Een tijd om te zwijgen en een tijd om te sprekenVoorbeeld

Stel zonde aan de kaak

“Laat het woord van Christus in rijke mate in u wonen, in alle wijsheid; onderwijs elkaar en wijs elkaar terecht…” (Kolossenzen 3:16, HSV).

Iemand troosten en bemoedigen getuigt van liefde. Zulke woorden zijn kostbaar. Maar een vermaning kan minstens zo waardevol zijn! Ook al zit de ontvanger er doorgaans niet op te wachten om ‘op de vingers getikt te worden’, we zijn het onze medegelovigen verplicht om hen aan te spreken op zondige patronen in hun leven of op ernstige misvattingen in hun begrip van de Bijbel. Dat moet wel gebeuren “...in een geest van zachtmoedigheid” (Galaten 6:1, HSV). Ons doel mag nooit zijn om iemand eens flink de les te lezen. Een vermaning is juist bedoeld om iemand te corrigeren en erger te voorkomen.

Jezus’ gebod om een medegelovige die gezondigd heeft terecht te wijzen, staat in de directe context van Gods liefde voor mensen: “Zo is het ook niet de wil van uw Vader, Die in de hemelen is, dat een van deze kleinen verloren gaat” (Mattheüs 18:14, HSV). Ook wij willen niet dat iemand die wij kennen verloren gaat. En juist daarom blijven we niet stilzwijgend toekijken als iemand een weg inslaat die hem of haar bij God vandaan leidt. Hoe moeilijk het ook is, we moeten het gesprek hierover aangaan.

Heb jij wel eens zo’n gesprek gevoerd? Hoe verliep dat?