Dzieje Apostolskie 4
4
Uwięzienie Piotra i Jana
1A gdy oni przemawiali do ludu, naszli ich kapłani,#4:1 Ci kapłani, którzy tego tygodnia służyli w świątyni (Łk 1:23). dowódca straży świątynnej#Łk 22:4, 52; Dz 5:24, 26#4:1 Tj. drugi rangą po arcykapłanie (Dz 5:24-26; Łk 22:4, 52). Nad bezpieczeństwem świątyni czuwały na zmiany 24 oddziały lewitów (Dz 4:1L). oraz saduceusze,#Mt 22:23; Dz 5:17; 23:8#4:1 Saduceusze, Σαδδουκαῖοι, צַּדּוּקִים (tsadduqim): stronnictwo, którego członkowie wywodzili się głównie z linii kapłańskiej i należeli do osób zarządzających świątynią. Nie wierzyli oni w zmartwychwstanie i Mesjasza, a za wiek mesjański, czas doskonałości, uważali okres, w którym żyli i za którego utrzymanie czuli się odpowiedzialni. Jeden z ich grona, arcykapłan, przewodniczył Sanhedrynowi (Dz 5:17; 23:6-8; por. Mt 22:23-33). Od czasów Jana Hyrkanusa I (135-104 r. p. Chr.) dystansowali się oni od faryzeuszów (Dz 4:1L). 2zaniepokojeni, że nauczają lud i ogłaszają zmartwychwstanie#Mk 12:18; Łk 20:27; Dz 2:24; 17:18; 23:8 umarłych w Jezusie,#4:2 Zwiastowanie o Jezusie zawsze będzie oburzało kręgi przywódcze. Powodem jest inność i wolność wierzących, ich niezależność od świata (Łk 6:22; J 15:18-21; 17:14-15; Ef 3:20) oraz umiłowanie prawdy (J 17:16-17). W opisywanym wypadku prawda o zmartwychwstaniu podważała niewiarę saduceuszy w zmartwychwstanie, a ponieważ zarządzali oni świątynią, aresztowali Piotra i Jana. Nie podobało im się, że nadal mówi się o Tym, do którego śmierci się przyczynili. 3i schwytali ich w ręce#4:3 Idiom: narzucili na nich ręce, ἐπέβαλον αὐτοῖς τὰς χεῖρας. i osadzili pod strażą#Łk 21:12; Dz 5:18 do następnego dnia; był już bowiem wieczór. 4Wielu zaś z tych, którzy usłyszeli to Słowo, uwierzyło, a liczba mężczyzn doszła do około pięciu tysięcy.#Dz 2:41, 47; 5:14; 6:1, 7; 11:21, 24; 14:1; 21:20
Piotr i Jan przed Sanhedrynem
5Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa#Łk 23:13#4:5 Sanhedryn, Wysoka Rada, w Jerozolimie, stanowiła rodzaj żydowskiego senatu. Liczyła od 70 do 100 członków (liczba 71 uchodziła za właściwą). Przewodniczył jej arcykapłan. Ta sama Rada oskarżała Jezusa przed Piłatem (Łk 22:66). Za okupacji rzymskiej nie miała ona prawa wydawać wyroków śmierci, mógł to czynić jedynie rzymski namiestnik. 6oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz,#Mt 26:3; Łk 3:2; J 11:49; 18:13-14, 24 Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.#4:6 Annasz, Ἅννας, חָנָן (chanan), czyli: łaskawy, był arcykapłanem w 6-15 r. po Chr., lecz został przez Rzymian zdjęty z tego stanowiska i zastąpiony przez własnego syna Eleazara (czyli: Bóg moim wsparciem), następnie przez zięcia Kajfasza (Καϊάφας, קַיָּפָה, qajjafaʰ, czyli: kamień) zwanego też Józefem (18-36 r. po Chr.). Annasz jednakże wciąż uchodził za najwyższego kapłana (Łk 3:2; por. J 18:13, 24). Annasz i Kajfasz walnie przyczynili się do skazania Jezusa na śmierć (J 18:24, 28). Jan to być może syn Annasza wyświęcony na arcykapłana w 36 r. po Chr. Aleksander (Ἀλέξανδρος, czyli: obrońca mężczyzn) jest nam bliżej nieznany. 7Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście?#Mt 21:23; Mk 11:28; Łk 20:2
8Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,#Mt 10:19-20; Mk 13:11; Łk 12:11-12; Dz 6:3, 5; 7:55; 9:17; 11:24; 13:9#4:8 Piotr był pod wpływem Ducha, pod. jak Paweł w Dz 13:9. Jezus pozostawił nam obietnicę na czas przesłuchań: Mt 10:19-20. powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! 9Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa#Dz 3:2, 7-8 [wyświadczonego] słabemu#4:9 słaby, ἀσθενής, ozn. również osobę chorą i upośledzoną fizycznie. człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,#4:9 zbawiony, σέσωται, ozn. też: uratowany, uzdrowiony, ocalony. 10to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu,#Dz 3:6, 16 którego wy ukrzyżowaliście,#Dz 2:23, 36; 5:30; 10:39 a którego Bóg wzbudził z martwych#Dz 2:24, 32; 3:15; 5:30; 10:40; 13:30; 17:31 – w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy. 11On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.#Ps 118:22; Iz 28:16; Mt 21:42; Mk 12:10; Łk 20:17; Ef 2:20; 1P 2:7#4:11 Ps 118:22 był cytowany też przez Jezusa w: Mt 21:42; Łk 21:17; por. 1P 2:7 z Rz 9:33; Iz 28:16. 12Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni.#Mt 1:21; Łk 24:47; Dz 2:21; 10:43
13I gdy tak przyglądali się śmiałości#4:13 śmiałość, παρρησία, l.: odwaga, zdecydowanie, bezpośredniość, swoboda, zob. Dz 2:29; 4:29; 28:31. Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,#4:13 Dość powszechne wówczas szkoły przeciwdziałały analfabetyzmowi, uczniowie jednak nie byli tak wykształceni jak faryzeusze (Dz 4:13L). zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem; 14patrząc zaś na uzdrowionego człowieka,#Dz 3:8-9 który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko. 15Polecili im więc opuścić Sanhedryn#Mt 5:22; Dz 5:21, 27, 34-35; 6:12; 22:30; 23:1 i naradzali się między sobą. 16Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy#J 11:47; 12:18-19 i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć; 17lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili. 18Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa.#Dz 5:28, 40 19Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać#4:19 słuchać, ἀκούω, l. być posłusznym. bardziej was czy Boga – osądźcie.#Dz 5:29#4:19 Dz 4:19; 5:29 stawiają wolę Bożą ponad prawem ludzkim. 20My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić#Jb 32:18; Jr 20:9; Am 3:8 o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.#Dz 22:15; 1J 1:1-3 21Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać – z powodu ludu,#Mt 21:26; Łk 20:19; Dz 5:26 wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało; 22gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.
Uwolnienie Piotra i Jana i modlitwa wspólnoty Kościoła
23A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi. 24Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,#4:24 Władca, δεσπότης, pan niewolników i sług (1Tm 6:1; 2Tm 2:21; Tt 2:9; 1P 2:18). W taki sposób Symeon zwrócił się do Boga (Łk 2:29). To słowo również w 2P 2:1; Jd 4; Obj 6:10. Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię,#Wj 20:11; Ne 9:6; Ps 146:6 i morze, i wszystko, co w nich jest, 25który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego:#Ps 2:1-2
Dlaczego zawrzały # 4:25 Lub: parsknęły gniewem , φρυάσσω. narody,
a ludy uknuły próżności?
26 Powstali królowie ziem
i zeszli się razem przełożeni
przeciw Panu i przeciw Jego
Chrystusowi. #
Dz 3:18
# 4:26 Cytat Ps 2:1-2 za G.
27Zeszli się#Mt 26:3-4 bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi,#Dz 3:13; 4:30 którego namaściłeś:#Iz 61:1; Łk 4:18; Dz 10:38; Hbr 1:9 Herod#4:27 Herod Antypas, tetrarcha Galilei i Perei w latach 4 p. Chr.-39 po Chr. (Łk 23:7-15). i Poncjusz Piłat#Łk 3:1; 23:12; 1Tm 6:13#4:27 Prokurator Judei z ramienia Rzymian w latach 26-36 po Chr. (Łk 23:1-24). z poganami i plemionami Izraela, 28aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.#Iz 46:10; Dz 2:23#4:28 Bóg nie zmusił Heroda i Piłata do określonego zachowania, On bowiem nie zmusza ludzi do czynów dla nich zgubnych (zob. Jk 1:13) – ale o to, że ich postępowanie mieściło się w Bożych planach. 29A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą,#Dz 4:13, 31; Ef 6:19 30gdy Ty wyciągasz rękę#Ps 138:7 do leczenia i by działy się znaki i cuda#Dz 2:22, 43 przez imię#Mk 16:17; Dz 3:6 świętego Sługi Twego, Jezusa.#Dz 4:27
31A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce,#Ps 77:19; Dz 16:26 na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,#Dz 2:4#4:31 Nie był to ponowny chrzest w Duchu Świętym, ale kolejne napełnienie – do śmiałej ewangelizacji. Wierzący mają przywilej życia w pełni Ducha, zob. Dz 2:44; Ef 5:18; 2Tm 1:5-9. i mówili Słowo Boże z ufną odwagą.#Dz 4:13, 29
Codzienne życie wierzących
32A u rzeszy tych, którzy uwierzyli, było jedno serce i dusza#2Krn 30:12; Flp 1:27; 2:2; 1P 3:8 i ani jeden nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.#Dz 2:44#4:32 Życie wierzących cechowały: (1) jedność, harmonia, jednomyślność, wzajemny szacunek – oparte nie na organizacji, ale na naturze życia w Chrystusie (J 17:21-22; 1Kor 3:3-8; Flp 2:2; por. Dz 4:12); (2) wspólnota dóbr – gdy decydujemy się iść za Jezusem, stajemy się częścią ogromnej rodziny; nasz majątek i możliwości stają się częścią skarbu Kościoła; to, co posiadamy, pozostaje w naszej gestii, po to, byśmy tym jak najmądrzej zarządzali (zob. Dz 5:4; Ef 4:28; 1Tm 6:6-7,17-18); (3) składanie świadectwa (Dz 4:33; Mt 28:19-20); (4) troska o potrzeby materialne biednych (Dz 4:34; 1J 3:16-17). 33Przy tym apostołowie z wielką mocą#Dz 1:8; 6:8 składali świadectwo#Dz 2:40; 8:25 o zmartwychwstaniu Pana Jezusa,#Dz 4:2#4:33 Zmartwychwstanie było jednym z głównych tematów zwiastowania apostołów. a wielka łaska#Dz 11:23; 13:43; 14:3, 26; 15:11, 40; 18:27; 20:24, 32; Rz 3:24 spoczywała na nich wszystkich. 34Nikt też między nimi nie cierpiał niedostatku,#2Kor 8:14-15 ci bowiem, ilu ich było właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je,#Łk 12:33 przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży#4:34 Postępowanie takie nie było wówczas koniecznością (Dz 5:4). Było ono wyrazem spontaniczności. Niektórzy postrzegają je jako błąd, twierdząc, że doprowadziło do zubożenia kościoła w Jerozolimie; inni uważają je za przygotowanie Kościoła do ewangelizacji świata (zob. Mk 10:21). NP nigdzie nie czyni ze sprzedaży dóbr zasady. Za to dobitnie przemawia za ich wykorzystaniem dla Królestwa Bożego (Ef 4:28; Flm 1-2). 35i kładli je u stóp apostołów; i rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.#Dz 2:45; 5:2#4:35 Wierzący winni być pracowici (Ef 4:28).
Przykłady ofiarności Szczerość Barnaby i obłuda Ananiasza i Safiry
36Józef zaś, nazwany przez apostołów Barnabą,#Dz 11:22, 24, 30; 1Kor 9:6; Ga 2:1, 9, 13; Kol 4:10 co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty, Lewita#Lb 8:19 rodem z Cypru,#Dz 15:39; 27:4#4:36 Józef, Ἰωσήφ, יוֹסֵף, czyli: dodający (Bóg), zwany Barnabą, opisany jest w Dz 9:27 jako ten, który wyciągnął rękę do Pawła; w Dz 11:22-25 jako przedstawiciel apostołów, człowiek dobry, pełen Ducha i wiary, jako ten, który w Tarsie odszukał apostoła Pawła; w Dz 13:1-4 jako prorok i nauczyciel wspólnoty w Antiochii; w Dz 13:4-6 jako towarzysz podróży Pawła i rzecznik atakowanych; w Dz 15:37-39 jako protektor Marka i oponent Pawła. Barnaba jest przykładem tego, (1) że wyzbycie się dóbr jest uwolnieniem się do rzeczy lepszych; (2) że w życiu trzeba stawiać na Bożą pełnię. 37po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.
Obecnie wybrane:
Dzieje Apostolskie 4: SNPD4
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Polish Bible © Ewangeliczny Instytut Biblijny, 2018
Wydanie cyfrowe przy współpracy z Platformą SzukajacBoga.pl. Dodatkowe informacje o SNP oraz wykaz skrótów użytych w przypisach znajdziesz klikając poniżej