Op de bres

"Ik heb tevergeefs gezocht naar iemand die de muur van rechtvaardigheid weer zou kunnen opbouwen, iemand die op de bres zou kunnen staan om u te beschermen tegen mijn vernietigend oordeel. Maar Ik heb niemand gevonden" (Ezechiël 22:30, HTB).

Hier spreekt Gods hart. Hij zoekt naar iemand die op de bres wil springen voor anderen. Iemand! Die wil instaan voor zijn of haar gelijken!

Alsof God zegt: ‘Ik geef om mensen ... Zijn er ook mensen die geven om mensen? Is er iemand?’

Wat een dilemma: God ziet niemand. Niemand die voor de ander instaat, niemand die het oordeel afwendt. Nu komen de daden van de mensen op hun eigen hoofd terecht (zie Ezechiël 22:31).

Was er maar iemand die voor de mensen zou instaan ... De liefde tussen mensen onderling is God net zoveel waard als zijn eigen liefde voor mensen. Als geen mens de mensheid wil, lijkt het alsof God ook afhaakt.

Maar toch niet. Er is iemand. Iemand die tussenbeide wil treden. Die als lotgenoot voor lotgenoten wil instaan. Hij wil die mensen wél, hoezeer die ook teleurstellen en in de min staan. "Hier ben ik, in de wet werd al over mij geschreven. Mijn hele hart verlangt ernaar uw wil te doen, mijn God. Uw wet is mijn leven" (Psalmen 40:8-9, HTB).

Iemand? Daar is Jezus! De barmhartige Samaritaan. De koninklijke dienaar. De grote hogepriester. En achter Hem aan komt een uitverkoren geslacht, een koninkrijk van priesters, een heilige natie die gegrepen is door zijn genade en ook weer op de bres staat voor al die andere mensen (zie 1 Petrus 2:9).

Wat wil ik daar graag tussen staan!