Ногай - 2011 Edition (NT)

Сол кезуьвде тетрарх Ирод та Исадынъ хабарын эситкен эди. Ол оьзининъ аьдемлерине: «Бу – Шомылдырувшы Яхъя. Ол оьлилерден тирилген! Сонынъ уьшин сосындай куьдиретли ислер этеди», – деди.
Ирод, кардашы Пилиптинъ пишеси Иродиада уьшин Яхъяды ыслатып, байлаткан эм тутнакка салдырган эди. Неге десе Яхъя Иродты: «Сол хатынды алганынъ тийисли тувыл», – деп, бетлеген эди. Ирод Яхъяды оьлтиреек болды, тек оны пайхамбар деп санайтаган халктан коркты.
Ирод оьз тувган куьнин кутлайтаган вакытта, Иродиададынъ кызы конаклар алдында бийиди. Бу Иродты кувандырды. Ирод кыз не затты тилесе де, соны бермеге ант этип, соьз берди. Анасы ман кенъескен сонъ, кыз: «Шомылдырувшы Яхъядынъ басын, табакка салып, мага булайга аькел», – деди. Патша бек кайгырды, тек ол, конаклар алдында ант эткени уьшин, кыздынъ тилегин толтырмага буйырды, аьдем йиберип, тутнакта Яхъядынъ басын кестирди. Аьдем оны табакка салып аькелди, кызга берди, а кыз оны анасына аькетти. Яхъядынъ сокталары келип, суьегин аькетип коьмдилер эм онынъ хабарын Исага еткердилер.

Иса муны эситкенде, ялгыз Оьзи кайык пан авлак ерге юзди. Ама шахарлардан аьдемлер, Онынъ кайда кеткенин билип, коьлдинъ тоьгерегиннен Онынъ артыннан яяв иердилер. Иса, ягага шыгып, коьплеген халкты коьргенде, Онынъ яны авырды эм олардынъ маразлыларын сав этти.
Кас каралып баслады. Исадынъ сокталары: «Мунавы авлак ер, заман да кеш болган. Халкты йибер, эллерге барып, оьзлерине азык сатып алсынлар», – дедилер.
Иса явапка: «Олардынъ кетер уьшин кереклиси йок. Оларды сиз ашатынъыз», – деди.
Сокталары: «Ама бизде тек бес оьтпек пен эки балык», – деп, явапладылар.
Иса: «Оларды Мага аькелинъиз», – деди. Халкка коьгоьленге орынласпага буйырды. Бес оьтпек пен эки балыкты алып, коькке коьзлерин коьтерип, Аллага шуькир айтты. Сонъ оьтпеклерди сындырып, сокталарына берди, а олар халкка уьлестирдилер. Баьриси де тойганынша ашады, калган кесеклерди он эки шетенге йыйдылар. Хатынларды эм балаларды санамай, ашаганлар бес мынъга ювык бар эди.

Оннан сонъ Иса, тез болып, сокталарына, кайыкка минип, коьлдинъ аргы ягына Оьзиннен алдын оьтпеге буйырды, а Оьзи халкты таркатаяк болды. Иса ялгыз Оьзи, дува этейим деп, тавга коьтерилди, кешликте онда ялгыз калды. Сол вакыт кайык коьлдинъ ортасында эди. Толкынлар кайыкка согыла эдилер, неге десе ел карсы эсетаган эди.
Туьннинъ доьртинши боьлигинде Иса коьлдинъ уьсти мен юрип, сокталарына ювыкласты. Сокталары, Онынъ коьлдинъ уьстиннен юруьвин коьргенде, тынышсызландылар: «Бу – куьлетки!» – дедилер эм коркканларыннан кышкырыкладылар.
Ама Иса сол саьатлей олар ман соьйледи де айтты: «Коьнъилленинъиз, Бу – Мен, коркпанъыз!»
Ога явапка Петер: «Раббий! Эгер бу Сен болсанъ, мага Сенинъ касынъа сув уьсти мен юрип келмеге буйыр», – деди.
«Кел», – деди Иса.
Кайыктан шыгып, Петер, Ога бараяк болып, сув уьсти мен кетти. Ама елдинъ бек куьшли эскенине коркты эм, батып баслаганда, кышкырды: «Раббий! Куткар мени!»
Иса сол саьатлей колын тутты, ога ярдамласты да: «Аз иманлы! Неге шеклендинъ?» – деди.
Олар кайыкка мингенлей, ел тынды. Кайыкта болганлардынъ баьриси, ювыкласып келип, Исага бас ийдилер эм: «Сен уьшини мен де Алла Улы экенсинъ!» – дедилер.

Коьлдинъ аргы ягына оьтип, Гиннесар ерине келдилер. Бу ердинъ яшавшылары Исады таныдылар. Тоьгерек якка хабар йиберип, Исага баьри маразлыларын алып келдилер. Исадан авырганларга абасынынъ этегине болса да тиймеге разылыгын бермеге тиледилер. Тийгенлердинъ баьриси де сав болдылар.

వినండి Матай 14