Potrzeba więziPrzykład

Kiedy Bóg stworzył świat, popatrzył na wszystko, co uczynił i stwierdził: „To jest dobre”. Po czym zauważył, że człowiek jest samotny, niespełniony i niekompletny. Wtedy powiedział: „Niedobrze jest… być samemu” i uczynił Ewę, pierwszą kobietę. Faktem jest, że nikt z nas nie może rozwinąć swojego potencjału w pełni, jeśli nie ma wspierających, życiodajnych relacji. Oto przykład: w dwunastostopniowym programie zdrowienia terapeuta wykonuje tylko 10 procent pracy jako doradca. Za dziewięćdziesiąt procent procesu zdrowienia odpowiedzialni są członkowie grupy poprzez wzajemne interakcje, stawianie sobie wyzwań, wspieranie się i pocieszanie.

Jesteśmy kształtowani przez innych! Właściwe osoby pomagają ci stać się najlepszą wersją siebie, a ty możesz zrobić to samo dla nich. Widzą cię takim, jakiego ty sam często siebie nie widzisz, dodają otuchy, gdy robisz postępy w rozwoju i będą z tobą szczerzy, gdy oddalisz się od celu. Najwyższa i najlepsza forma takiej relacji określana jest w Piśmie Świętym jako „społeczność Ducha” (Filipian 2:1; zob. 2 Koryntian 13:13 i 1 Jana 1:6). Jest to nie tylko więź społeczna czy intelektualna, ale głęboka więź duchowa, dzięki której kwitniemy.

To jak różnica między pszczołami a motylami. Motyle pokrywają większy obszar, ale pszczoły zbierają więcej miodu. Dlaczego? Ponieważ nie tylko na chwilę lądują na kwiatku, ale pozostają tam i wydobywają życiodajny nektar. Bóg podarował Dawidowi Jonatana, a Noemi – Rut. Chce, abyś i ty miał obok takie osoby, dlatego porozmawiaj z Nim o tym dzisiaj.

Chcesz w naturalny sposób rozmawiać o Bogu, aby pomagać spotkanym osobom zrozumieć przesłanie o Jezusie i prowadzić ich do nawiązania osobiste relacji z Nim? Zapraszamy Cię do darmowego kursu online Jak rozmawiać o Bogu?