Een reis in het ongewisse

"Maar Jona maakte zich op om te vluchten naar Tarsis, weg van het aangezicht des HEREN, en hij ging naar Jafo en vond een schip, dat naar Tarsis zou gaan; hij betaalde de vrachtprijs daarvan en ging scheep om met hen naar Tarsis te gaan, weg van het aangezicht des HEREN" (Jona 1:3, NBG51).

Als kind al vond ik met een boot naar de overzijde varen een groot avontuur. De hele tocht van Den Helder naar Oudeschild op Texel keek ik over de reling naar het kleurenpalet van de Waddenzee en droomde ik weg.

Als Jona op een vrachtboot vanuit Jafo vertrekt, gaat hij niet op een plezierreisje. Zijn doel is niet vergezichten te zien, de kusten van Cyprus, Kreta en Sicilië te bewonderen of mensen te ontmoeten voor een levenslange vriendschap. Net als mensen die nu in rubberbootjes de Middellandse Zee oversteken dat niet doen om van het uitzicht te genieten.

Net als zij kan Jona niet meer terug. Hij is weggevlucht voor de ontmoeting met God en hij is op de loop voor zijn opdracht. ‘Hij ging naar Jafo,’ zo staat in een andere vertaling. Het Hebreeuwse werkwoord in dit zinnetje betekent eigenlijk: afdalen. Jona daalt letterlijk af van het hoger gelegen Jeruzalem. Dit afdalen is ook een afdwalen. Jona vervreemdt zich van zijn oorsprong en achtergrond. Om zijn hachje te redden is hij bereid dat alles op te geven.

Na betaling ‘ging hij aan boord’. Opnieuw staat hier het Hebreeuwse werkwoord voor ‘afdalen’. Jona daalt af van de kade in het schip, maar daarmee dwaalt hij steeds verder weg. De overtocht kan beginnen.

Er zijn fasen in het mensenleven die aanvoelen als een reis in het ongewisse. Je moet verder, maar weet niet wat de reis je zal brengen of welke ontmoetingen je te wachten staan. De grote vraag is dan: waar vertrouw je op?