สุภาษิต 6:1-11

ลูกเอ๋ย หาก​เจ้า​ไป​ค้ำ​ประกัน​หนี้​ให้​กับ​เพื่อน​บ้าน​ของ​เจ้า คือ​ไป​จับ​มือ​รับปาก​ประกัน​หนี้​ให้​กับ​คนอื่น เจ้า​ได้​ตก​หลุม​พราง​แล้ว​ที่​ไป​รับปาก​เขา​อย่างนั้น คำพูด​ของ​เจ้า​ทำ​ให้​เจ้า​ติดกับดัก​แล้ว ลูกเอ๋ย ให้​เจ้า​ทำ​อย่างนี้ เพื่อ​เจ้า​จะ​ได้​รอด​ตัว​ไป​จาก​เรื่องนี้ ให้​ไป​หา​เพื่อน​บ้าน​คนนั้น​อย่าง​ถ่อม​สุภาพ และ​ขอ​ร้อง​เพื่อน​บ้าน​คนนั้น​ของ​เจ้า เพราะ​เจ้า​ตก​อยู่​ใน​กำมือ​ของ​เขา​แล้ว อย่า​ได้​นอน​ตา​หลับ หรือ​ปล่อย​ให้​หนังตา​ปรือ เอา​ตัว​รอด​ไว้ก่อน เหมือน​กับ​กวาง​ที่​หนี​จาก​นายพราน หรือ​เหมือน​กับ​นก​ที่​หนี​จาก​เงื้อม​มือ​ของ​นายพราน​ล่า​นก เจ้า​คน​ขี้เกียจ ไป​ดู​มด​ไป ไป​ดู​ชีวิต​ของ​มัน​ซะ จะ​ได้​ฉลาด​ขึ้น มด​ไม่​มี​ผู้สั่งการ ไม่​มี​เจ้าหน้าที่ หรือ​ผู้ปกครอง แต่​มัน​หา​อาหาร​ใน​ช่วง​ฤดูร้อน และ​เก็บ​สะสม​ใน​ช่วง​ฤดู​เก็บเกี่ยว เจ้า​คน​ขี้เกียจ เจ้า​จะ​นอน​อยู่​ตรงนั้น​อีก​นาน​แค่ไหน เมื่อไหร่​เจ้า​ถึง​จะ​ลุก​ขึ้น​จาก​ที่นอน คน​เกียจคร้าน​พูด​ว่า “ขอ​นอน​อีก​สักงีบ ขอ​พัก​อีก​สักหน่อย ขอ​นอน​กอด​อก​อีก​สักนิด” แล้ว​เมื่อนั้น ความ​ยากจน​ก็​จะ​จู่โจม​เข้า​ใส่​เจ้า​เหมือน​กับ​โจร​บุกปล้น และ​ความ​อดอยาก​ก็​จะ​จู่โจม​เข้า​มา​เหมือน​นักรบ