สุภาษิต 23:1-10

เมื่อเจ้ารับประทานอาหารร่วมกับเจ้าบ้านผ่านเมือง จงระมัดระวังสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเจ้าให้ดี หากเจ้าตะกละเห็นแก่กิน ก็จงเอามีดจ่อคอหอยตนเองไว้ อย่าปรารถนาสิ่งโอชะของเขา เพราะอาหารนั้นเป็นสิ่งลวงตา อย่าตรากตรำจนอ่อนล้าเพียงเพื่อหวังร่ำรวย อย่าวางใจในความเฉลียวฉลาดของเจ้า แค่พริบตาเดียวทรัพย์สมบัติก็จะลับหายไป เพราะมันจะติดปีกบิน หนีไปในท้องฟ้าเหมือนนกอินทรี อย่ากินอาหารของคนตระหนี่ถี่เหนียว อย่าปรารถนาสิ่งโอชะของเขา เพราะเขาเป็นคนชนิดที่คอยคิดคำนวณอยู่ในใจ ปากก็พูดว่า “เชิญกินดื่มเถิด” แต่ใจไม่ได้อยู่กับเจ้าเลย เจ้าจะต้องสำรอกสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่กินเข้าไป และต้องสิ้นเปลืองคำขอบคุณ อย่าเปลืองลมปากกับคนโง่ เพราะเขาจะเหยียดหยามคำแนะนำที่ฉลาดของเจ้า อย่าโยกย้ายหลักเขตเก่าแก่ หรือรุกล้ำที่ดินของลูกกำพร้าพ่อ