hoe speciaal de mensen zijn die wonderen doen, maar hoe speciaal de God is die ze doet! 

Onderweg komen Jezus en zijn leerlingen door een Samaritaans dorp, waar de dorpelingen Jezus niet willen ontvangen. Dan stellen Jakobus en Johannes voor: “Zullen wij vuur uit de hemel laten komen om hen te vernietigen?” Deze mannen hadden ervaren hoe Gods kracht door hen heen kon werken, maar hadden niet het karakter om er goed mee om te gaan. Toch dacht Jezus niet: deze gasten zijn er niet klaar voor, laat Ik nog maar eventjes wachten. Welnee! Niet veel later stuurt Jezus nog eens tweeënzeventig van die ‘figuren’ op pad. Hieruit blijkt wel: Jezus wil met ons samenwerken, hoeveel we ook tekortschieten!