David en Mefiboset

Inmiddels is David koning geworden. Saul is dood, net als zijn zoon Jonathan, die Davids beste vriend was. David heeft rust gekregen om eens wat te reflecteren. Hij denkt terug aan Jonathan en vraagt of hij iets kan betekenen voor zijn familie.

In het Oude Nabije Oosten gebeurde het wel vaker dat een koning werd vermoord, zodat iemand anders op de troon kon zitten. Wat zo’n nieuwe koning dan vaak echter deed, was alle familie van de vorige koning vermoorden, zodat niemand hem kon wreken. David laat hier opnieuw iets zien van Gods onlogische rechtvaardigheid, menselijk gesproken dan. David is niet bitter ten opzichte van koning Saul, maar met liefde denkt hij aan Sauls zoon.

David is niet bang voor een coupe, want God heeft hem beloofd dat zijn zonen na hem het koningschap zullen krijgen. David houdt respect voor de gezalfde van God. God heeft recht gedaan en hem de troon gegeven. Voor David is recht doen aan je vrienden veel belangrijker dan je vijanden wreken.

Mefiboset wordt gevonden, een zoon van Jonathan die verlamd is aan beide voeten. Als David had beloofd hem te laten leven, zou dat al een groot geschenk zijn geweest. Maar David laat hem niet alleen leven, hij herstelt hem ook weer in zijn oude waarde. David geeft Mefiboset alles wat ooit van Saul is geweest.

Mefiboset was verlamd, dat betekent dat hij in die maatschappij bijna niets meer waard was. Er moest altijd voor hem gezorgd worden. Hij verwijst naar zichzelf als een hond, maar David nodigt hem uit als vaste gast bij de koning aan tafel.

David laat hier opnieuw zien hoe Gods rechtvaardigheid werkt. Liefde gaat boven wraak. Mensen op wie wordt neergekeken worden verheven tot gast aan tafel bij de koning. Als je naar je eigen leven kijkt, gaat bij jou dan ook liefde boven wraak? En wat doe jij om mensen op wie neergekeken wordt te verheffen en in hun waarde te herstellen?