โยบ 19:1-24

แล​้วโยบตอบว่า “ท่านทั้งหลายจะทรมานจิตใจช้านานสักเท่าใด ทั้งทุบข้าเป็นชิ้นๆด้วยถ้อยคำ ท่านทั้งหลายพูดสบประมาทข้าสิบหนแล้ว และที่ทำตัวเป็นคนแปลกหน้าต่อข้านั้นท่านก็​ไม่​อายเลย ถ้าแม้​ว่าข้าหลงทำผิดจริง ความผิดของข้าก็​อยู่​กับข้า ถ้าท่านทั้งหลายจะผยองเพราะข้าจริง และใช้ความต่ำต้อยของข้าปรักปรำข้า จงทราบเถิดว่าพระเจ้าทรงคว่ำข้าลงแล้ว และได้ทรงเอาตาข่ายของพระองค์ล้อมข้าไว้ ดู​เถิด ข้าร้องออกมาเพราะเหตุ​ความทารุณ แต่​ไม่มี​ใครฟัง ข้าร้องให้​ช่วย แต่​ไม่มี​ความยุ​ติ​ธรรมที่​ไหน พระองค์​ทรงก่อกำแพงกั้นทางข้าไว้ ข้าจึงข้ามไปไม่​ได้ และพระองค์ทรงให้ทางของข้ามืดไป พระองค์​ทรงปลดสง่าราศีของข้าไปจากข้าเสีย และทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า พระองค์​ทรงพังข้าลงเสียทุ​กด​้านและข้าก็​สิ​้นไป พระองค์​ทรงทึ้งความหวังของข้าขึ้นเหมือนถอนต้นไม้ พระพิโรธของพระองค์​พลุ​่งขึ้นใส่​ข้า และทรงนับข้าว่าเป็นปรปั​กษ​์ของพระองค์ กองทหารของพระองค์​เข​้ามาพร้อมกัน เขาทั้งหลายก่อเชิงเทินต่อสู้​ข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า พระองค์​ทรงให้​พี่​น้องของข้าห่างไกลจากข้า ผู้​ที่​คุ​้นเคยของข้าก็หันไปจากข้าเสีย ญาติ​ของข้าละข้าเสีย และเพื่อนสนิทของข้าได้ลืมข้าเสียแล้ว คนทั้งหลายที่อาศัยอยู่ในบ้านของข้าและสาวใช้ของข้า นับข้าเป็นคนต่างด้าว ข้ากลายเป็นคนต่างด้าวในสายตาของเขา ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่​เขาไม่ตอบข้า ข้าต้องวิงวอนเขาด้วยปากของข้า ลมหายใจข้าเป็​นที​่ขยะแขยงแก่ภรรยาของข้า ถึงแม้​ข้าได้อ้อนวอนเพื่อลูกๆที่บังเกิดแก่ข้าเอง แม้​เด็กๆดูหมิ่นข้า เมื่อข้าลุกขึ้นเขาก็ว่าข้า สหายสนิททั้งสิ้นของข้ารังเกียจข้า และคนเหล่านั้​นที​่ข้ารัก เขาหันหลังให้​ข้า กระดูกของข้าเกาะติดหนังและติดเนื้อของข้า และข้ารอดได้​อย่างหวุดหวิด โอ ข้าแต่​ท่าน สหายของข้า สงสารข้าเถิด สงสารข้าเถิด เพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าได้แตะต้องข้า ทำไมท่านทั้งหลายจึงข่มเหงข้าอย่างกับเป็นพระเจ้า ทำไมท่านไม่พอใจกับเนื้อของข้า โอ ข้าอยากให้ถ้อยคำของข้าได้​ถู​กบ​ันทึกไว้ โอ ข้าอยากให้​จาร​ึกไว้ในหนังสือ ข้าอยากให้สลักไว้ในศิลาเป็นนิตย์ ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่ว