ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Eoin 5

แบ่งปัน

Go fírinneaċ adeirim liḃ, An té éisteas lem’ ḃriaṫar‐sa agus ċreideas an té do ċuir uaiḋ mé, atá an ḃeaṫa ṡíorraiḋe aige, agus ní ṫig sé fá ḃreiṫeaṁnas, aċt atá sé aṫruiġṫe ó’n mbás ċum na beaṫaḋ.

Nuair do ċonnaic Íosa é ’n‐a luiġe, agus a ḟios aige gurḃ ḟada ḋó sa rioċt sin, aduḃairt sé leis, Ar ṁian leat go leiġeasfaiḋe ṫú?

Cuarduiġeann siḃ na scrioptúirí, óir measann siḃ gur ab ionnta atá an ḃeaṫa ṡíorraiḋe agaiḃ; agus is iad sin do‐ḃeir fiaḋnaise im’ ṫaoḃ‐sa; agus ní h‐áil liḃ teaċt ċugam‐sa, ċum go mbéiḋ beaṫa agaiḃ.

Aduḃairt Íosa leis, Éiriġ, tóg do leaba agus siuḃal. Agus ar an láṫair do leiġeasaḋ an fear, agus do ṫóg sé a leaba agus do ṡiuḃal sé.

D’á ḃriġ sin d’ḟreagair Íosa agus aduḃairt sé leo, Go fírinneaċ adeirim liḃ, Ní ḟéadann an Mac éinniḋ do ḋéanaṁ uaiḋ féin, aċt an méid do‐ċí sé ag an Aṫair d’á ḋéanaṁ: óir cibé neiṫe do‐ġní seisean, do‐ġní an Mac iad ar an gcuma ċéadna.