ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Lúcás 13

แบ่งปัน

Deiniḋ díċeall ar ḋul isteaċ an dorus cuṁang; óir deirim liḃ go mbeiḋ a lán a d’iarraiḋ dul isteaċ, agus ní ḟéadfaid siad é.

Agus féaċ, bean i n-a raiḃ spioraid lagaċair ar feaḋ oċt mbliana déag, agus ḃí sí cromṫa, agus ní ḟéadfaḋ sí féaċaint suas i n-aon ċor; Agus nuair a ċonaic Íosa í do ġlaoiḋ sé ċuige uirṫi, agus duḃairt sé léi: A ḃean, táir sgarṫa led’ġearán.

Agus ċuir sé a ḋá láiṁ uirṫi, agus do díriġeaḋ suas í láiṫreaċ, agus ṫug sí glóire do Ḋia.

Agus féaċ, tá daoine ar deire a ḃeiḋ ar tusaċ, agus tá daoine ar tusaċ a ḃeiḋ ar deire.

Agus nuair a ḃeiḋ fear an tiġe imṫiġṫe isteaċ agus an dorus dúnta aige, tusnóċaiḋ siḃ-se ar ṡeasaṁ amuiġ agus ar an ndorus do ḃualaḋ, agus ar a ráḋ: A Ṫiġearna, osgail dúinn! agus déarfaiḋ sé a’ ḃúr ḃfreagraḋ: Ní ḟeadar cad as daoiḃ-se.

Deirim liḃ ná raḃadar; aċ mura ndeiniḋ siḃ-se aiṫriġe go dtiocfaiḋ íde de’n tsaġas ċéadna oraiḃ go léir.

Agus dearfaiḋ sé liḃ: Ní ḟeadar cad as daoiḃ-se; imṫiġiḋ go léir uaim, a luċt an uilc a ḋéanaṁ.

Agus duḃairt sé: Cad leis gur cosṁail ríġeaċt Dé, agus cad leis go saṁlóċad é? Is cosṁail é le gráinne mustáird n-ar ḋein duine é ṫógaint agus é ċur ’n-a ġáirdín, agus d’ḟás sé, ’gus ḋein crann mór de, agus do neaduiġ éanlaiṫe an aéir ’n-a ġéagaiḃ.