Geloven in crisistijdVoorbeeld

Wat mij bijzonder heeft geraakt in de brief van Bassem is dat hij eerlijk vertelt over de blinde vlekken die de Libanese kerk had, voordat de ramp plaatsvond. Ik laat Bassem zelf aan het woord: ‘Ons probleem was dat we geen mededogen hadden met de ‘buitenwereld’. We hadden een ‘ongezonde’ theologie die ons vertelde dat we slechts vreemdelingen in deze wereld zijn, en dat we ons niet moeten bezighouden met problemen in onze samenleving zoals de gezondheidszorg of het milieu.’

Een ongezonde theologie dus. Te veel op jezelf gericht, op het welzijn van je eigen gemeente. Te weinig op Gods plan met deze wereld. Maar, vertelt Bassem, ‘de ontploffing werd een kans voor onze omgeving om de kerk in actie te zien’. Hoe vreselijk de ramp ook was, in zekere zin was het een zegen voor de kerk. Of beter gezegd: een wake-upcall. God haalde de kerk uit haar comfortzone. Eerst was Gods gemeente in Libanon alleen maar bezig met zichzelf en haar eigen voortbestaan. Na 20 augustus 2020 ontdekte de kerk steeds meer haar roeping als instrument van vrede en gerechtigheid in de samenleving. Daardoor vielen kerkgrenzen weg.

Bassem vertelt dat er voor zijn ogen een transformatie plaatsvond: hij zag de kerk het mandaat van Jesaja 58 vervullen. ‘De gemeente werd enthousiast over het werk dat God door hen deed, en de zondagse diensten werden een tijd van viering van wat God heeft gedaan en nog doet.’ In Jesaja 58 gaat het over het verschil tussen godsdienst (het slaafs volgen van religieuze regels) en dienst aan God (het van harte toepassen van Gods regels). Ware godsdienst, volgens Jesaja 58, bestaat uit omzien naar je medemens in nood. God dienen heeft dus alles met compassie te maken. Of in de woorden van Bassem: ‘Via de praktijk van omzien naar de naaste, vasten en bidden wordt God grootgemaakt.’

Probeer het hele hoofdstuk nog eens rustig door te nemen. Waar ligt bij jou het accent? Bij godsdienst of dienst aan God?