Dzieje 20
20
1 # Dz 14,22 Gdy rozruchy ustały, Paweł zgromadził uczniów PAŃSKICH, dodał im otuchy i po pożegnaniu wyruszył w drogę do Macedonii. 2Przemierzając kolejne krainy, wszędzie nauczał o Chrystusie. W końcu dotarł do Grecji. 3#Dz 9,23‐24; Dz 23,12; 2 Kor 11,26; 1 Tes 2,14Tam spędził trzy miesiące#Paweł napisał wówczas List do Rzymian. Prawdopodobnie w tym czasie ponownie przebywał w Koryncie.. Gdy zamierzał odpłynąć do Syrii, jacyś Żydzi przygotowali na niego zasadzkę, o której jednak został w porę uprzedzony. Postanowił zatem wrócić lądem przez Macedonię#Apostoł wyruszył wtedy na północ Peloponezu, aż do Neapolis i Filippi.. 4#Dz 19,22.29; Dz 21,29; Rz 16,21.23; Ef 6,21; 2 Tm 4,20; Tt 3,12W podróży towarzyszyli mu przedstawiciele lokalnych społeczności: Sopater, syn Pyrrusa, z Berei oraz Tesaloniczanie: Arystarch i Sekundus. Byli z nim również Gajus z Derbe oraz Tymoteusz, a także przedstawiciele wspólnot z Azji#Prawdopodobnie byli to przedstawiciele lokalnych wspólnot chrześcijańskich wydelegowani, by towarzyszyć Pawłowi w podróży do Jerozolimy.: Tychik i Trofim. 5#Dz 16,8Wszyscy wspomniani poszli przodem i mieli nas oczekiwać w Troadzie#Łukasz ponownie wraca do narracji prowadzonej w 1 os. liczby mnogiej, co sugeruje, iż on sam ponownie dołączył do grupy Pawła. Troada była najbardziej wysuniętym na zachód portem starożytnej Azji.. 6#Dz 16,8My natomiast pozostaliśmy w Filippi. Wypłynęliśmy dopiero po święcie Paschy#Dosł. „Święcie Przaśników”. Chodzi tu o żydowskie święto obchodzone na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. Trwa ono 7 dni i zawsze zaczyna się 15. dnia miesiąca nisan. Wszystko wskazuje na to, że Paweł wyruszył w drogę w poniedziałek po Święcie Paschy, a dotarł do Troady w sobotę (środek kolejnego szabatu). Podczas następnego szabatu miały miejsce wydarzenia opisane od wiersza 7. i piątego dnia dotarliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem kolejnych dni.
7 # Dz 2,42.46 Tam w szabat#Trwają dyskusje między interpretatorami co do przekładu słów mia ton sabbaton. Mia jest liczebnikiem głównym, więc raczej chodzi o to, iż spotkanie to miało miejsce podczas żydowskiego szabatu (pierwszego po przybyciu Pawła do Troady, a zarazem ostatniego, gdyż następnego dnia rano Paweł miał już odpłynąć). Nie jest to nic nadzwyczajnego, gdyż Paweł miał w zwyczaju nauczać podczas żydowskich szabatów. Poza tym spotkanie następnego dnia nie było możliwe z uwagi na harmonogram podróży Apostoła. Nic też nie stało na przeszkodzie, by zebrani bracia właśnie tego dnia mogli dzielić się chlebem. Mogli to przecież czynić każdego dnia. W tej sprawie nie obowiązywało żadne prawo. Są jednak interpretatorzy twierdzący, że mia ton sabbaton znaczy „pierwszego dnia po szabacie”. zebraliśmy się na dzieleniu się chlebem#Dzielenie się chlebem – chodzi o tę część spotkania uczniów Chrystusa, kiedy po posłudze Słowa i wielbieniu Boga, zgodnie z poleceniem Jezusa, rozdzielali między sobą chleb i wino (mieli tzw. agapę).. Ponieważ Paweł chciał omówić jeszcze wiele pilnych spraw, spotkanie bardzo się przeciągnęło, a około północy zdarzył się wypadek. 8W górnej sali domu, w którym się zebraliśmy, paliło się wiele kaganków#Warto zadać pytanie, na co Łukasz chciał zwrócić uwagę, dodając ten szczegół. Każdy, kto przez wiele godzin siedział w źle wentylowanej sali z dymiącymi kagankami, wie, że w takim miejscu zaczyna brakować tlenu. Nic więc dziwnego, że wspomniany dalej Eutych siedział w oknie – choćby dla zaczerpnięcia tchu. Najwyraźniej jednak nie uratowało go to od przemożnej senności, której się poddał.. 9W jednym z okien siedział młodzieniec imieniem Eutych. Chłopiec, znużony przedłużającym się nauczaniem Pawła, zapadł w głęboki sen i runął w dół z wysokości trzeciego piętra. Gdy go podniesiono, wydawał się martwy. 10Paweł z innymi zbiegł szybko na dół, by sprawdzić, co się z nim stało. Kiedy przyłożył ucho do piersi młodzieńca, uspokojony rzekł:
— Nie czyńcie wrzawy! Życie go nie opuściło!
11Po tym wydarzeniu wrócił na górę, gdzie podzielił chleb i rozdał go między braci. Przemawiał jeszcze długo – aż do świtu. Prosto stamtąd wyruszył w dalszą drogę, 12a żywego młodzieńca odprowadzono do domu. Wydarzenie to okazało się dla wszystkich niezwykle krzepiące.
13Zaraz potem wsiedliśmy na statek i popłynęliśmy do Assos#Assos – miasto portowe, które, podobnie jak Troada, leży nad Morzem Egejskim. Z Troady do Assos droga lądowa ma długość ok. 40 km. Jej pokonanie bez obciążeń nie stanowiło problemu, dlatego bagaże wraz z resztą zespołu Pawła zostały zaokrętowane już w Troadzie., skąd, zgodnie z poleceniem Pawła, mieliśmy go zabrać. On sam bowiem postanowił udać się tam pieszo. 14Z Assos już razem popłynęliśmy do Mityleny#Mitylena – główne miasto na wyspie Lesbos, na południe od Assos.. 15#2 Tm 4,20Nazajutrz opuściliśmy to miasto i pożeglowaliśmy wzdłuż wyspy Chios. Kolejnego dnia przybiliśmy do Samos#Chios i Samos – kolejne duże wyspy na południe od Lesbos., a następnego do Miletu#Milet – nadmorskie miasto na południe od Efezu.. 16#Dz 18,21Paweł celowo minął Efez bokiem, gdyż nie chciał tracić w Azji zbyt wiele czasu. Spieszył się bowiem, aby – jeśli tylko byłoby to możliwe – zdążyć do Jerozolimy na dzień Pięćdziesiątnicy#Inaczej „Zielone Święta” – święto przypadające po siedmiu tygodniach od pierwszego dnia Paschy..
17 # Dz 18,21 Z Miletu wysłał do Efezu#Odległość między Miletem a Efezem wynosi ok. 80 km, a droga wiodła przez górzyste tereny. To oznaczało w najlepszym razie konieczność poczekania przynajmniej 5‐6 dni na przybycie do Pawła delegacji z Efezu. posłańca z zaproszeniem dla zwierzchników tamtejszej społeczności wierzących. 18#Dz 18,19‐21; Dz 19,1‐41; Flp 2,3; 1 Tes 1,5; 1 Tes 2,10‐12Kiedy przybyli, tak do nich przemówił:
— Bracia, doskonale wiecie, jak żyłem. Mieszkałem przecież u was od pierwszego dnia, gdy przybyłem do Azji. 19#Dz 20,3; 2 Kor 1,8‐9; 2 Kor 11,23‐31W tym czasie służyłem PANU z całą pokorą. Ze łzami znosiłem wszelkie doświadczenia, jakie mnie dotykały z powodu zasadzek zastawianych na mnie wszędzie przez moich rodaków uważających się za ludzi religijnych#Paweł używa tu w oryginale określenia „Judejczycy” (gr. Judaioi). Aby lepiej zrozumieć napięcie, jakie panowało między Judejczykami a innymi klanami żydowskimi, patrz przypis do J 7,11.. 20#Dz 20,27; 2 Tm 4,2Nigdy nie uchylałem się od czynienia tego, co było pożyteczne. Nauczałem was jak mogłem: i publicznie, i po domach. 21#Dz 2,38; Dz 26,18Wzywałem wszystkich – tak Żydów, jak i nie‐Żydów – do opamiętania się i zwrócenia ku Bogu. Każdemu tłumaczyłem, by swoją ufność złożył w PANU naszym, to znaczy w Jezusie.
22 # Dz 19,21 A teraz, mając w sercu przemożne pragnienie odwiedzenia Jerozolimy, jadę tam niepewny, gdyż nie wiem dokładnie, z czym przyjdzie mi się tam zmierzyć. 23#Dz 1,8; Dz 9,16; Dz 21,4.11Od pewnego bowiem czasu w każdym z odwiedzanych miast Duch Świętego Boga#Gr. TO PNEUMA TO HAGION. mówi mi, iż w Jerozolimie doświadczę jedynie udręk i więzienia#Por. Dz 21,4 oraz Dz 21,11.. 24#Dz 21,13; Flp 2,162 Tm 4,7W sumie jednak nie jest istotne, co tam ze mną się stanie, gdyż zależy mi wyłącznie na jednym – abym godnie dokończył biegu mego życia, realizując zadanie, które otrzymałem od PANA. Bardzo pragnę, by Dobra Wiadomość o Bożej łaskawości, jaka została nam okazana w Jezusie, została w końcu wszędzie ogłoszona.
25Dzisiaj jednak wiem już z całą pewnością, że wy – pośród których spędziłem tak wiele czasu, głosząc Boże Królestwo – nie zobaczycie mnie więcej. 26#Dz 18,6Dlatego teraz pragnę wam uroczyście oświadczyć, że nie jestem winien niczyjego potępienia#Dosł. „niczyjej krwi”. W sensie formalnym Paweł był winien śmierci nie tylko Szczepana, ale i wielu innych uczniów PANA. Tu jednak wspomina o czymś innym. Odnosi się nie do śmierci fizycznej, ale do śmierci wiecznej (do potępienia na wieki). W tej perspektywie patrzy on na zadanie głoszenia Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie, jakie otrzymał od PANA. Apostoł rozumiał doskonale, że ewentualne jego zaniedbania w tej dziedzinie skutkowałyby nie tylko skazaniem kogoś na wieczne potępienie, ale także jego osobistą odpowiedzialnością (por. Ez 3,16‐21 oraz 1 Kor 9,16) jako herolda wartości, którą jest Dobra Wiadomość o ratunku w Chrystusie. Apostoł podkreśla w ten sposób, iż uczynił wszystko, by każdego, kogo tylko się dało, skłonić do przyjęcia Wspaniałej Wiadomości o ratunku, jaki jest w Chrystusie.. 27#Dz 20,20Nie uchylałem się bowiem od głoszenia całej woli Boga nie tylko wam, ale wszystkim. 28#Iz 43,21; J 21,15‐17; 1 Tm 4,16; 1 P 2,9; 1 P 5,1‐3Teraz wy przejmijcie ode mnie ów obowiązek czuwania nie tylko nad sobą, ale i nad owczarnią, w której Duch Świętego Boga#Gr. TO PNEUMA TO HAGION. ustanowił was zwierzchnikami, abyście zdrową nauką karmili tę społeczność, którą Bóg nabył własną krwią#Paweł użył tu porównania do targu niewolników, na którym dokonało się nabycie (wykup) kobiety niewolnicy, aby mogła się stać oblubienicą (małżonką) swego wykupiciela. Tą Oblubienicą, którą Bóg wykupił własną krwią, jest ekklesia (społeczność Ludu Bożego trwającego w wierze, kościół, wspólnota wierzących). Sformułowanie: „Bóg nabył własną krwią”, jest niezwykle silnym potwierdzeniem tego, że Paweł jasno rozumiał, iż w osobie Chrystusa objawił się sam Bóg Wszechmogący, znany ze ST jako JHWH, który, przyjmując ludzkie ciało, stał się Człowiekiem – Jezusem z Nazaretu – i poniósł na krzyż grzech świata, wylewając krew za odkupienie ludzkości.. 29#Mt 7,15; Mt 10,16; J 10,12; 2 P 2,1‐2Wiem również, że po moim odejściu wkradną się między was fałszywi nauczyciele, którzy, niczym wilki drapieżne, będą chcieli zniszczyć powierzone wam stado. 30#Ga 4,17; 1 J 2,18‐19Co gorsza, także spośród was wyłonią się tacy, którzy będą głosić przewrotne nauki i zwodzić uczniów PANA. 31#Mk 13,35.37; Dz 19,10; 1 Tes 2,11; 1 P 5,8‐9Dlatego bądźcie czujni, mając w pamięci to, jak nieustannie przez trzy lata, dniem i nocą, czasami ze łzami w oczach, pouczałem każdego z was.
32 # Dz 26,18; Ef 1,18; Kol 1,12; Kol 3,24; Hbr 12,14 Teraz zaś powierzam was Bogu, nalegając, byście trzymali się Jego łaski, trwając w Jego Słowie. Tylko ono bowiem jest w stanie zbudować w was charakter Chrystusowy i doprowadzić do dziedzictwa, jakie czeka tych wszystkich, którzy poddają się uświęceniu#Por. Hbr 12,14.. 33#1 Sm 12,3; Mt 10,8; 1 Kor 9,11‐12; 2 Kor 7,2; 2 Kor 12,14‐17Postępujcie jak ja, pamiętając, że nigdy nie pożądałem ani srebra, ani złota, ani czyichkolwiek dóbr. 34#Dz 18,3; 1 Kor 4,12; 1 Tes 2,9; 2 Tes 3,10Dobrze zresztą wiecie, że na potrzeby, które miałem ja albo moi towarzysze, uczciwie pracowałem. 35#Mt 10,8; 1 Kor 11,1; Ef 4,28; 1 Tes 4,11Podejmując zaś trud zarobkowania, starałem się świecić przykładem, pokazując, iż zawsze trzeba pomagać słabszym. Przypomnijcie sobie zresztą słowa Jezusa, naszego PANA, który powiedział, że
„prawdziwe szczęście kryje się w dawaniu, a nie w braniu” # Ta wypowiedź Jezusa nie została odnotowana przez żadnego z czterech ewangelistów. Paweł najprawdopodobniej usłyszał o niej podczas jednej z rozmów, jakie odbywał z innymi Apostołami. .
36 # Dz 21,5 Po tych słowach ukląkł i modlił się ze wszystkimi. 37#Rz 16,16; 2 Kor 13,12; 1 P 5,14Na koniec wielki płacz#O tych łzach Apostoł Paweł wspomina w 2 Tm 1,4. podniósł się wśród zebranych. Obejmowali Pawła i serdecznie go tulili. 38#Dz 20,25Najbardziej boleli z tego powodu, iż powiedział, że więcej już go nie zobaczą. Następnie wszyscy odprowadzili go na statek.
Obecnie wybrane:
Dzieje 20: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.