สดุดี 10:1-11

ข้าแต่พระยาห์เวห์ ไฉนทรงยืนอยู่ห่างไกล? ไฉนจึงซ่อนพระองค์เสียในยามลำบาก? คนอธรรมข่มเหงคนยากจนอย่างลำพองใจ ขอให้เขาติดบ่วงแร้วอุบายที่เขาคิดขึ้นนั้น เพราะคนอธรรมอวดสิ่งที่จิตใจเขาปรารถนา และคนโลภแช่งด่าประณามพระยาห์เวห์ ด้วยความหยิ่งยโส คนอธรรมมิได้แสวงหาพระองค์ ความคิดทั้งสิ้นของเขาคือ “ไม่มีพระเจ้า” ทางของคนอธรรมเจริญขึ้นทุกเวลา การพิพากษาของพระองค์อยู่สูงพ้นสายตาของเขา เขาเย้ยหยันบรรดาคู่อริ เขาพูดในใจว่า “ข้าจะไม่หวั่นไหว ทุกชั่วชาติพันธุ์ ข้าจะไม่พบความลำบากเลย” ปากของเขาเต็มไปด้วยการแช่งด่า การล่อลวง และการขู่เข็ญ ใต้ลิ้นของเขามีความชั่วช้าและความเลวทราม เขานั่งซุ่มคอยดักทำร้ายอยู่ตามชนบท และฆ่าคนบริสุทธิ์เสียในที่เร้นลับ ดวงตาเขาสอดส่ายหาคนอนาถา เขาซุ่มอยู่ในที่ลับเหมือนสิงห์อยู่ในพงทึบ เขาซุ่มอยู่เพื่อจับคนยากจน เขาจับคนยากจน แล้วฉุดลากมาเข้าตาข่าย คนอนาถาถูกกดให้จม และล้มลงด้วยกำลังของคนอธรรมนั้น คนอธรรมพูดกับตัวเองว่า “พระเจ้าทรงลืมแล้ว พระองค์ซ่อนพระพักตร์และจะไม่ทรงเห็นเลย”