توریت شریف: پَیدایش 18
18
1اِک دیہاڑے، جس ویلے حضرت اِبراہِیم دیہاڑی گرمی وِچ اپݨے تمبو نے مُونہے اگے بیٹھے وے سݨ، رب مَمرے نے بڑے درختاں نے نیڑے اُنہاں اپر ظاہِر ہویا. 2فِر حضرت اِبراہِیم اپݨی نظر اُپر کری کے تکیا کہ ترَے بندے اُنہاں نے سامݨے کھلتے وے سݨ۔ او اُنہاں کی تکی کے تمبو نے مُونہے اگوں اُٹھی کے مِلݨے واسطے دوڑے، تے سِر نیواں کری کے زِیمی تک چُہکے۔
3اُنہاں آخیا، ”اے مہاڑے مالک، جے مہاڑے اپر کرم کرو، تے تُساں اپݨے بندے کولوں اگے نہ جاؤ۔ 4بلکہ تھوڑا جیا پاݨی آݨݨ دیو، تے فِر پیراں کی تہوئی کے اُس درختے تھلے ارام کرو. 5تُساں اِتھوں لنگݨے پئے او، اِس واسطے مِکی کُج کھاݨے واسطے آݨݨ دیو. فِر تُساں تازہ دم ہوئی کے اگے جُلیا.“
اُنہاں جواب دِتا، ”جِس طرح تُہاڑی مرضی۔“
6فِر حضرت اِبراہِیم تمبو وِچ اپݨے کہرے آلی بی بی سارہ کول دوڑی کے گئے تے آخیا، ”جلدی کر، بہوں سارا پَتلا تے سُہݨا آٹا کہنی کے گُن، تے روٹی پکا۔“
7فِر حضرت اِبراہِیم ڈنگراں دَر دوڑی کے گئے، تے اِک موٹا تازہ بچھہ آݨی کے اِک نوکرے کی دِتا تے آخیا، ”تاولا تاولا اِس کی کوئی کے پکا!“ 8فِر اُنہاں مکھݨ تے دُدھ تے جیہڑا ڈنگر کوئی کے پکوایا سی، اُنہاں اگے کھاݨے واسطے رخیا. تے آپوں اُنہاں کول درختے تھلے کھلی گئے، تے او کھاݨے رہے۔
9فِر اُنہاں حضرت اِبراہِیم کولوں پُچھیا، ”تُہاڑی کہرے آلی کُتھے اَے؟“
اُنہاں جواب دِتا، ”او تمبُو وِچ اَے۔“
10فِر اُنہاں وِچوں اِک بندے آخیا، ”میں اگلے سال اِسے ویلے ضرور تہاڑے کول فِر اچھساں، تے تہاڑی کہار آلی مُنڈا جمسی جمی رہی ہوسی.“
اے سارا کُج نیڑے ہی پِچھے تمبُو وِچ بی بی سارہ سُݨنے سݨ۔ 11تے حضرت ابراہیم تے بی بی سارہ ہُݨ بہُوں ہی بُڈھے ہوئی گئے سݨ، تے بی بی سارہ زیادہ بڈھے ہوݨے نی وجہ نال بچہ جمݨنے نے قابل نی سݨ۔ 12فِر او اپݨے آپے پر ہنسے، تے دِلے وِچ آخیا، ”اِتنی بُڈھی ہوݨے نے باوجود مہاڑی اے خوشی ہوئی سکݨی؟ تے مہاڑا کہرے آلا وی بُڈھا اے!“
13فِر رب حضرت اِبراہِیم کی پُچھیا، ”سارہ کِیئاں ہسی کے آخیا کہ ”میں بُڈھی ہوئی گئی آں تے کَے واقعی مہاڑا مُنڈا ہوسی؟“ 14کَے رب واسطے کوئی کم نامُمکِن اے؟ اِک سال بعد اِسے ویلے میں مُڑی اچھساں تے تُہاڑی کہار آلی کی پُتر جمی رہی ہوسی.“
15بی بی سارہ ڈری گئی سی، تے چہُوٹھ بولی کے آخݨ لغی، ”ناں، میں ناں ہسی.“
اُس بندے آخیا، ”اہاں، تُوں ضرور ہسی سیں.“
16فِر او بندے اُتھوں اُٹھے، تے اُنہاں شہر سدُوم نا رُخ کِیتا. حضرت اِبراہِیم اُنہاں کی روانہ کرنے واسطے اُنہاں نال گئے۔ 17فِر رب دِلے وِچ آخیا، ”میں اِبراہِیم کولوں او کم کِیئاں چھُپائی رخاں جیہڑا میں کرݨے آلا آں؟ 18اُس کولوں یقیناً اِک بڑی تے طاقتور قوم پیدا ہوسی، تے دُنیا نیاں ساریاں قوماں اُنہاں نی وجہ نال برکت کِہنسݨ. 19اُسے کی میں چُݨی کِہندا تانکہ او اپݨی اولاد تے اپݨے بعد نیاں نسلاں کی خُکم دے، کہ او رب نی رہ پر چلی کے سِدھے تے منصفانہ کم کرݨ. اگر او اِسرح کرسݨ، تے رب اِبراہیم نال اپݨا وعدہ پُورا کرسی.“
20فِر رب حضرت اِبراہِیم کی آخیا، ”سدُوم تے عمُورہ شہراں نی بُرائی نی وجہ تُوں لوکاں نی فریاد بہُوں بُلند ہوئی گئی اے، کِیئانکہ اُنہاں شہراں نے لوکاں نے غُناہ بہُوں بڑے ہوئی گئے اݨ. 21میں اُٹھی کے اُنہاں کول جاساں تانکہ تکاں کہ اے الزام واقعی سچ اݨ یا نی، جیہڑے مہاڑے کول پہنچے اݨ. جے اِسرح نی، تے میں اے جاݨنا چاہݨا.“ 22او بندے اُتھوں مُڑی کے شہر سَدُوم در ٹُری گئے، پر رب حضرت اِبراہِیم نال رہیا۔
23فِر حضرت اِبراہِیم رب کول اچھی کے اُس کی آخیا، ”تُوں واقعي چنگیاں کی وی مندیاں نال مارسیں؟ 24اے وی ہوئی سکݨا کہ اُتھے پَنجاہ چنگے ہوݨ، تے تُوں سارے شہر کی تباہ کریں؟ تُوں اُنہاں نی خاطر دُویاں کی ناں چھوڑسیں؟ 25اے کِسرح ہوئی سکݨا کہ تُوں بے غُناہواں کی غُناہگاروں نال ماری شوڑیں؟ اے نامُمکِن اے کہ تُوں نیک تے بد لوکاں نال اِک جیا سلوک کریں! کَے اے ضروری نی کہ پوری دُنیا نا مُنصف اِنصاف کرے؟“
26رب آخیا، ”مِکی جے سدُوم شہر وِچ پنجاہ وی چنگے بندے لبھݨ، تے میں اِنہاں نی خاطر اُنہاں لوکاں کی چھوڑی شوڑساں.»
27فِر حضرت اِبراہِیم جواب دِتا، ”تک! میں رب نال گل کرنے نی جُرأت کیتی اے، حالانکہ مہاڑی کے حیثیت اے؟ 28ہوئی سکݨا کہ پنجاہ وِچوں پنج کہٹ ہوݨ. تے تُوں اُنہاں پنجاں نے کہاٹے نال سارے شہر کی مارسیں؟“
رب جواب دِتا، ”ناں! جے اُتھے پنجتالی وی ہوݨ، تے میں ناں مارݨ لغا۔“
29فِر حضرت اِبراہِیم رب کی آخیا، ”جے چالی ہوݨ؟“
رب آخیا، ”میں اُنہاں چالیاں نے خاطر وی ساریاں کی چھوڑی شوڑساں۔»
30حضرت اِبراہِیم آخیا، ”اِک گل کراں، جے ناراض ناں ہوئیں. ہوئی سکݨا اُتھے تہری ہی ہوݨ؟“
تے رب آخیا، ”جے اُتھے مِکی تہری وی لبھݨ، تے میں اِیئے جہیا ناں کرݨ لغا۔“
31فِر حضرت اِبراہِیم آخیا، ”تکو، میں رب نال گل کیتی اے. ہوئی سکݨا اُتھے وی ہی چنگے بندے لبھݨ؟“
فِر رب آخیا، ”میں اُنہاں ویئاں نی خاطر کُج ناں کرݨ لغا۔“
32فِر حضرت اِبراہِیم رب کی آخیا، ”اے رب، خفا ناں ہوویں کہ اِک واری ہور گل کراں. جے اُتھے دس ہوݨ؟“
فِر رب آخیا، ”میں اُنہاں دَساں نی خاطر کُج ناں کرݨ لغا۔“
33جس ویلے رب حضرت اِبراہِیم نال گلاں ختم کِیتیاں او ٹُری گیا، تے حضرت اِبراہِیم اپݨے تمبُو در مُڑی گئے۔
Выбрано:
توریت شریف: پَیدایش 18: phr
Выделить
Поделиться
Копировать
Хотите, чтобы то, что вы выделили, сохранялось на всех ваших устройствах? Зарегистрируйтесь или авторизуйтесь
Text (c) 2021 Noor-e-Kashmir
Audio (p) 2021 Noor-e-Kashmir
توریت شریف: پَیدایش 18
18
1اِک دیہاڑے، جس ویلے حضرت اِبراہِیم دیہاڑی گرمی وِچ اپݨے تمبو نے مُونہے اگے بیٹھے وے سݨ، رب مَمرے نے بڑے درختاں نے نیڑے اُنہاں اپر ظاہِر ہویا. 2فِر حضرت اِبراہِیم اپݨی نظر اُپر کری کے تکیا کہ ترَے بندے اُنہاں نے سامݨے کھلتے وے سݨ۔ او اُنہاں کی تکی کے تمبو نے مُونہے اگوں اُٹھی کے مِلݨے واسطے دوڑے، تے سِر نیواں کری کے زِیمی تک چُہکے۔
3اُنہاں آخیا، ”اے مہاڑے مالک، جے مہاڑے اپر کرم کرو، تے تُساں اپݨے بندے کولوں اگے نہ جاؤ۔ 4بلکہ تھوڑا جیا پاݨی آݨݨ دیو، تے فِر پیراں کی تہوئی کے اُس درختے تھلے ارام کرو. 5تُساں اِتھوں لنگݨے پئے او، اِس واسطے مِکی کُج کھاݨے واسطے آݨݨ دیو. فِر تُساں تازہ دم ہوئی کے اگے جُلیا.“
اُنہاں جواب دِتا، ”جِس طرح تُہاڑی مرضی۔“
6فِر حضرت اِبراہِیم تمبو وِچ اپݨے کہرے آلی بی بی سارہ کول دوڑی کے گئے تے آخیا، ”جلدی کر، بہوں سارا پَتلا تے سُہݨا آٹا کہنی کے گُن، تے روٹی پکا۔“
7فِر حضرت اِبراہِیم ڈنگراں دَر دوڑی کے گئے، تے اِک موٹا تازہ بچھہ آݨی کے اِک نوکرے کی دِتا تے آخیا، ”تاولا تاولا اِس کی کوئی کے پکا!“ 8فِر اُنہاں مکھݨ تے دُدھ تے جیہڑا ڈنگر کوئی کے پکوایا سی، اُنہاں اگے کھاݨے واسطے رخیا. تے آپوں اُنہاں کول درختے تھلے کھلی گئے، تے او کھاݨے رہے۔
9فِر اُنہاں حضرت اِبراہِیم کولوں پُچھیا، ”تُہاڑی کہرے آلی کُتھے اَے؟“
اُنہاں جواب دِتا، ”او تمبُو وِچ اَے۔“
10فِر اُنہاں وِچوں اِک بندے آخیا، ”میں اگلے سال اِسے ویلے ضرور تہاڑے کول فِر اچھساں، تے تہاڑی کہار آلی مُنڈا جمسی جمی رہی ہوسی.“
اے سارا کُج نیڑے ہی پِچھے تمبُو وِچ بی بی سارہ سُݨنے سݨ۔ 11تے حضرت ابراہیم تے بی بی سارہ ہُݨ بہُوں ہی بُڈھے ہوئی گئے سݨ، تے بی بی سارہ زیادہ بڈھے ہوݨے نی وجہ نال بچہ جمݨنے نے قابل نی سݨ۔ 12فِر او اپݨے آپے پر ہنسے، تے دِلے وِچ آخیا، ”اِتنی بُڈھی ہوݨے نے باوجود مہاڑی اے خوشی ہوئی سکݨی؟ تے مہاڑا کہرے آلا وی بُڈھا اے!“
13فِر رب حضرت اِبراہِیم کی پُچھیا، ”سارہ کِیئاں ہسی کے آخیا کہ ”میں بُڈھی ہوئی گئی آں تے کَے واقعی مہاڑا مُنڈا ہوسی؟“ 14کَے رب واسطے کوئی کم نامُمکِن اے؟ اِک سال بعد اِسے ویلے میں مُڑی اچھساں تے تُہاڑی کہار آلی کی پُتر جمی رہی ہوسی.“
15بی بی سارہ ڈری گئی سی، تے چہُوٹھ بولی کے آخݨ لغی، ”ناں، میں ناں ہسی.“
اُس بندے آخیا، ”اہاں، تُوں ضرور ہسی سیں.“
16فِر او بندے اُتھوں اُٹھے، تے اُنہاں شہر سدُوم نا رُخ کِیتا. حضرت اِبراہِیم اُنہاں کی روانہ کرنے واسطے اُنہاں نال گئے۔ 17فِر رب دِلے وِچ آخیا، ”میں اِبراہِیم کولوں او کم کِیئاں چھُپائی رخاں جیہڑا میں کرݨے آلا آں؟ 18اُس کولوں یقیناً اِک بڑی تے طاقتور قوم پیدا ہوسی، تے دُنیا نیاں ساریاں قوماں اُنہاں نی وجہ نال برکت کِہنسݨ. 19اُسے کی میں چُݨی کِہندا تانکہ او اپݨی اولاد تے اپݨے بعد نیاں نسلاں کی خُکم دے، کہ او رب نی رہ پر چلی کے سِدھے تے منصفانہ کم کرݨ. اگر او اِسرح کرسݨ، تے رب اِبراہیم نال اپݨا وعدہ پُورا کرسی.“
20فِر رب حضرت اِبراہِیم کی آخیا، ”سدُوم تے عمُورہ شہراں نی بُرائی نی وجہ تُوں لوکاں نی فریاد بہُوں بُلند ہوئی گئی اے، کِیئانکہ اُنہاں شہراں نے لوکاں نے غُناہ بہُوں بڑے ہوئی گئے اݨ. 21میں اُٹھی کے اُنہاں کول جاساں تانکہ تکاں کہ اے الزام واقعی سچ اݨ یا نی، جیہڑے مہاڑے کول پہنچے اݨ. جے اِسرح نی، تے میں اے جاݨنا چاہݨا.“ 22او بندے اُتھوں مُڑی کے شہر سَدُوم در ٹُری گئے، پر رب حضرت اِبراہِیم نال رہیا۔
23فِر حضرت اِبراہِیم رب کول اچھی کے اُس کی آخیا، ”تُوں واقعي چنگیاں کی وی مندیاں نال مارسیں؟ 24اے وی ہوئی سکݨا کہ اُتھے پَنجاہ چنگے ہوݨ، تے تُوں سارے شہر کی تباہ کریں؟ تُوں اُنہاں نی خاطر دُویاں کی ناں چھوڑسیں؟ 25اے کِسرح ہوئی سکݨا کہ تُوں بے غُناہواں کی غُناہگاروں نال ماری شوڑیں؟ اے نامُمکِن اے کہ تُوں نیک تے بد لوکاں نال اِک جیا سلوک کریں! کَے اے ضروری نی کہ پوری دُنیا نا مُنصف اِنصاف کرے؟“
26رب آخیا، ”مِکی جے سدُوم شہر وِچ پنجاہ وی چنگے بندے لبھݨ، تے میں اِنہاں نی خاطر اُنہاں لوکاں کی چھوڑی شوڑساں.»
27فِر حضرت اِبراہِیم جواب دِتا، ”تک! میں رب نال گل کرنے نی جُرأت کیتی اے، حالانکہ مہاڑی کے حیثیت اے؟ 28ہوئی سکݨا کہ پنجاہ وِچوں پنج کہٹ ہوݨ. تے تُوں اُنہاں پنجاں نے کہاٹے نال سارے شہر کی مارسیں؟“
رب جواب دِتا، ”ناں! جے اُتھے پنجتالی وی ہوݨ، تے میں ناں مارݨ لغا۔“
29فِر حضرت اِبراہِیم رب کی آخیا، ”جے چالی ہوݨ؟“
رب آخیا، ”میں اُنہاں چالیاں نے خاطر وی ساریاں کی چھوڑی شوڑساں۔»
30حضرت اِبراہِیم آخیا، ”اِک گل کراں، جے ناراض ناں ہوئیں. ہوئی سکݨا اُتھے تہری ہی ہوݨ؟“
تے رب آخیا، ”جے اُتھے مِکی تہری وی لبھݨ، تے میں اِیئے جہیا ناں کرݨ لغا۔“
31فِر حضرت اِبراہِیم آخیا، ”تکو، میں رب نال گل کیتی اے. ہوئی سکݨا اُتھے وی ہی چنگے بندے لبھݨ؟“
فِر رب آخیا، ”میں اُنہاں ویئاں نی خاطر کُج ناں کرݨ لغا۔“
32فِر حضرت اِبراہِیم رب کی آخیا، ”اے رب، خفا ناں ہوویں کہ اِک واری ہور گل کراں. جے اُتھے دس ہوݨ؟“
فِر رب آخیا، ”میں اُنہاں دَساں نی خاطر کُج ناں کرݨ لغا۔“
33جس ویلے رب حضرت اِبراہِیم نال گلاں ختم کِیتیاں او ٹُری گیا، تے حضرت اِبراہِیم اپݨے تمبُو در مُڑی گئے۔
Выбрано:
:
Выделить
Поделиться
Копировать
Хотите, чтобы то, что вы выделили, сохранялось на всех ваших устройствах? Зарегистрируйтесь или авторизуйтесь
Text (c) 2021 Noor-e-Kashmir
Audio (p) 2021 Noor-e-Kashmir