Versete biblice populare din Lúcás 12

Împărtășește

Bígí sibh-se ullamh freisin, óir is ar an uair nach síleann sibh a thiocfaidh Mac an Duine.”

Ach déanaigí a ríocht sin a lorg, agus tabharfar daoibh na nithe úd chomh maith.

Dúirt sé leo ansin: “Bígí ar bhur gcoimeád go haireach ar an uile shórt sainte, óir, fiú amháin an té a mbíonn raidhse aige, ní thugann a chuid maoine aon áirithe ar a shaol dó.”

Óir, san áit a mbíonn bhur stór, is ann a bheidh bhur gcroí freisin.

Cé agaibh a dʼfhéadfadh, trí bheith ag déanamh imní aon bhan-lámh amháin a chur le fad a shaoil?

Dúirt sé lena dheisceabail: “Sin é an fáth a n-abraim libh: ná bígí imníoch faoi bhur mbeatha i dtaobh bia, ná faoi bhur gcorp i dtaobh éadaigh.

Ní hea, ach fiú amháin ribí bhur gcinn, tá siad uile comhairthe. Ná bíodh aon eagla oraibh; is mó is fiú sibh ná dá mhéad na gealbhain.

Ná bíodh eagla oraibh, a thréad bheag, óir ba ghnaoi le bhur nAthair an ríocht a thabhairt daoibh.

Breathnaígí na fiacha dubha: ní dhéanann siad síolchur ná fómhar, níl teach stórais acu ná scioból; agus tugann Dia bia dóibh. Nach mó is fiú sibh-se ná an éanlaith?

Sibh-se, mar an gcéanna, ná bígí ag lorg bhur mbia ná bhur ndí, agus ná bígí do bhur gcrá féin.

An lus ar an mbán a bhíonn ann inniu agus atá le caitheamh sa sorn amárach, má éadaíonn Dia mar sin é, nach móide go mór dó sibh-se a éadú, a lucht an bheagán creidimh!

Níl aon ní i bhfolach nach bhfoilseofar, ná aon ní faoi cheilt nach mbeidh fios air.