ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Lúcás 12

แบ่งปัน

Agus bíḋiḋ-se ollaṁ, óir ni’l ḟios agaiḃ caṫain a ṫiocfaiḋ Mac an Duine.

Loirgiḋ ar dtúis, áṁṫaċ, ríġeaċt Dé agus a ḟíoraontaċt, agus ġeoḃaiḋ siḃ mar ṫuille na neiṫe sin go léir.

Agus duḃairt sé leó-san: Féaċ, seaċnaiḋ gaċ saint; óir ní sa ḃflúirse atá ag aoinne, de sna neiṫe is leis, atá a ḃeaṫa.

Óir an áit ’n-a ḃfuil ḃúr stór is ann a ḃeiḋ ḃúr gcroiḋe.

Cé’cu agaiḃ-se d’ḟéadfaḋ, le neart maċtnaiṁ air, aon ḃanlá aṁáin do ċur le n’aoirde féin?

Agus duḃairt sé le n-a ḋeisgiobuil: Deirim liḃ, d’á ḃríġ sin, ná bíoḋ ceist oraiḃ i dtaoḃ ḃúr n-anama, cad a ḋ’íosfaiḋ siḃ, ná i dtaoḃ an ċuirp, cad a ċlúdóċaiḋ siḃ.

Ná bíoḋ eagla oraiḃ, d’á ḃriġ sin. Is mó le rád siḃ-se ’ná a lán gealḃún.

Ná bíoḋ eagal oraiḃ, a ṫréad ḃeag, óir isé toil ḃúr n-Aṫar an ríġeaċt a ṫaḃairt daoiḃ.

Féaċaiḋ na fiaċa duḃa; ní ċuirid siad síol agus ní ḃainid siad fóġṁar; ní bíonn cúil stórais acu ná sgioból; agus coṫuiġeann Dia iad. Naċ mó go mór le ráḋ siḃ-se ’ná iad san?

Ná bíḋiḋ-se ag lorg na neiṫe a ḋ’íosfaiḋ siḃ ná a ḋ’ólfaiḋ siḃ, agus ná bíoḋ eiriġe anáirde oraiḃ.

Agus má éidiġeann Dia ar an gcuma san an féar atá indiu ar an mbán agus a caiṫfar sa teine amáireaċ, náċ mó ’ná san [éideóċaiḋ sé] siḃ-se, a luċt an ċreidiṁ ṡuaraiġ?

Óir ní’l aon rud fé ċlúid ná noċtfar, ná i ḃfolaċ ná tiocfaiḋ ċun eóluis.