Gods liefde voor IsraëlVoorbeeld

De Israëlieten waren slaven in Egypte. Maar God hoorde hun noodkreet en stuurde Mozes naar Egypte met een boodschap voor farao: 'Israël is Mijn zoon, Mijn eerstgeborene' (naar Exodus 4:22).

God noemt Israël zijn ‘eerstgeboren zoon’. In de eerste plaats is dit een uitdrukking van zijn bijzondere liefdesband met dit volk. God is de hemelse Vader en Israël is zijn zoon. God heeft Israël geschapen. En zoals een vader zorgt voor zijn kinderen, zorgt God voor Israël (morgen lees je hier meer over).

Aan de andere kant is dit ook een duidelijke boodschap aan farao. Farao werd zelf namelijk gezien als een ‘zoon van de goden’. Hij was de verbinding tussen hemel en aarde en was als god op aarde. Zo stond hij garant voor de voorspoed van Egypte. Nu komt daar een ‘woestijngod’ die tegen hem zegt dat dit slavenvolk Gods eerstgeboren zoon is. Met andere woorden, dat dit volk een speciale en unieke relatie heeft met God. Dat het door dit volk is dat God in de wereld aanwezig wil zijn, en dat door dit volk de zegen van God in de wereld zal stromen. Voor farao moet dit absurd geklonken hebben, maar eigenlijk klinkt hier het evangelie!

Om over na te denken: ook nu zijn er in de wereld veel ‘afgoden’ en willen mensen zelf god zijn. Hoe kan jij de boodschap van God als Schepper en Koning van hemel en aarde toch laten klinken?