โยบ 19:1-24

แล้วโยบตอบว่า <<ท่านทั้งหลายจะทรมานจิตใจข้านานสักเท่าใด ทั้งบดข้าให้ย่อยยับด้วยถ้อยคำ ท่านทั้งหลายพูดสบประมาทข้าสิบหนแล้ว และที่ทำผิดแก่ข้านั้นท่านก็ไม่อายเลย ถ้าแม้ว่าข้าหลงทำผิดจริง ความผิดของข้าก็อยู่กับข้า ถ้าท่านทั้งหลายผยองเพราะข้า และใช้ความต่ำต้อยของข้าปรักปรำข้า จงทราบเถิดว่าพระเจ้าทรงวางข้าไว้ในที่ที่ผิด และได้ทรงเอาตาข่ายของพระองค์ล้อมข้าไว้ ดูเถิด ข้าร้องออกมาว่า <ทารุณจริง> แต่ไม่มีใครฟัง ข้าร้องให้ช่วย แต่ไม่มีความยุติธรรมที่ไหน พระองค์ทรงก่อกำแพงกั้นทางข้าไว้ ข้าจึงข้ามไปไม่ได้ และพระองค์ทรงให้ทางของข้ามืดไป พระองค์ทรงปลดศักดิ์ศรีของข้าไปจากข้าเสีย และทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า พระองค์ทรงพังข้าลงเสียทุกด้าน และข้าก็สิ้นไป พระองค์ทรงทึ้งความหวังของข้าขึ้นเหมือนถอนต้นไม้ พระพิโรธของพระองค์พลุ่งขึ้นใส่ข้า และทรงนับข้าว่าเป็นปรปักษ์ของพระองค์ กองทหารของพระองค์เข้ามาพร้อมกัน เขาทั้งหลายก่อเชิงเทินต่อสู้ข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า <<พระองค์ทรงให้พี่น้องของข้าห่างไกลจากข้า ผู้ที่คุ้นเคยของข้าก็หันไปจากข้าเสีย ญาติของข้าและเพื่อนสนิทของข้าได้ละลืมข้าเสียแล้ว บรรดาแขกในบ้านของข้า และสาวใช้ของข้า นับข้าเป็นคนต่างถิ่น ข้ากลายเป็นคนต่างด้าวในสายตาของเขา ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบข้า ข้าต้องวิงวอนเขาด้วยปากของข้า ข้าเป็นที่ขยะแขยงแก่ภรรยาของข้า เป็นที่น่าเกลียดแก่ลูกชายแห่งมารดาของข้าเอง แม้เด็กๆดูหมิ่นข้า เมื่อข้าลุกขึ้นเขาก็ว่าข้า สหายสนิททั้งสิ้นของข้ารังเกียจข้า และคนเหล่านั้นที่ข้ารัก เขาหันหลังให้ข้า กระดูกของข้าเกาะติดหนังและติดเนื้อของข้า และข้ารอดได้อย่างหวุดหวิด ข้าแต่ท่าน สหายของข้า สงสารข้าเถิด สงสารข้าเถิด เพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าได้แตะต้องข้า ทำไมท่านทั้งหลายจึงไล่ตามข้าอย่างกับเป็นพระเจ้า ทำไมท่านไม่พอใจกับเนื้อของข้า <<โอ ข้าอยากให้ถ้อยคำของข้าได้ถูกบันทึกไว้ โอ ข้าอยากให้จารึกไว้ในหนังสือ โอ ข้าอยากให้สลักไว้ในศิลาเป็นนิตย์ ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่ว