Vol verwachtingVoorbeeld

Hoe moeten de discipelen zich hebben gevoeld? Ze hebben jarenlang met Jezus opgetrokken, maar nu was Hij echt weg. Zouden ze momenten van twijfel hebben gekend? Misschien kenden ze wel momenten van verdriet en eenzaamheid.

Eenzaamheid is een zeer universeel gevoel in een veranderende wereld. Wanneer we onze kinderen corrigeren, doen we dat vaak door het kind een time out te geven. Je zet het in een kamer zonder speelgoed, helemaal alleen. Kinderen vinden dat afschuwelijk. Omdat het mensen zijn. Dat is het unieke aan mensen: we hebben elkaar nodig. Dat klinkt als een dooddoener als je eenzaam bent. Dan wil je een tastbare God. Toch is het vaak zo dat we God juist vinden in (onze) eenzaamheid.

Er is een oude wijsheid genaamd de via negativa. Een manier om dichter bij God te komen door dingen uit je leven te verwijderen. Zoals je onkruid weghaalt zodat het pad weer vrijkomt, zo verwijder je de obstakels die tussen jou en God in staan. En dan gebeurt er iets wonderbaarlijks: eenzaamheid wordt dan afzondering en je wordt geraakt door de Heilige Geest. Misschien vind je dit lastig, maar hoe meer je het doet des te minder angst, verveling en eenzaamheid je voelt. Als je eerst naar God gaat voordat je naar mensen gaat en je laat vullen met de dingen van Hem, dan heb je ook wat om uit te delen. Net als bij de wonderbaarlijke spijziging.