สุภาษิต 1:20-33

สุภาษิต 1:20-33 NTV

สติ​ปัญญา​ร้อง​เสียง​ดัง​อยู่​ข้าง​นอก เธอ​ป่าว​ร้อง​อยู่​ที่​ลาน​ชุมนุม เธอ​กำลัง​เปล่ง​เสียง​ที่​หัว​ถนน​ซึ่ง​มี​เสียง​อึกทึก​ครึกโครม และ​ที่​ทาง​เข้า​ประตู​เมือง​เธอ​ก็​ร้อง​ด้วย​ว่า “เจ้า​คน​เขลา​เอ๋ย เจ้า​จะ​รัก​ความ​เซ่อ​ไป​นาน​แค่ไหน คน​ช่าง​เย้ยหยัน​จะ​ชื่นชอบ​การ​เย้ยหยัน​ไป​อีก​นาน​แค่ไหน และ​คน​โง่​จะ​เกลียด​ชัง​ความรู้​ไป​นาน​เพียง​ไร จง​ใส่ใจ​ใน​คำ​เตือน​ของ​เรา ดู​เถิด เรา​จะ​หลั่ง​วิญญาณ​ของ​เรา​สู่​เจ้า​ทั้ง​หลาย เรา​จะ​ทำให้​เจ้า​รู้​คำ​กล่าว​ของ​เรา เป็น​เพราะ​เรา​ได้​เรียก​เจ้า แต่​เจ้า​กลับ​ปฏิเสธ เรา​ยื่น​มือ​ของ​เรา​ออก​มา​ให้ แต่​ก็​ไม่​มี​ผู้​ใด​สนใจ พวก​เจ้า​เพิก​เฉย​กับ​คำ​แนะนำ​ของ​เรา และ​ไม่​ต้องการ​คำ​เตือน​ของ​เรา แม้​แต่​เรา​ก็​จะ​ยัง​หัวเราะ​เยาะ​ความ​วิบัติ​ของ​เจ้า เรา​จะ​ล้อ​เลียน​เมื่อ​ภัย​พิบัติ​มา​ถึง​ตัว​เจ้า เมื่อ​ภัย​พิบัติ​กระหน่ำ​สู่​เจ้า​ดั่ง​พายุ และ​ความ​วิบัติ​ถาโถม​เข้า​หา​เจ้า​ดั่ง​พายุ​หมุน เมื่อ​ความ​ยาก​ลำบาก​และ​ความ​ทุกข์​มา​ถึง​ตัว​เจ้า ถึงแม้​พวก​เขา​จะ​เรียก​หา​เรา เรา​ก็​จะ​ไม่​ตอบ ถึง​เขา​จะ​เพียร​ค้น​หา ก็​จะ​ไม่​พบ​เรา ก็​เพราะ​ว่า​พวก​เขา​เกลียด​ความรู้ และ​ไม่​ได้​เลือก​ความ​เกรง​กลัว​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า พวก​เขา​ไม่​ยอม​รับ​คำ​แนะนำ​ของ​เรา และ​ปฏิเสธ​คำ​เตือน​ของ​เรา ฉะนั้น พวก​เขา​จะ​กิน​ผล​จาก​การ​เลือก​ของ​เขา​เอง และ​จะ​อิ่ม​จาก​ผล​ของ​แผนการ​ที่​ตน​ได้​วาง​ไว้ ด้วย​ว่า​คน​เขลา​ถูก​ฆ่า​ตาย​เพราะ​ไม่​ยอม​ฟัง และ​การ​ไม่​เดือด​เนื้อ​ร้อน​ใจ​ของ​คน​โง่​จะ​ทำลาย​เขา​เอง แต่​สำหรับ​ผู้​ที่​ฟัง​เรา​ก็​จะ​อยู่​อย่าง​ปลอดภัย และ​ไม่​ต้อง​สะทก​สะท้าน​ต่อ​ความ​เลวร้าย”