ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Matha 23

แบ่งปัน

Aċt an té is mó oraiḃ béiḋ sé ’n‐a ṡeirḃíseaċ agaiḃ.

Agus cibé duine árdóċas é féin, ísleoċar é; agus cibé duine ísleoċas é féin, árdóċar é.

Is mairg daoiḃ, a scríoḃaiḋṫe agus a Ḟairisíneaċa, a luċt an ḟuar‐ċráḃaiḋ! óir gearrann siḃ deaċṁa ar ṁiontas, agus ar ainís, agus ar ċoimín, agus fágann siḃ na neiṫe is táḃaċtaiġe de’n dliġe gan déanam, cóir, agus trócaire, agus creideaṁ: aċt ba ċeart daoiḃ iad so do ċleaċtaḋ, gan failliġe do ḋéanaṁ ins na neiṫiḃ eile.

Is mairg daoiḃ, a scríoḃaiḋṫe agus a Ḟairisíneaċa, a luċt an ḟuar‐ċráḃaiḋ! óir glanann siḃ an taoḃ amuiġ de’n ċupán agus de’n ṁéis, agus iad lán de ṡainnt agus d’ainṁeasaraċt ar an taoḃ istiġ.

A Iarúsalem, a Iarúsalem, a ṁarḃas na fáiḋe, agus ġaḃas de ċloċaiḃ orṫa‐san curtar ċugat! cad é a ṁiniciġe do b’áil liom do ċlann do ḃailiú ċugam, fá mar ḃailiġeas an ċearc a h‐ál fá n‐a sciaṫánaiḃ, agus níorḃ áil liḃ é!

Mar sin daoiḃ‐se: bíonn cuma na fíréantaċta oraiḃ i ḃfiaḋnaise na ndaoine, aċt bíonn siḃ istiġ lán d’ḟuar‐ċráḃaḋ agus de ċuirpṫeaċt.