ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Lúcás 14

แบ่งปัน

Má atá aon duine ag teaċt ċugam‐sa, agus gan fuaṫ aige d’á aṫair, agus d’á ṁáṫair, agus d’á ṁnaoi, agus d’á ċlainn, agus d’á ḋearḃráiṫriḃ, agus d’á ḋeirḃṡeaṫraċaiḃ, agus fós d’á anam féin, ní féidir ḋó ḃeiṫ ’n‐a ḋeisceabal agam.

Cibé duine naċ n‐iomċarann a ċros féin, agus naċ leanann mise, ní féidir ḋó ḃeiṫ ’n‐a ḋeisceabal agam.

Óir an té árduiġeas é féin, ísleoċar é; agus an té ísliġeas é féin, árdóċar é.

Ar an gcuma ċéadna, gaċ duine agaiḃ‐se naċ ndiúltann do gaċ a ḃfuil aige, ní féidir ḋó ḃeiṫ ’n‐a ḋeisceabal agam‐sa.

Óir cia aca ḋíḃ‐se gur mian leis túr do ṫógáil, naċ suiḋeann síos ar dtús ċum an costas do ṁeas, d’ḟéaċain an ḃfuil a ḋóṫain aige le críoċ do ċur air? Ar eagla, ṫar a éis dó an bun do ċur, agus gan ar ċumas dó a ċríoċnú, go dtosnóċaiḋ gaċ duine ḟéaċas air ar ḃeiṫ ag magaḋ faoi, g‐á fáḋ, Do ṫosnuiġ an duine seo ar ṫógáil, agus do ċlis sé air críoċnú.

Aċt nuair do‐ḃeir tusa fleaḋ, glaoḋ ar na boċtaiḃ, agus ar na mairtíneaċaiḃ, agus ar na bacaċaiḃ, agus ar na dallaiḃ: agus béiḋ beannaċt ort; de ḃriġ naċ ḃfuil ar ċumas dóiḃ cúiteaṁ do ḋéanaṁ leat: óir cúiteoċar leat i n‐aiséirġe na ḃfíréan.

Is maiṫ an rud salann: aċt má ċailleann an salann féin a ḃlas, cad leis go ndéanfar deaġ‐ḃlasta é? Ní ḟóġnann sé do’n talaṁ ná do’n ċarn aoiliġ: caiṫtear amaċ é. An té ag a ḃfuil cluasa ċum éisteaċta, éisteaḋ sé.