ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Matha 15

แบ่งปัน

Aċt na neiṫe ṫigeas amaċ as an mbéal, is as an gcroiḋe ṫigeas siad; agus is iad‐san ṡaluiġeas an duine. Óir is as an gcroiḋe amaċ ṫig droċ‐smaointe, dúnṁarḃaḋ, aḋaltrannas, scriapaċas, gadaiḋeaċt, fiaḋnaise éiṫiġ, dia‐ṁaslaḋ

An rud ṫéiġeas isteaċ sa mbéal, ní h‐é sin ṡaluiġeas an duine; aċt an rud ṫéiġeas amaċ as an mbéal, is é sin ṡaluiġeas an duine.

Onóruiġeann na daoine seo mé le n‐a mbéal; Aċt is fada uaim atá a gcroiḋe. Aċt is baoṫ an t‐aḋraḋ do‐ḃeirid dom, Agus aiṫeanta daoine d’á múineaḋ mar ṫeagasc aca.

Annsin d’ḟreagair Íosa, agus aduḃairt sé léi, A ḃean, is mór é do ċreideaṁ: go ndéantar duit mar is mian leat. Agus do ḃí a h‐inġean leiġeasta ó’n uair sin.

Aċt ṫáinig sise, agus do ṡléaċt sí ḋó, g‐á ráḋ, A Ṫiġearna, fóir orm! Agus d’ḟreagair seisean, agus aduḃairt, Ní cuiḃe arán na clainne do ġlacaḋ, agus a ċaiṫeaṁ ċum na ngaḋar. Aċt aduḃairt sise, Is fíor sin, a Ṫiġearna, aċt iṫeann na coileáin féin na sprúilleoga ṫuiteas ó ḃórd a máiġistir.